O jedno drzewo za daleko

Powodem większości problemów, jakie nękają ludzkość od jej zarania, jest egoizm. Jest on „piętą achillesową”, czułym punktem, który z łatwością wykorzystuje diabeł w walce z prawdziwym życiem naśladowców Chrystusa. Bez względu na epokę, egoizm był zawsze złym motywatorem podejmowania decyzji czy wyznaczania kierunku rozwoju.

Już na samym początku dziejów, Ewa w raju mając do dyspozycji owoce  „z każdego drzewa w ogrodzie” (Rdz 2:16), postanowiła jednak skorzystać z zaproszenia do skonsumowania z jeszcze jednego, można powiedzieć: „O jedno drzewo za daleko”. Wiemy, że ta propozycja pochodziła od jej wroga, który sprytnie wykorzystał jej egoistyczne pragnienie niezależności. Ewa uległa pokusie wspaniałej perspektywy i uwierzyła, „że w dniu, w którym zjecie owoc, otworzą się wasze oczy i będziecie, jak Bóg, znali dobro i zło” (Rdz 3:5).

Ta technika zwodzenia nie odeszła do lamusa, lecz niestety, ludzie wierzący ciągle szukają nowszych form pobożności, bogobojności, uważając te biblijne za przestarzałe, już nieatrakcyjne dla współczesnego człowieka. Coraz częściej słyszy się o nowych formach oddawania czci Bogu, a nowym stylu życia tak, aby nie odróżniał się zbytnio od tego świata. Usprawiedliwieniem takich tendencji jest potrzeba dotarcia z ewangelią do współczesnego człowieka. Tylko należy zadać sobie pytanie: Jaką ewangelią? Czy tą, jaką zostawił nam Chrystus?  Czy dostosowaną do oczekiwań współczesnego człowieka? Panuje dość dziwna filozofia, że trzeba stać się pijakiem, aby dotrzeć do pijących, trzeba używać środków odurzających, aby być zaakceptowanym przez odurzone towarzystwo, i tak dalej...

Chciałbym odnieść się do tego, co współcześnie kształtuje większość trendów, jakie przenikają również do chrześcijaństwa. Wzrost gospodarczy i rosnące zapotrzebowanie na dobra materialne sprawiają, że stajemy się społeczeństwem konsumpcyjnym. Konsumpcjonizm stał się filozofią współczesnego świata. Czym jest konsumpcjonizm? Według internetowej encyklopedii to „postawa polegająca na nieusprawiedliwionej rzeczywistymi potrzebami oraz kosztami ekologicznymi, społecznymi czy indywidualnymi, konsumpcji dóbr materialnych i usług, lub pogląd polegający na uznawaniu tej konsumpcji za wyznacznik jakości życia lub za najważniejszą, względnie jedyną wartość – hedonistyczny materializm. Nadmierna konsumpcja, traktowana przez Adama Smitha w pracy ‘Bogactwo narodów’, za najpotężniejszego wroga stabilnego wzrostu gospodarczego, stanowi odejście od dawnej etyki społeczeństwa ...” (Net). Lepsze zrozumienie, na czym polega konsumpcyjny styl życia, może dać nam słownikowa definicja tego określenia – „jeść, spożywać; zużywać zakupiony towar na własną potrzebę, charakteryzuje się nadmiernym przywiązywaniem wagi do dóbr materialnych”(SJP). 

Oczywiście, te wyjaśnienia dotyczą ogólnego pojęcia konsumpcjonizmu, lecz niestety, muszę ze smutkiem powiedzieć, że taki styl życia przenika coraz bardziej do chrześcijaństwa. Bo jak inaczej można zrozumieć przekonywanie osób zainteresowanych nowym życiem w Chrystusie, że jak się nawrócą, to Bóg zaspokoi każdą potrzebę, obiecując życie wolne od problemów i chorób. Natomiast celowo pomija się te fragmenty ewangelii Chrystusowej, w których Jezus mówi o prawdziwym naśladowaniu Go: „Ponieważ jednak ze świata nie jesteście, bo Ja was wybrałem ze świata, dlatego świat was nienawidzi. Przypomnijcie sobie Słowo, które Ja wam powiedziałem: Sługa nie jest większy od swego pana. Jeśli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować” (Jn 15:19,20). 

Nic dziwnego, że tak „nawrócone” osoby będą ciągle domagać się dla siebie więcej od Boga. Filozofia wynikająca z egoistycznego nastawienia, że muszę mieć każde błogosławieństwo, że Bóg musi mnie uzdrowić, że muszę mieć dużo pieniędzy, z łatwością opanowuje umysły i serca wielu chrześcijan. Ja, ja, ja  - zawsze na pierwszym miejscu. Pod tym kątem organizuje się konferencje, seminaria, spotkania, zapewniając, że to, czego najbardziej potrzebujesz, jest w twoim zasięgu, tylko musisz zastosować technikę wyzwolenia, uwolnienia i wrócisz do domu w lepszym samopoczuciu.

Badając kwestię konsumpcyjnego stylu życia, uderzyło mnie znaczenie słowa „konsumować” w języku angielskim – "consuming", którego najprostsza definicja, w dowolnym tłumaczeniu znaczy - „mieć umysł wypełniony czymś, co całkowicie pochłania uwagę, totalnie absorbuje”. Uważam, że jest to coś więcej, niż tylko „zużywać zakupiony towar na własną potrzebę”. Nauczanie apostoła Pawła na temat praktycznego chrześcijaństwa wskazuje na potrzebę dzielenia się z bliźnimi środkami, jakie zdobywa się na własne potrzeby. Żródłem pozyskiwania tych środków jest praca, o której Paweł pisze: „niech własnymi rękami czyni to, co dobre, aby miał się czym dzielić z tym, który jest w potrzebie” (Ef 4:28). Warto jest zwrócić uwagę na myśl wprowadzającą - „Nie dawajcie miejsca diabłu. Kto kradł, niech już nie kradnie, ale niech raczej pracuje” (Ef 4:27). Oczywiście, praca nie jest obowiązkiem, jak pisał ten sam Paweł: „Jeśli ktoś nie chce pracować, niech też nie je” (2 Tes 3 :10).

