Stała się rzecz niebywała

Szybko oswajamy się z nowinkami. Nawet najdziwniejsze rzeczy staję się normalne, gdy przyzwyczaimy się do ich istnienia. Są jednak pewne zdarzenia, które ze względu na swoją naturę, zawsze będą wywoływać zdziwienie. Myślę właśnie o jednym z takich dziwnych wydarzeń, które wspominamy w obecnym czasie - mam na uwadze pamiątkę narodzin Chrystusa. Pomimo upływu dwóch tysiącleci, gdy dokładnie przyjrzymy się wszystkim okolicznościom tych narodzin, to w sercu rodzi się nowy podziw i wdzięczność dla Boga, który jest Autorem tego cudu.

Aby lepiej zrozumieć sytuację, jaka wówczas panowała na naszym globie, musimy przypomnieć sobie tło - musimy dobrze wczytać się w starotestamentowe zapowiedzi tych narodzin. Mówi się, że każda z 66. natchnionych ksiąg Pisma Świętego przekazuje jakąś informację o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym, Mesjaszu. Uważam, że księga proroka Izajasza, nazywana Ewangelią Starego Testamentu, najlepiej wprowadza nas w temat tych narodzin. Zanim jednak przejdziemy do znanych wersetów zapowiadających narodziny Dziecięcia i Syna w jednej Osobie, pozwólcie, że namaluję tło.

Jak już wspomniałem, Autorem tego wydarzenia jest Bóg, niekwestionowany Pan wszechświata. Izajasz zadaje retoryczne pytanie w imieniu Pana, którego jest głosem na tej ziemi: „Z kim Mnie porównacie i do kogo upodobnicie? Z kim Mnie zestawicie, byśmy byli podobni?” (Iz. 46:5). I zaraz odpowiada: „Wspomnijcie rzeczy dawne, odwieczne, bo Ja jestem Bogiem i nie ma innego, jestem Bogiem i nie ma nikogo jak Ja!” (w. 9). Prorok nie doszedł to tego stwierdzenia na drodze osobistej dedukcji, lecz odebrał w objawieniu od samego Boga, który powiedział: „Ja jestem PANEM i nie ma innego, oprócz Mnie nie ma boga. Przepaszę cię, chociaż Mnie nie znałeś, aby wiedziano na wschodzie i na zachodzie, że nie ma nikogo poza Mną. Ja jestem PANEM i nie ma innego” (Iz. 45:5,6).

Izajasz w tym fragmencie księgi przytacza wiele informacji na temat bóstw, jakie w tamtym czasie tworzono ze złota lub drewna. Te bóstwa musiały być noszone z miejsca na miejsce, składano im ofiary, nieraz nawet z ludzi, aby ich zadowolić. Służono im na różne sposoby, aby dostąpić ich zmiłowania, jak pisze prorok: „Z reszty drewna wykonuje bożka, jego rzeźbę, której oddaje cześć i pokłon. Modli się do niej i mówi: Ratuj mnie, bo jesteś moim bogiem!” (Iz. 44:17).

Bóg już w tamtym czasie, jakieś 700 lat wcześniej, dokładnie zapowiedział co ma zamiar uczynić, aby uratować zgubionego człowieka. Jego dzieła zawsze wywoływały strach w sercach grzeszników. Izajasz zapowiadał to co Bóg postanowił uczynić dla człowieka - „Narody będą drżeć przed Tobą,  gdy dokonasz rzeczy przerażających, których się nie spodziewaliśmy. Zstąpiłeś! Góry zadrżały przed Tobą. Od dawna nie słyszano – ani ucho nie słyszało, ani oko nie widziało, aby jakiś bóg poza Tobą czynił tak temu, kto pokłada w nim nadzieję” (Iz. 64:2,3).

