A gdy się to zacznie...

Czytając Biblię i obserwując wydarzenia, jakie dzieją się obecnie na świecie, zadajemy sobie pytanie: „Czy koniec tego świata już nadchodzi?” Nie dajmy się zwieść fałszywym prorokom, którzy ten koniec już ogłaszają. Warto jest jednak wziąć do serca zapowiedzi biblijnych proroków oraz słowa Pana Jezusa na ten temat, aby nie dać się zaskoczyć.

W październiku 2023 roku, w raporcie badań Kongresu USA znalazł się wielostronicowy opis wydarzeń, jakie miały miejsce w regionie, gdzie dziś znajduje się Izrael, Boży wybrany naród. W tym raporcie czytamy między innymi:

„7 października 2023 r. bojownicy ze Strefy Gazy dowodzeni przez palestyńską grupę islamistów sunnickich Hamas dokonali serii niespodzianych ataków lądowych, morskich i powietrznych na Izrael.

Palestyński Islamski Dżihad twierdził, że jego siły również uczestniczyły w ataku, a także inne osoby spoza Hamasu mogły się przyłączyć. Atak był wymierzony w izraelskie bazy wojskowe i cywilne podczas ostatniego żydowskiego święta.

W odpowiedzi na te ataki izraelski gabinet wraz z premierem Benjaminem Netanjahu formalnie wypowiedział wojnę Hamasowi, zapewniając, że Izrael wygra tę długą i trudną kampanię.

7 października Stały Przedstawiciel Izraela w Organizacji Narodów Zjednoczonych Gilad Erdan, wysłał list do Rady Bezpieczeństwa, w którym stwierdził: ‘jest to zainicjowany atak terrorystyczny organizacji kierowanej przez Hamas’. Tego samego dnia Stały Przedstawiciel USA przy ONZ Linda Thomas-Greenfield zapewniła izraelskich urzędników: ‘nasze wsparcie dla izraelskiego bezpieczeństwa i prawa do samoobrony pozostaje niewzruszone’.

W następnym tygodniu Izrael podjął kroki mające na celu wstrzymanie dostaw energii elektrycznej, żywności, wody i paliwa do Gazy, zmobilizował wojsko i rozpoczął kampanię bombardowań z powietrza wymierzonych w bazy bojowników w Gazie” (crsreports.congress.gov/product/pdf/R/R47754).

Zakończenia tej wojny z wrogami Izraela jeszcze nie znajdziemy w żadnych raportach tego świata. Boży prorocy napisali sporo na temat tego, co będzie się działo z narodem, jaki Bóg wybrał i przewidział dla niego Swoje zakończenie.  Historia tego narodu jest pełna zdarzeń, które świadczą o Bożej ochronie i zapewnieniu bezpieczeństwa. W kronikach narodu Bożego znajdujemy opis historii sprzed około trzech tysięcy lat. Przeczytajmy ten tekst uważnie, mając w pamięci wydarzenia, o jakich donosi nasza codzienna prasa.

„Zanim trzeciego dnia Dawid i jego ludzie dotarli do Siklag, Amalekici napadli na Negeb i na Siklag. Zdobyli Siklag i je spalili. Wzięli też do niewoli kobiety, które w nim były, i wszystkich – od najmniejszego do największego. Nie zabili jednak nikogo, lecz tylko uprowadzili ich i poszli swoją drogą. Gdy Dawid razem ze swoimi ludźmi przybyli do miasta, było ono spalone, a ich żony, synowie i córki – uprowadzeni. Wtedy Dawid i towarzyszący mu lud zaczęli głośno krzyczeć i płakali dopóki nie zabrakło im sił. Uprowadzono też obie żony Dawida: Achinoam z Jizreel i Abigail, która wcześniej była żoną Nabala z Karmelu. Dawid znalazł się w bardzo trudnym położeniu. Ludzie zamierzali bowiem go ukamienować, bo cały lud był rozgoryczony z powodu swoich synów i córek. Dawid jednak został umocniony przez PANA, swojego Boga.

Dawid powiedział do kapłana Abiatara, syna Achimeleka: Przynieś mi, proszę, efod! Gdy Abiatar przyniósł Dawidowi efod, Dawid poradził się PANA: Czy powinienem ścigać tę bandę? Czy ją dogonię? Odpowiedział mu: Ścigaj! Na pewno ją dogonisz, a porwanym przyniesiesz ratunek. Dawid wyruszył więc z sześciuset ludźmi, którzy z nim byli, i dotarli aż do potoku Besor. Ci, którzy byli z tyłu, pozostali. Dawid zaś puścił się w pościg z czterystu ludźmi. Dwustu ludzi bowiem zatrzymało się, gdyż byli zbyt wyczerpani, by przekroczyć potok Besor. Spotkali na polu pewnego Egipcjanina i przyprowadzili go do Dawida. Dali mu chleb, a on jadł, i napoili wodą. Dali mu również kawałek placka figowego z dwoma suszonymi winogronami. Gdy zjadł, wróciły mu siły do życia, ponieważ nie jadł chleba i nie pił wody od trzech dni i trzech nocy. Wówczas Dawid zapytał go: Do kogo należysz i skąd jesteś? A on odpowiedział: Jestem egipskim chłopcem, sługą pewnego Amalekity. Mój pan porzucił mnie, ponieważ trzy dni temu zachorowałem. Najechaliśmy na Negeb Keretytów i na ten, który należy do Judy, oraz na Negeb Kaleba i spaliliśmy Siklag. Wtedy Dawid zapytał go: Czy zaprowadzisz mnie do tej bandy? On zaś odparł: Przysięgnij mi na Boga, że mnie nie zabijesz i nie wydasz w ręce mojego pana, a zaprowadzę cię do tej bandy.