Tutaj muszę odnieść się do powszechnego nastawienia naszego społeczeństwa, w przeważającej mierze katolickiego, na branie więcej, niż to wynika z pracy. Z łatwością przyjmuje się, wręcz uważa się, że należą się wszelkiego rodzaju dodatki „+”, jak np. 800+. Taka postawa jest w sprzeczności z etosem pracy, która ma w sobie wielką wartość. Oczywiście, w świecie opanowanym przez księcia ciemności, trudno oczekiwać Bożej sprawiedliwości. Pan Jezus odniósł się do tej kwestii: „Wiecie, że ci, którzy uchodzą za władców narodów, panują nad nimi, a przywódcy dają im odczuć swoją władzę” (Mk 10:42). Ewangelista Łukasz wyjaśnia, że „władców nazywa się dobroczyńcami” (Łk 22:25), którzy pozyskują naród, obdarowując różnymi „+”, a nie zapewnieniem godziwego wynagrodzenia, aby wystarczyło na to, by podzielić się z tymi, którzy są w potrzebie. Prerogatywa dzielenia się z potrzebującymi jest przypisana tym, którzy pracują.

Chrześcijanin też musi pracować, aby „jeść chleb”. Praca, a raczej jej wynik, może również stanowić pokusę posiadania więcej niż jest potrzebne. Paweł odnosi się również do tej kwestii, powołując się na własne doświadczenie: „Nauczyłem się poprzestawać na tym, co mam. Umiem żyć w biedzie i umiem żyć w dostatku. Do wszystkiego jestem należycie przygotowany: mogę być syty i głodny, żyć w dostatku i w biedzie” (Flp 4:11,12). Oczywiście Paweł nie posiadał rodziny na utrzymaniu, dlatego jego przykład jedynie wskazuje na to, co dla niego było najważniejsze.

Prawdziwy chrześcijanin jest całkowicie przesiąknięty Chrystusem i swoją wartość i znaczenie znajduje w pozycji, jaką zapewnia Boża łaska. Apostoł Paweł jasno określił, co powinno wypełniać serca chrześcijan – „Jeśli więc razem z Chrystusem zostaliście wskrzeszeni, szukajcie tego, co w górze, gdzie Chrystus zasiada po prawicy Boga. Myślcie też o tym, co w górze, a nie o tym, co ziemskie” (Kol 3:1,2). Kluczowym słowem w tym zdaniu jest wyraz „jeśli więc”. Wskrzeszenie z Chrystusem do nowego życia wymaga uśmiercenia starego człowieka, który podatny jest na pokusy konsumpcyjnego życia ponad rzeczywiste potrzeby. Tylko nowy człowiek w Chrystusie potrafi „poprzestawać na tym, co ma” i nie będzie sięgać po owoce na zakazanym drzewie.

Niestety, często dzieje się tak, że ta światowa filozofia, inspirowana przez  „władcę sił, które unoszą się w powietrzu, ducha, który teraz działa w synach buntu” (Ef 2:2), wdziera się do kościołów i staje się tematem nauczania. Apostoł Paweł, najlepszy nauczyciel pierwszej epoki Kościoła, wskazuje na niebezpieczeństwo opanowania naszych myśli przez Bożego przeciwnika. Dlatego, w trosce o umysły wierzących, pisał: „Lękam się jednak, żeby, tak jak w swojej przebiegłości wąż zwiódł Ewę, tak i wasze umysły nie zostały przypadkiem odwiedzione od prostoty i czystości wobec Chrystusa” (2 Kor 11:3). Wcześniej, w tym samym liście, podał bardzo praktyczną radę – „każdą wyniosłość, która powstaje przeciwko poznaniu Boga, i wszelki umysł zniewalamy do posłuszeństwa Chrystusowi” (2 Kor 10:5).

Chcę zakończyć wskazaniem na człowieka, który zostawił dla nas wszystkich dobry przykład. Może trochę starodawny, bo sprzed dwóch tysięcy lat, lecz ten człowiek uzyskał dobrą ocenę samego Chrystusa, który powiedział o nim, że „wśród urodzonych z kobiet nikt nie jest większy od Jana” (Łk 7:28). Jan Chrzciciel wyznał: „On musi wzrastać, a ja stawać się mniejszym” (Jn 3:30). To jest prawidłowy kierunek bogacenia się - mieć coraz mniej pragnień własnych, aby posiąść w pełni Chrystusa, „w którym są ukryte wszystkie skarby mądrości i poznania” (Kol 2:3).

Pisałem kiedyś na podobny temat „Choćbym wszystko miał...”. Napisałem tam, że my również stajemy przed wyborem - wziąć coś z tego świata, czy pozostać z Chrystusem i dać świadectwo, że „z Niego bowiem, przez Niego i dla Niego jest wszystko. Jemu chwała na wieki. Amen” (Rz 11:36)

Henryk Hukisz

Pełnia życia w Chrystusie

 Jednym z najczęściej cytowanych tekstów biblijnych na temat tego, gdzie mieszka Bóg, są słowa Chrystusa: „W domu Mojego Ojca jest wiele mieszkań. Jeśliby tak nie było, to czy powiedziałbym wam, że idę przygotować wam miejsce? Gdy pójdę i przygotuję wam miejsce, znowu przyjdę i zabiorę was do siebie, abyście tam, gdzie Ja jestem i wy byli” (Jn 14:2,3). Czy rzeczywiście Pan Jezus miał na uwadze to, jak najczęściej naucza się na temat domu Ojca, że On właśnie wybiera się do nieba, gdzie mieszka Bóg, aby tam przygotować dla nas miejsce? Powszechnie uważa się, że Chrystus zabierze nas tam dopiero gdy przyjdzie powtórnie na ziemię po Swój Kościół.

