Boża źrenica

 Najczulszym miejscem naszego ciała jest oko, a jeszcze dokładniej, źrenica, czyli centralny punkt gałki ocznej. Bóg stwarzając człowieka wyposażył nasz organizm w szczególny mechanizm chroniący właśnie oko. Nasza powieka reaguje automatycznie na każde zagrożenie, które mogłoby zaszkodzić oku. Dlatego też w literaturze, jak i w mowie potocznej, używamy wyrażenia, „chronić jak źrenicy oka”. Mówimy tak o szczególnej ochronie, jaką zapewniamy rzeczom cennym, na których nam bardzo zależy.

Ten zwrot występuje również w Biblii, wprawdzie niezbyt często, dlatego uważam, że ma szczególne zastosowanie.

Ostatnia część Tory, nazwana Księgą Powtórzonego Prawa, stanowi bardzo rzeczowe podsumowanie historii Izraela, jaką Mojżesz zapisał dla potomnych. Natomiast ostatnie rozdziały tej części są bardzo ważnym przesłaniem tego wiernego sługi Bożego, który miał zaszczyt rozmawiać z Bogiem „twarzą w twarz”. Rozdział 32 tej księgi posiada szczególną formę i został zatytułowany przez wydawców naszej Biblii „Pieśnią Mojżesza”. Treść tej „pieśni” przywodzi na pamięć ten szczególny moment w życiu Mojżesza, gdy po przejściu przez Morze Czerwone, zobaczył jak wielkie wybawienia Pan im zgotował w sytuacji, gdy zostali zaatakowani przez największą armię ówczesnego świata.

Mojżesz w tej pieśni rzucił wyzwanie narodowi, któremu przewodził: „Gdyż będę głosił imię PANA: Uznajcie wielkość naszego Boga” (Pwt 32:3). Później wskazał na niezachwianą postawę Boga wobec tego narodu, pomimo braku wdzięczności Izraela i nieposłuszeństwo wobec Pana  – „Gdyż działem PANA jest Jego lud, Jakub miarą Jego dziedzictwa. Znalazł go w ziemi pustynnej, na pustkowiu, pośród dzikiego wycia. Otaczał go troską i pouczał, strzegł go jak źrenicy oka” (w. 9,10). W następnych słowach Mojżesz namalował obraz, w jaki sposób Pan prowadził ten naród - "Jak orzeł czuwa nad swoim gniazdem, krąży nad swymi pisklętami, rozkłada skrzydła, bierze je na nie i nosi na swoich piórach" (w. 11).

Po wielu wiekach, gdy Bóg wyznaczył Dawida, aby królował nad Jego ludem, Izrael nadal znajdował się pod szczególną ochroną. Zanim Dawid zasiadł na królewskim tronie, doświadczył w swoim życiu wielu przeciwności. Lecz nigdy nie wątpił w Bożą ochronę, dlatego szczerze wołał do Pana: „Strzeż mnie jak źrenicy oka, ukryj mnie w cieniu swoich skrzydeł przed bezbożnymi, którzy mnie gnębią, przed nieprzyjaciółmi, którzy mnie otaczają!” (Ps 17:8,9). Bóg nigdy nie zawiódł, gdyż Pan nie zmienia swoich zapewnień, jakie dawał swemu narodowi i tym, którzy pragną wiernie Mu służyć.

Minęło znów wiele wieków i cały naród okazał się niewierny Bogu pomimo ostrzeżeń, w których mówił, jakie są tego konsekwencje. Nastały czasy wojen i grabieżczych najazdów obcych narodów. Wróg gnębił Izraela na wiele sposobów, w końcu Jerozolima i świątynia zostały splądrowane a naród zaprowadzony do Babilonu na siedemdziesiąt lat niewoli. Czyżby Bóg zapomniał o danych obietnicach ochrony narodu wybranego jak źrenicy oka? Nie, absolutnie nie. Bóg nieustannie kocha Swój wybrany naród, dlatego, aby go nie stracić, „karci tego, kogo kocha, chłoszcze zaś każdego, którego przyjmuje za syna” (Hbr 12:6).

Zachariasz, przedostatni prorok narodu wybranego, był ustami, przez które Bóg przypominał dane wcześniej obietnice. Bóg, chociaż rozgniewał się na Izraela za to co Mu uczynił, wzywał go nadal: „Tak mówi PAN Zastępów: Nawróćcie się do Mnie − wyrocznia PANA Zastępów − a wtedy Ja zwrócę się ku wam − mówi PAN Zastępów” (Za 1:3). Ponieważ Jerozolima jest miastem, jakie Bóg dał swemu ludowi, dlatego jest szczególnym miejscem Bożego działania i nadal znajduje się pod Bożą ochroną, gdyż Pan powiedział: „Jestem zazdrosny o Jerozolimę i o Syjon, i to zazdrością wielką” (w. 14).