Nikt nie słyszał od najdawniejszych czasów ani nie widział takiej rzeczy, jaką jedynie Bóg mógł uczynić. W tej właśnie księdze, napisanej przez Izajasza czytamy, że „dlatego sam Pan da wam znak: Oto panna pocznie i urodzi syna, i nada mu imię Immanuel” (Iz. 7:14). Dalej możemy przeczytać, że „Lud, który chodzi w ciemnościach, zobaczył wielką światłość, mieszkańcom mrocznej krainy śmierci rozbłysła światłość” (Iz. 9:1). Aby nie było żadnej wątpliwości co ludzie ujrzą, gdy ta światłość przyjdzie na świat, prorok opisuje szczegóły tych narodzin - „ponieważ narodziło się nam Dziecko, Syn został nam dany a na Jego barkach spoczęło panowanie. Nazwano Go imieniem: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju aby rozszerzyć Jego panowanie w pokoju bez końca, na tronie Dawida i nad jego królestwem, aby je utwierdzić i umocnić prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki. Dokona tego gorliwość PANA Zastępów” (Iz. 9:5,6).

Bóg dokonuje wspaniałych rzeczy. On nadal działa, taki jest Jego charakter - On chce uczynić dla nas ratunek, który raz na zawsze dokona odkupienia nas z naszych grzechów. Bóg jest Bogiem czynu, możemy nawet powiedzieć, że On nam służy. To nie jest żadna przesada, gdyż tak powiedział Boży prorok: „Od dawna nie słyszano – ani ucho nie słyszało, ani oko nie widziało, aby jakiś bóg poza Tobą czynił tak temu, kto pokłada w nim nadzieję” (Iz. 64: 3). Inne przekłady tego tekstu używają wprost słowa „służył”, dla oryginalnego wyrażenia יעשה [asah], które znaczy „dokonać”, „spełnić”. Prorok Izajasz porównuje dzieła prawdziwego Boga z tymi, jakie ludzie przypisują bóstwom, którym służą. Jest to opis pełen zachwytu dla Boga, ze względu na to, jakie jest Jego dzieło - „Posłuchajcie Mnie, domu Jakuba, i cała reszto domu Izraela, których dźwigałem w łonie matki, których nosiłem od poczęcia! Aż do waszej starości się nie zmienię, aż do wieku sędziwego będę was dźwigać. Ja was uczyniłem i Ja będę nosić, Ja będę dźwigać i ratować” (Iz. 46:3,4). W tym krótkim fragmencie prorok używa aż pięciu określeń Bożego działania wobec człowieka.

Dlatego Pan Jezus określił też charakter swojego działania, porównując je do tego, jak działa Bóg - „Mój Ojciec działa aż do tej pory i Ja działam” (J. 5:17). Natomiast w sytuacji, gdy porównał działanie człowieka i swoje, powiedział: „Syn Człowieczy bowiem nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i oddać swoje życie jako okup za wielu” (Mk. 10:45). W tym przejawił się w pełni charakter Bożego działania, jakie zawsze przyświecało naszemu Ojcu. Dlatego też, wracając do księgi Izajasza, czytamy zapowiedź: „Oto Mój sługa, którego wspieram, Mój wybrany, w którym mam upodobanie. Zesłałem na niego Mojego ducha, on ogłosi narodom to, co sprawiedliwe” (Iz. 42: 1).

Bóg wykonuje dokładnie to, co zaplanował. Jego dzieła są doskonałe i są skierowane do tych, którzy oczekują na Niego. Izajasz zachęca nas do przyjęcia postawy oczekiwania na Boże działanie - „Dlatego PAN czeka, by okazać wam łaskę, dlatego powstaje, aby zlitować się nad wami, bo PAN jest Bogiem sprawiedliwym. Szczęśliwi wszyscy, którzy Go oczekują” (Iz. 30:18). Pan okazuje swoją moc w działaniu dla nas, aby nas wybawić od śmierci. Do nas natomiast należy okazanie wdzięczności w uwielbieniu Jego wspaniałości, jak pisze Dawid w Psalmie - „Ja Cię wybawię, a ty Mnie uwielbisz” (Ps. 50:15).

Dzięki Bogu za Jego plan odkupienia nas z przekleństwa grzechu. Nie zapominajmy o tym w dniu, gdy cieszymy się prezentami i miłą atmosferą rodzinnych spotkań. W centrum tych świąt jest Boży Syn, nasz zbawiciel. Zaśpiewajmy wraz z pasterzami, pierwszymi świadkami tego niezwykłego wydarzenia: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, których sobie upodobał” (Łk. 2: 14).

Henryk Hukisz