Niestety, z powodu niezbyt wnikliwego studiowania tekstu biblijnego przez nauczycieli, wierzących pozbawia się poznania całej prawdy o pełni życia, jakie mamy zagwarantowane w Chrystusie. Apostoł Paweł pisał do wierzących w Koryncie o mądrości, jakiej Bóg udziela tym, którzy mają udział w zmartwychwstaniu Chrystusa: „To, czego oko nie ujrzało ani ucho nie usłyszało, ani co nie wstąpiło do serca człowieka, Bóg przygotował tym, którzy Go miłują” (1 Kor 2:9). I tu znów, najczęściej się naucza, że te tajemne i zakryte rzeczy oczekują nas dopiero po przekroczeniu progu nieba. Osobiście jestem przekonany o tym, że tych wspaniałości możemy doświadczać już w czasie naszej ziemskiej pielgrzymki do wieczności.

Duch Święty, o którym Chrystus powiedział, że „kiedy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy” (Jn 16:13). Zadaniem więc Ducha Świętego jest objawienie całej prawdy o nowym życiu, jakie otrzymujemy w Chrystusie. Apostoł Paweł powołuje się na mądrość Bożą, w której jedynie możemy poznać pełnię darów łaski, ponieważ „my nie otrzymaliśmy ducha świata, lecz Ducha, który pochodzi od Boga, abyśmy poznali dary łaski udzielone nam przez Boga. O nich to mówimy nie wyuczonymi słowami ludzkiej mądrości, ale słowami, których nauczył nas Duch, wyjaśniając duchowe dary ludziom Ducha” (1 Kor 2:12,13). Dary łaski odnoszą się do życia w Duchu tu na ziemi, a nie dopiero, gdy zostaniemy przeniesieni do wieczności w niebie.

Uważam, że właściwe poznanie prawdy o obecności Boga w naszym życiu ma ogromny wpływ na to, jak przechodzimy przez różne doświadczenia. Boża obecność jest nam zagwarantowana w Chrystusie, gdyż jedynie tylko w Nim możemy w pełni poznać Ojca. Jezus to powiedział właśnie w tym momencie, gdy mówił o zabraniu nas tam, gdzie On jest, a nie gdzie dopiero będzie (Jn 14:3). Dlatego Jezus powiedział: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie” (Jn 14:6). Zauważmy, że bezpośrednio po tych słowach Jezus powiedział, że poznanie Ojca jest równoznaczne z poznaniem Chrystusa. Słowa - „Już Go poznajecie i zobaczyliście” (Jn 14:7), zostały wypowiedziane w czasie teraźniejszym dokonanym, a nie, że poznacie dopiero, gdy przyjdzie znów po Kościół. Dlatego oczywista jest reakcja Filipa, który to zrozumiał i zawołał: „Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy” (Jn 14:8). Pan Jezus nie powiedział: „Poczekaj Filipie aż powrócę znów, gdy przyjdę po Kościól i wówczas zobaczysz Ojca”. Wręcz odwrotnie, Pan Jezus zapewnił, że po tym, jak zostanie podniesiony na krzyż, dokąd się teraz wybiera, każdy: „kto Mnie miłuje i będzie zachowywał Moje słowo, Mój Ojciec go umiłuje i do niego przyjdziemy, i zamieszkamy u niego” (Jn 14:23).

Powstaje więc pytanie o to, gdzie mieszka Bóg? Czy gdzieś w niebie, dokąd Chrystus nas zabierze, czy zgodnie z daną obietnicą, Ojciec i Syn Bozy zamieszkają w tych, którzy Go miłują i będą w tym życiu zachowywać Jego słowo? Odpowiedź jest prosta, jak prawda o tym, że dzięki śmierci Chrystusa nasza relacja z Ojcem zostaje naprawiona i już teraz możemy w pełni doświadczać Jego obecność.

Zostaliśmy powołani do nowego życia, w którym rzeczywistością staje się przebywanie w obecności Ojca i Syna Bożego, a jest to możliwe jedynie w Duchu Swiętym. Dlatego Pan Jezus, zanim dokonał dzieła zbawienia przez Swoją ofiarę na Golgocie, powiedział: „Ja poproszę Ojca i da wam innego Orędownika, aby był z wami na wieki, Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi i nie zna. Wy Go znacie, bo przebywa z wami i w was będzie” (Jn 14:16,17). Obecność Ducha Bożego w nas wyróżnia wierzących spośród wszystkich innych ludzi, nawet spośród ludzi religijnych, którzy nie narodzili się na nowo. Mając to na uwadze, apostoł Paweł pisał do ludzi wierzących: „Wy natomiast nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, skoro Duch Boga w was mieszka. A jeśli ktoś nie ma Ducha Chrystusa, ten do Niego nie należy” (Rz 8:9).

Nowe życie w Chrystusie to zupełnie inny rodzaj życia, gdyż w sercach ludzi wierzących mieszka Bóg Ojciec i Syn Boży w pełni Ducha Świętego. Paweł wyjaśnia to dalej pisząc, że „otrzymaliście Ducha usynowienia, w którym wołamy: Abba, Ojcze! Duch ten równocześnie świadczy naszemu duchowi, że jesteśmy dziećmi Boga. Jeśli zaś dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro rzeczywiście cierpimy z Nim, aby też uczestniczyć z Nim w chwale” (Rz 8:15-17).