Do resztki Izraela, jaka jeszcze pozostała na terenie Babilonu, Bóg powiedział: „Ratuj się, ty, który mieszkasz u córki Babilonu! Bo tak mówi PAN Zastępów, a Jego chwała posłała mnie do narodów, które was łupiły: Kto was dotyka, dotyka źrenicy Mojego oka” (Za 2: 11,12).

Bóg nie skończył z Izraelem, o nie, On mówi do swego umiłowanego narodu: „Ciesz się i raduj, Córo Syjonu, bo oto Ja przyjdę i zamieszkam pośrodku ciebie − wyrocznia PANA” (Za 2:14). Apostoł Paweł, który w gorliwości do Boga Izraela był gotowy ponieść każdą ofiarę, napisał: „Bóg nie odrzucił swojego ludu, który wcześniej poznał” (Rz 11:2). Paweł, z pewnością znał słowa ostatniej pieśni Mojżesza, w której znajduje się zapewnienie, że „PAN obroni swój lud i zlituje się nad swoimi sługami” (Pwt 32:36).

Dziwi mnie dzisiaj brak zdecydowanego nauczania w Kościele o Izraelu, którego Bóg nie odrzucił. Ten brak wywołuje niebezpieczną reakcję wśród wierzących, którzy z łatwością wpadają w macki antysyjonistycznej propagandy. Izrael ma wielu nieprzyjaciół, którzy otwarcie mu grożą zagładą i w ten sposób ściągają na siebie nieszczęścia i zniszczenie. Musimy jednak wiedzieć, że nadal aktualne jest zapewnienie Boga dotyczące Izraela: „Będę błogosławił tym, którzy tobie błogosławią, a tych, którzy ciebie przeklinają, będę przeklinał. W tobie będą błogosławione wszystkie plemiona ziemi" (Rdz. 12:3). 

Współczesna historia ukazuje wiele przykładów braku tego błogosławieństwa w sytuacjach, gdy przywódcy narodów boleśnie dotykali "źrenicy oka Pańskiego". Niedawno przeczytałem historię powstania państwa Izrael. Gdy ziemia palestyńska znajdowała się pod kontrolą Wielkiej Brytanii, w 1946 roku rząd brytyjski zgodzili się na powrót Żydów na swoje ziemie w liczbie około 15 tysięcy rocznie. W sytuacji, gdy Brytyjczycy przechwycili statek "Exodus", wiozący cztery i pół tysiąca uchodźców żydowskich z Francji, statek zawrócono do Hamburga i jego pasażerów wysadzono na ląd, prosto w ręce nazistów. Nic dziwnego, że kraj, który przez wieki szczycił się tym, że nad jego terytorium słońce nie zachodzi, dziś mieści się na jednej wyspie a do tego Szkoci domagają się dla siebie niezależności. 

Żyjemy obecnie w czasie wypełniania się Bożych zapowiedzi odnoszących się do narodu wybranego. Po uważnej lekturze proroków Ezechiela, Zachariasza, czy Malachiasza możemy spodziewać się wydarzeń, o których jest tam napisane. Mesjasz, gdy wypełni się czas powrotu, gdy „Jego nogi staną na Górze Oliwnej, która jest na wschód od Jerozolimy, a ona na pół się rozpadnie od wschodu na zachód, i powstanie bardzo wielka dolina. Połowa góry odsunie się na północ, a druga połowa na południe" (Za 14:4). Gdy oczy całego świata będą skierowane na Jerozolimę, „Wtedy przyjdzie PAN, mój Bóg, a z Nim wszyscy święci" (w. 5). Wtedy „PAN będzie królem nad całą ziemią, w tym dniu PAN będzie jedyny i jedno będzie Jego imię" (w. 9).

Trudno jest dziś wyobrazić sobie ogrom gniewu Bożego, jaki zostanie wylany na tych, którzy dotykali Jego źrenicy. Apostoł Jan w wizji, jaką otrzymał od Pana, zapisał taki obraz: „W owych dniach ludzie będą szukać śmierci, lecz jej nie znajdą, i będą chcieli umrzeć, lecz śmierć ich omija" (Ap 9:6).

Zadaję sobie nieraz pytanie: "Czy dziecko Boże, mając Ducha Bożego w swym sercu, może przyłączyć się do przeciwników Syjonu, którego Bóg chroni, jak źrenicy Swego oka?"

Henryk Hukisz

Rozmyślania na podobny temat:

„Mój przyjaciel Izrael”

„Centrum świata”

„ירושלם שלום„