Zaprowadził go więc do nich, a byli rozproszeni po całym kraju. Jedli i pili, i radowali się z powodu całego wielkiego łupu, jaki zagarnęli w ziemi Filistynów i w ziemi Judy. Dawid zabijał ich od zmierzchu aż do wieczora następnego dnia, tak że nikt z nich się nie uratował, oprócz czterystu młodych mężczyzn. Dosiedli oni wielbłądów i uciekli. Dawid odzyskał wszystko, co zabrali Amalekici, odzyskał także obydwie swoje żony. Nikt nie zginął – od najmniejszego do największego – ani spośród synów, ani spośród córek, ani z łupu, ani z czegokolwiek, co im zabrali. Dawid wszystko odebrał. Dawid wziął też wszystkie owce i bydło. Prowadzono przed nim tę trzodę i wołano: To jest łup Dawida” (1 Sam 30:1-20). 

Zachariasz, jeden z ostatnich proroków, napisał między innymi tak:

„W tym dniu PAN będzie ochraniał mieszkańców Jerozolimy, tak że nawet ten, który się potyka, będzie jak Dawid, a dom Dawida jak Bóg, jak anioł PANA przed nimi. W tym dniu będę dążył do zniszczenia wszystkich narodów, które wyruszyły przeciw Jerozolimie. Wyleję na dom Dawida i na mieszkańców Jerozolimy ducha łaski i błagania. Będą spoglądać na Mnie, którego przebili i będą płakać, jak się opłakuje jedynaka. Będą się smucić, jak smuci się nad pierworodnym”  (Za 12:8-10).

Wtedy nastąpi koniec, o którym mówił również Pan Jezus, a ten sam prorok tak o tym pisał:

„Wówczas wyruszy PAN i będzie walczył z tymi narodami, jak zwykł walczyć w dniu bitwy. W tym dniu Jego nogi staną na Górze Oliwnej, która jest na wschód od Jerozolimy, a ona na pół się rozpadnie od wschodu na zachód, i powstanie bardzo wielka dolina. Połowa góry odsunie się na północ, a druga połowa na południe.

W tym dniu nie będzie światła ani zimna, ani mrozu. Będzie to jeden, jedyny dzień, który zna tylko PAN, nie będzie to dzień ani noc, w porze wieczornej zabłyśnie światło. W tym dniu wypłyną żywe wody z Jerozolimy, połowa z nich do morza na wschodzie, a druga połowa do morza na zachodzie tak samo będzie w lecie i w zimie. PAN będzie królem nad całą ziemią, w tym dniu PAN będzie jedyny i jedno będzie Jego imię” (Za 14:3,4, 6-9).

Dlatego powinniśmy mieć w pamięci słowa, które zapisał apostoł Piotr:

„A dzień Pana przyjdzie jak złodziej. Wówczas niebiosa z hukiem przeminą, żywioły zaś zostaną zniszczone w ogniu, i ziemia, i te dzieła, które na niej zostaną znalezione. Skoro to wszystko zostanie zniszczone, to jacy wy powinniście być w świętym postępowaniu i pobożności, oczekując przyjścia dnia Boga i starając się je przyspieszyć. Z powodu tego dnia niebiosa płonąc, zostaną zniszczone, a żywioły rozpłyną się w ogniu.

Ale my, zgodnie z Jego obietnicą, oczekujemy nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość. Dlatego, umiłowani, oczekując tego, postarajcie się, abyście zostali przez Niego znalezieni bez skazy i nienaganni, w pokoju” (2 Ptr 3:10-14).

Jedno jest pewne, nikt nie zmieni Bożych planów, dlatego obserwując wydarzenia związanie z narodem wybranym, warto jest przypominać sobie to, co jest napisane w Biblii. Nikt nie powinien być zaskoczony tymi wydarzeniami, ponieważ Pan Jezus powiedział o nich bardzo wyraźnie:

„Będą też znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga bezradnych narodów z powodu huku morza i nawałnicy. Ludzie ze strachu będą odchodzić od zmysłów w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi, bo moce niebios zostaną poruszone. Wtedy zobaczą Syna Człowieczego przychodzącego na obłoku, z mocą i wielką chwałą. A gdy się to zacznie, umocnijcie się i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie” (Łk 21:25-28).

Obyśmy nie byli zaskoczeni, gdy to się zacznie!

Henryk Hukisz