Zanim weźmiemy udział w dziedzictwie wiecznej chwały, Bóg zapewnia nas o Swojej obecności w doczesnym życiu. Historia Izraela, narodu, który Bóg Sobie wybrał, gdyż miał taką wolę, jest dla nas świadectwem obecności Boga pośród ludzi. Chcę zwrócić uwagę na pewien szczególny moment w tej historii, gdy Salomon zbudował świątynię, aby Izraelici mieli pewność, że Bóg jest obecny posród nich. W chwili poświęcenia świątyni król zastanawiał się: „Czy Bóg rzeczywiście zamieszka na ziemi? Przecież niebo i najwyższe niebiosa nie mogą Cię ogarnąć, a tym bardziej ten dom, który zbudowałem” (1 Krl 8:27). Światynia stała się nie tylko symbolem Bożej obecności, lecz rzeczywistością, gdyż błogosławieństwa Bożej obecności mogły na nich spływać. Jednak pomimo tego, że Bóg jest wszechobecny i jest wszędzie, Izraelici nie zawsze mogli doświadczać tej obecności.

Oto jeden przykładów. Gdy w miastach Judzkich panował spokój a ludzie żyli w dostatku, król Asa powiedział: „Szukaliśmy bowiem PANA, naszego Boga, szukaliśmy Go, a On dał nam odpocząć od wszystkich wrogów” (2 Krn 14:6). Wówczas Boży prorok wyrażnie zapowiedział: „Słuchajcie mnie, Aso i wszyscy Judejczycy i Beniaminici! PAN będzie z wami, jeśli wy z Nim będziecie. Jeśli będziecie Go szukać, pozwoli się wam znaleźć, lecz opuści was, jeśli wy Go opuścicie” (2 Krn 15:2). Tak więc możemy powiedzieć, że wszechobecny Bóg jest zawsze i wszędzie obecny, jednak osobiste doświadczenie tej obecności jest możliwe pod warunkiem gorliwego szukania Pana. Bóg pozwala się poznać tym, którzy Go szukają. Obawiam się, że obecnie wielu wierzących nie doświadcza Bożej obecności w swoim życiu, ponieważ Go nie szuka. Bardzo często przyczyną takiego stanu jest brak nauczaniu o tym, że w Chrystusie możemy korzystać z pełni Bożej obecności.

Chciałbym zachęcić do pilnego studiowania pierwszych rozdziałów Listu apostoła Pawła do Efezjan. W pierwszych trzech rozdziałech apostoł zwraca uwagę na to, że „Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, który na wyżynach niebiańskich udzielił nam w Chrystusie pełni duchowych błogosławieństw” (Ef 1:3). Zwrot „w Chrystusie” lub „w Nim” występuje w tych rozdziałach kilkanaście razy, co znaczy, że pełnia nowego życia jest nam zagwarantowana jedynie w Chrystusie. W Nim zostaliśmy wybrani (Ef 1:4), w Nim mamy odkupienie (Ef 1:7), w Nim poznajemy tajemnice Jego woli (Ef 1:10) oraz moc zmartwychwstania została nam okazana w Chrystusie (Ef 1:20). „Razem z Nim też wskrzesił nas i posadził na wyżynach niebiańskich w Chrystusie Jezusie” (Ef 2:6). W Chrystusie staliśmy się bliskimi przez Jego krew (Ef 2:13) oraz dzięki słowom ewangelii staliśmy się „współdziedzicami, członkami jednego Ciała i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie” (Ef 3:6). A co najważniejsze, to że „zgodnie z zamiarem podjętym przed wiekami w Chrystusie Jezusie, naszym Panu. W Nim, dzięki Jego wierze, możemy bezpiecznie i ufnie przybliżyć się do Boga” (Ef 3:11, 12).

Godne podkreślenia są słowa wypowiedziane przez Pana Jezusa w czasie, gdy pocieszał uczniów, aby nie trwożyły się ich serca w chwili, gdy „nadeszła godzina, aby został uwielbiony Syn Człowieczy” (Jn 12:23). Te szczególne słowa często są pomijane, gdy czytamy werset 3 z 14 rozdziału ewangelii Jana i brzmią: „wezmę was DO siebie”. Jezus nie powiedział, że weźmie ze sobą, gdy pójdzie do domu Ojca, lecz użył słówka προς, które znaczy „do” i jest przyimkiem kierunku, który „wskazuje na ruch w kierunku do celu” (Słownik Strong’a).

Wierzę, że apostoł Paweł, świetny znawca Pism i języka greckiego, doskonale rozumiał na czym polega pełnia nowego życia w Chrystusie, w którym jedynie można doświadczać obecność Boga. Dlatego w liście do wierzących, z którymi najwięcej czasu poświęcił na budowanie wiary i nadziei, tak wyraźnie wskazywał na bogactwo duchowego błogosławieństwa, jakie płynie z przebywania w obecności Boga.

Zakończę anegdotą, którą kiedyś usłyszałem i osobiście uważam, że dobrze ilustruje poruszony w tym rozważaniu temat.

Na poczatku XX wieku pewien człowiek z naszych ziem postanowił udać się za ocean, aby spróbować tam lepszego życia. Sprzedał wszystko co posiadał, a ponieważ nie należał do bogatych, stać go było jedynie na bilet. W czasie podróży jadł jedynie suchy prowiant, który zabrał ze sobą, gdyż nie stać go było na kupno posiłków. Ostatniego dnia postanowił sobie dogodzić i zjadł na okręcie obfity obiad. Po spożyciu poprosił o rachunek; Jakże wielce był zdziwiony, gdy dowiedział się, że w bilecie miał wykupione codziennie obiady w tej restauracji.

Czy czasami nie zdarzy się, że dopiero przekraczając próg nieba, dowiemy się, że mogliśmy dużo lepiej przeżyć nasze ziemskie życie, gdyż „ile tylko jest obietnic Bożych, wszystkie są w Nim ‘tak’” (2 Kor 1:20).

Henryk Hukisz

System wartości

W czasie trwającej kampanii wyborczej ciągle słyszymy o odwoływaniu się kandydatów do systemu wartości. Chcąc dokonać wyboru zgodnie z sumieniem, powinniśmy dobrze poznać, do jakich wartości odwołuje się dany kandydat. Skoro są różni kandydaci i każdy odwołuje się do wartości, to każdy ma na uwadze inny system wartości.

Czym w ogóle jest system czy hierarchia wartości?  

Popularna Wikipedia podaje bardzo ogólną definicję, bez wskazania na to, jakie wartości należy przyjąć za najważniejsze - „System wartości, to zespół wartości uporządkowany według ich stopnia ważności dla danej jednostki lub zbiorowości, tworzący trwałą, uporządkowaną i hierarchiczną strukturę, kształtujący się stopniowo, w miarę rozwoju i dorastania oraz doskonalony na bieżąco przez całe życie”.

Każda jednostka lub zbiorowość ustala własną hierarchię wartości, które dla nich są najważniejsze. Środowiska prawicowe wyznaczają swoje wartości, lewicowe również uznają, co dla nich jest najważniejsze. Nawet jeśli jakaś wartość zostaje określona tym samym słowem, jak np. wolność, to jej znaczenie w różnych zbiorowościach będzie dotyczyć innych kwestii. Dlatego powinniśmy poznać, jaki system wartości wyznaje każdy z kandydatów, aby dokonać właściwego wyboru.

W tym rozważaniu chcę odnieść się do naszego narodowego środowiska, które w przeważającej części jest określane jako religijne, a konkretnie, katolickie. Ponieważ dość długo mieszkałem w Stanach Zjednoczonych, mogłem lepiej przyjrzeć się jakie wartości są uznawane w środowisku katolickiej Polonii, na tle amerykańskiej moralności protestanckiej. Byłem zaskoczony odpowiedzią polskiego księdza na pytanie odnośnie do postawy moralnej człowieka, który ukradł w miejscu pracy jakieś elektronarzędzie. Ksiądz wyjaśnił, że dobrze zrobił, bo widocznie pracodawca płacił mu zbyt mało za pracę, aby mógł sam sobie kupić to, co potrzebuje. Przyznacie, że jest to dość kuriozalne stanowisko wobec kradzieży. Jedno z przykazań Dekalogu mówi jednoznacznie: „Nie kradnij” (Wj 20:15).

Obecnie, gdy wróciłem i znów mieszkam w zdominowanym przez katolików środowisku, ze zdziwieniem obserwuję obojętność na różne formy bezprawia. Nie chodzi mi tylko o ignorowanie przez kierowców zasad ruchu drogowego. To, co mnie najbardziej przeraża, to pobłażliwe odnoszenie się do alkoholizmu. Fakt zatrzymania przez policję tysięcy pijanych kierowców spotyka się z obojętnością ze strony całego społeczeństwa. Pijaństwo jest tak powszechne, że religijne uroczystości jak chrzciny, pierwsza komunia, wesela i stypy, jedynie przyczyniają się do popularyzowania tego zjawiska. Pamiętam do dziś zdziwienie na twarzy kucharki, która przygotowywała posiłek na naszym przyjęciu weselnym, gdy na pytanie, ile wódki zamawiamy, usłyszała: „Alkoholu nie będzie”.

Nie jestem w stanie zrozumieć, że kilka milionów wyborców z obojętnością przyjmuje ujawnione wyłudzenie mieszkania od starszej osoby, przez kandydata na najwyższy urząd w państwie. Uzależnienie od „snusa”, szkodliwej dla zdrowia substancji nikotynowej, też nie stanowi przeszkody w popieraniu kandydata. Skoro w katolickim społeczeństwie toleruje się uzależnienie od alkoholu, to można „brać więcej”. Zauważmy, że nawet urzędujący prezydent, który bardzo często podkreśla swoją katolickość, odnośnie do tej używki oświadczył, że kandydat z tego powodu ubolewa. Jakoś nikomu też nie przeszkadza, że wspomniany kandydat publicznie zakpił z Pisma Świętego, parafrazując słowa Psalmu 23. gdy wskazując na zgromadzony tłum, głośno zawołał: „Choćbym szedł ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Wy jesteście ze mną”. Jego religijni zwolennicy nie okazali nawet zniesmaczenia tym bluźnierstwem, wręcz odwrotnie, nagrodzili mówcę gromkimi oklaskami.

Należy więc zastanowić się, jakie wartości wyznaje taka osoba? Widocznie mieszczą się w tolerowanych przez większość przekrętach i łamaniu podstawowych norm moralnych. Publicznie można powiedzieć wszystko, czego oczekują zwolennicy. Wyraźnie widać, na jakim poziomie są te oczekiwania.  

Po drugiej stronie naszego wyboru też nie możemy zgodzić się ze wszystkimi wartościami. Zwrócę uwagę jedynie na te, jakich prawdziwy chrześcijanin nie może tolerować. Wiadomo, że lewica, część rządzącej koalicji, największy nacisk kładzie na prawo do aborcji i wolność dla środowisk LGBTQ. Pisałem już o tym na moim blogu, że liberalne społeczeństwa uznają za swoje najwyższe wartości prawo kobiet do aborcji - „Barbarzyńskie prawo kobiet”, oraz popularyzowanie ideologii LGBTQ - „Związki z piekła rodem”. Odsyłam do lektury wskazanych wpisów.

Chciałbym jednak przy tej okazji zwrócić uwagę na to, że w społeczeństwie, które w 88,8% stanowią katolicy (wg ISKK) zdecydowaną większość aborcji dokonują kobiety związane z kościołem katolickim. Zastanawia mnie więc fakt, czy nauka tego kościoła, która surowo zakazuje dokonania tego zabiegu, nie przewyższa świeckiego prawa dopuszczającego aborcję?

Jakie więc zająć stanowisko wobec obu stron, gdy musimy dokonać wyboru jednej? Czy powinniśmy przyjąć zasadę mniejszego zła? Może jednak warto zachować dystans wobec wartości deklarowanych przez obie strony? Przecież nie dokonujemy wyboru przywódcy religijnego, lecz politycznego przywódcę państwa, który ma nam zapewnić wolność wyznawania religijnych wartości zgodnych z naszym sumieniem, opartych bezpośrednio na Biblii.

Musimy również pamiętać o nauczaniu apostoła Pawła odnośnie do władzy państwowej: „Proszę więc przede wszystkim, aby prośby, modlitwy, błagania i dziękczynienia były zanoszone za wszystkich ludzi, za królów i wszystkich rządzących, abyśmy mogli wieść życie spokojne i bezpieczne, z całą pobożnością i godnością” (1 Tm 2:1,2). Celem naszych modlitw jest spokojne i bezpieczne życie w pobożności i w spokoju, abyśmy mogli zachowywać wartości, jakie wynikają z Bożego Słowa, czyli z Biblii, a nie są nam narzucane przez tę czy też drugą stronę, którą wybrała demokratyczna większość. 

Z pewnością mogą zdarzyć się sytuacje, gdy będziemy musieli zachować postawę posłuszeństwa jedynie wobec Boga, który jest naszym jedynym Panem. Już pierwsi chrześcijanie w powstającym Kościele Jezusa Chrystusa, musieli dokonywać podobnego wyboru. Apostoł Piotr oświadczył stanowczo: „Czy wobec Boga jest słuszne bardziej słuchać was niż Boga?” (Dz 4:19). Oczywiście, gdy rządzący będą zabraniać wierzącym głosić i wyznawać Boże prawdy, odpowiemy: „Nie możemy przecież nie mówić tego, co widzieliśmy i słyszeliśmy” (w. 20). Wówczas z radością weźmiemy na siebie konsekwencje takiego sprzeciwu, podobnie jak nasi bracia w pierwszym wieku - „Oni odchodzili sprzed Sanhedrynu i cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla tego Imienia. Nie przestawali też co dzień nauczać w świątyni i po domach i głosić Dobrą Nowinę o Chrystusie Jezusie” (Dz 5:41,42).

Od tego, jakiego wyboru dokonamy, zależeć będzie nasza ziemska egzystencja przez najbliższe lata. Dlatego wcześniej musimy dokonać głębszej analizy, jak postąpić podczas tych wyborów. Przy jakim nazwisku postawić wymagany przez prawo krzyżyk, aby później móc postępować zgodnie z biblijnymi wartościami.

Henryk Hukisz

Syjon miasto Boga

Aktualnie piszę na temat Bożego mieszkania i staram się odpowiedzieć na pytanie: „Gdzie jest Dom Ojca?”. Wprawdzie Bóg jest obecny wszędzie, gdyż był już Bogiem, zanim ten wszechświat został stworzony, jednak dla człowieka, którego stworzył na Swoje podobieństwo, postanowił zamieszkać pośród ludzi.

Nie byłoby żadnego problemu, gdyby już na początku człowiek nie wymówił Bogu posłuszeństwa i Adam z Ewą musieli opuścić Eden w czasie, gdy Pan przechadzał się „po ogrodzie w dziennym powiewie” (Rdz 3:8). Grzech spowodował to, że bezpośrednia i bliska relacja człowieka ze Stwórcą została zerwana, zniszczona i niemożliwa do odbudowania.

Bóg jednak nie rezygnował z planu powrotu do tej relacji, gdyż bardzo pragnął przywrócić społeczność ze Swoim stworzeniem. W historii Izraela widzimy wiele prób nawiązywania tej relacji. Piękny obraz widzimy w sytuacji, gdy Izrael wyprowadzony z niewoli egipskiej, stanął na progu Ziemi Obiecanej. Wówczas Pan nakazał bezwzględnie zniszczyć wszelkie przejawy i pamiątki pogańskich religii i w tak oczyszczonym miejscu nakazał: „Będziecie szukać miejsca, które wybierze PAN, wasz Bóg, spomiędzy wszystkich waszych plemion, aby tam trwale przebywało i zamieszkało Jego Imię. Tam będziesz przychodził” (Pwt 12:5). Boża instrukcja była bardzo przejrzysta, gdyż wskazane przez Boga miejsce miało uświadamiać Izraelitom, że tam będą spotykać się ze świętym Bogiem. Mojżesz, przywódca tego narodu usłyszał podobne wezwanie, gdy Bóg go powołał: „Zdejm z nóg sandały swoje, bo miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą” (Wyj 3:5).

Później to miejsce, na którym Bóg spotykał się z człowiekiem, przybierało szczególny charakter. Wpierw był to namiot zgromadzenia z arką przymierza, później świątynia, jaką zbudował Salomon, w której Izraelici doświadczali pojednania z Bogiem, składając mnóstwo różnych ofiar. Był to jedynie obraz, cień tego, co miało stać się dopiero z udziałem Bożego Syna, Jezusa Chrystusa.  

Prorocy i królowie Starego Testamentu przepowiadali realizację Bożego planu pojednania z człowiekiem w ofierze Chrystusa na Golgocie. Psalmista namalował piękny obraz: „To Ja namaściłem sobie Króla, na Syjonie, Mojej świętej górze. Ogłaszam więc postanowienie PANA! Powiedział do Mnie: Ty jesteś Moim Synem, dziś Ciebie zrodziłem. Zażądaj tylko, a dam Ci w dziedzictwo narody i w posiadanie krańce ziemi” (Ps 2:6-8).

Góra Syjon pojawia się wielokrotnie w proroctwach Starego Testamentu. Zarówno Izajasz, jak i Jeremiasz i Zachariasz przywołują nadejście czasu, gdy na Syjonie Pan zgromadzi znów Swój lud.  Izajasz napisał: „Wejdź na wysoką górę zwiastunie dobrej nowiny Syjonie! Podnieś z mocą swój głos zwiastunko dobrej nowiny, Jerozolimo! Podnieś się, nie lękaj! Powiedz miastom Judy: Oto wasz Bóg! Oto Pan BÓG przychodzi z mocą, silnym ramieniem sprawuje władzę. Oto Jego nagroda jest razem z Nim, przed Nim Jego zapłata. On pasie swe stado jak pasterz, zbiera je swoim ramieniem, jagnięta nosi na piersi, owce karmiące prowadzi ostrożnie” (Iz 40:9-11).

Góra Syjon dla Izraela jest nadzieją odkupienia i spełnienia wszystkich obietnic, jakimi Bóg obdarował Swój wybrany naród. Jeremiasz zapowiedział nastanie wielkiej radości - „Przyjdą i będą radośnie wykrzykiwać na wysokim Syjonie, rozpromienią się z powodu dobroci PANA: zboża, moszczu, oliwy, owiec i bydła. Ich życie będzie jak nawodniony ogród, nigdy już więcej nie podupadnie. Wtedy dziewica będzie radośnie tańczyć razem z młodzieńcami i starcami. Ich żałobę zamienię w radość, pocieszę ich i rozweselę po smutku” (Jr 31:12,13).

Izrael do dziś czeka na Mesjasza. Prorocy zapowiadają nastanie szczególnego czasu, gdy wypełnią się wszystkie elementy Bożego planu. Apostoł Paweł znał te wszystkie zapowiedzi i oczekiwał na ich spełnienie. Wydawało się, że Żydzi odrzucili możliwość indywidualnego pojednania z Bogiem przez ofiarę Chrystusa. Wówczas Paweł zadał retoryczne pytanie: „Czy Bóg odrzucił swój lud?”, na które natychmiast odpowiedział: „To niemożliwe! I ja przecież jestem Izraelitą, potomkiem Abrahama, z plemienia Beniamina. Bóg nie odrzucił swojego ludu, który wcześniej poznał” (Rz 11:1,2).

Powróćmy jednak do Syjonu. W oczekiwaniu całego Izraela to określenie jest fundamentem nadziei na pełne zbawienie, jakie obiecał im Bóg. Wiemy też, że żaden naród na świecie nie spotkał się z takim ogromem nienawiści i chęci totalnej zagłady. W czasach starożytnych takie pragnienie planował zrealizować Haman, lecz Bóg uratował Swój naród przez Esterę. W czasach Imperium Rzymskiego cesarz Tytus postanowił wyeliminować Izraela z historii. Naród jednak rozproszył sie na prawie dwa tysiąclecia i przetrwał na obliczu całej Ziemi. W naszych już czasach, w 1948 roku spełniły się proroctwa odnośnie do powrotu Izraela do ziemi obiecanej Abrahamowi. Żyjemy w bardzo ciekawym czasie, gdyż na naszych oczach wypełniają się kolejne zapowiedzi.

Czas jest naprawdę bardzo krótki, aż spełni się wszystko i nastanie wieczne Królestwo Boże, już na Nowej Ziemi. Diabeł i jego demoniczne zastępy są świadomi tego, jaki koniec ich czeka w nieugaszonym ogniu piekielnym. Nic więc dziwnego, że diabeł stosuje różne środki oddalenia czekającego go losu. Jednym z nich jest antysemityzm.

W najnowszej historii dokonały się takie okropności jak Holokaust i ciągle narastająca wrogość wobec Izraela. Dziś państwo Izrael jest atakowane przez Hamas, Hezbollah, Huti oraz głównie Iran. Natomiast na całym świecie nadal szerzy się antysemityzm. Pod pozorem obrony ludności cywilnej, przywódcy różnych krajów zajmują wrogie stanowiska wobec Izraela. Ostatnio dołączyły kraje europejskie, grożąc Izraelowi: „Wspólne oświadczenie Francji, Wielkiej Brytanii i Kanady: Podejmiemy „konkretne” działania przeciwko Izraelowi, jeśli wojna w Gazie nie zostanie zatrzymana, a tempo pomocy humanitarnej nie zostanie zwiększone” (Telegram).

Premier Netanjahu odpowiada na groźby przywódców Wielkiej Brytanii, Francji i Kanady: „Żądając, aby Izrael zakończył egzystencjalną wojnę obronną, zanim terroryści z Hamasu zostaną wyeliminowani na naszych granicach, i żądając utworzenia państwa palestyńskiego – przywódcy w Londynie, Ottawie i Paryżu wyznaczają ogromną nagrodę za atak na Izrael z 7 października i zapraszają do dalszych okrucieństw. Wojna rozpoczęła się 7 października, kiedy palestyńscy terroryści naruszyli nasze granice, zamordowali 1200 niewinnych osób i porwali ponad 250 kolejnych do piwnic Gazy. Izrael akceptuje wizję prezydenta Trumpa i wzywa wszystkich europejskich przywódców, aby to zrobili. Wojna może zakończyć się jutro – jeśli wszyscy zakładnicy zostaną zwróceni, Hamas złoży broń, jego morderczy przywódcy zostaną wygnani, a Strefa Gazy zdemobilizowana. Żaden kraj nie może oczekiwać mniej – a na pewno nie Izrael. To wojna między cywilizacją a barbarzyństwem. Izrael będzie nadal bronił się sprawiedliwymi środkami – aż do osiągnięcia całkowitego zwycięstwa” (Telegram).

Obserwując przebieg ostatniej kampanii wyborczej w Polsce, nabieram coraz większych obaw odnośnie do narastania antysemityzmu w naszym kraju. Przeraża mnie postawa młodego pokolenia, które pozwoliło sobie na wypłukanie umysłów przez antysemickich działaczy i w tak ogromnej liczbie poparli antysemickich kandydatów na urząd prezydenta naszego kraju. Najbardziej jednak przeraża mnie to, że pośród zwolenników „wypędzenia Żydów z Polski”, są osoby wierzące ewangelicznie. Czyżby znajomość Biblii była na tak niskim poziomie? Czyżby ochrona Ducha Świętego przed nienawiścią do Izraela w ich sercach nie działa? Gdzie jest nauczanie w zborach Bożej prawdy o Izraelu?

Niezależnie od osobistych przekonań i upodobań wobec Izraela, nadal obowiązuje Boża obietnica i zarazem przestroga, jaką złożył Abrahamowi: „Będę błogosławił tym, którzy tobie błogosławią, a tych, którzy ciebie przeklinają, będę przeklinał. W tobie będą błogosławione wszystkie plemiona ziemi” (Rdz 12:3).

Liczę na to, że szef naszego rządu jakoś dowie się o tej obietnicy i zrozumie, że powodzenie naszego narodu leży właśnie w odniesieniu się do Izraela, a niekoniecznie do tzw. wartości europejskich.

W internecie pojawiło się oświadczenie odnośnie do stanowiska przywódców Francji, Wielkiej Brytanii i Kanady: „Wzywam wszystkich Żydów z tych trzech krajów, aby opuścili je tak szybko, jak to możliwe, i przenieśli się do Izraela. Wasze rządy wspierają terroryzm i nienawidzą Żydów, a sytuacja się nie poprawi. Mieszkacie w Niemczech z 1933 roku”.

Henryk Hukisz

Gdzie mieszka Bóg?

Pojęcie „dom Ojca” najczęściej pojawia się w momencie odejścia kogoś bliskiego do wieczności. Mówimy wtedy, że osoba wierząca w Jezusa Chrystusa i zbawiona dzięki Jego łasce, odchodzi do domu Ojca. Odwołujemy się wówczas do fragmentu Słowa Bożego z Ewangelii Jana, gdzie znajdujemy wypowiedź Pana Jezusa: „W domu Mojego Ojca jest wiele mieszkań. Jeśliby tak nie było, to czy powiedziałbym wam, że idę przygotować wam miejsce? Gdy pójdę i przygotuję wam miejsce, znowu przyjdę i zabiorę was do siebie, abyście tam, gdzie Ja jestem i wy byli” (Jn 14:2,3).

Nic dodać, nic ująć. Mówimy, że to miał na uwadze Pan Jezus, pocieszając Swoich uczniów w najsmutniejszej chwili, gdy On sam szedł na krzyż, aby umrzeć za nas. Czyżby rzeczywiście o tym myślał Chrystus?

Tak myślałem przez wiele lat mojego życia, krocząc za Panem, któremu całkowicie ufałem z nadzieją, że On przygotuje tam w niebie wspaniały dom. Zachęcany tekstami chrześcijańskich piosenek o lepszym kraju, gdyż tutaj mamy tylko „izdebkę małą i więcej nic”, umacniałem się w przekonaniu, że właśnie tak należy rozumieć te wersety. Natomiast z czasem, dzięki wnikliwej lekturze Biblii, najczęściej w odwołaniu do tekstów oryginalnych, zauważyłem, że takie pojmowanie nasuwa wiele wątpliwości, czy rzeczywiście Pan Jezus w tym momencie Swojej ziemskiej misji, miał na uwadze niebiański dom Ojca?

Postaram się w kilku wpisach odnieść się z większą uwagą do tego ważnego fragmentu Słowa Bożego. W pierwszym rozważaniu chcę zastanowić się nad pytaniem: „Gdzie mieszka Bóg?”

To pytanie pojawia się najczęściej w tragicznych sytuacjach, gdy giną niewinni ludzie w różnych kataklizmach, gdy szaleje trudna do opanowania zaraza. Wówczas z ust sceptyków lub ateistów, którzy w ten sposób chcą zademonstrować, że Boga przecież nie ma, dlatego zadają pytanie: „Gdzie jest Bóg?”. Zdarza się nawet, że osoby wierzące w takich sytuacjach poddawane są testowi zaufania Bogu.

Już w dawnych czasach psalmista Dawid wyraził się dość oryginalnie,  mówiąc: „Rzekł głupiec w swoim sercu: Nie ma Boga!” (Ps 53:2). Obawiam się, że obecnie nawet wielu wierzących w Boga, jedynie intelektualnie uznają Jego istnienie. Natomiast praktycznie, szczególnie w sytuacjach trudnych, zadają pytanie wraz z ateistami i niemądrymi: „Gdzie jest Bóg?”. To powątpiewanie w istnienie Boga może występować w różnych formach, jak na przykład, „Gdyby Bóg tu był, to nie spotkałoby mnie, to co spotkało”, albo „Tutaj Boga nie ma, bo, ...”. Mamy wówczas własne wyobrażenia o Bogu.

Czy naprawdę możemy powiedzieć, że gdzieś Boga nie ma? Przecież jednym z podstawowych Jego atrybutów jest wszechobecność. Pytanie o Boga może brzmieć paradoksalnie, gdyż z założenia powinien być wszędzie, a jednak są miejsca, w których Go szukamy. Dlaczego więc wołamy nieraz w modlitwie, aby Bóg do nas przyszedł? Skoro On jest Wszechobecny, to nie musi przychodzić, gdyż On już jest na każdym miejscu. Gdzie więc leży problem?

Jestem przekonany, że często nie doświadczamy Jego obecności, gdyż nie mamy z Nim osobistej społeczności. Dlatego wydaje nam się, że Go nie ma, szczególnie w chwilach, gdy Go potrzebujemy. Tak więc problem leży w nas, a nie w istnieniu Boga. On istnieje i jest obecny wszędzie. Zamiast pytania o to, gdzie jest Bóg, postawmy sobie pytanie: „Dlaczego nie odczuwam Bożej obecności?".

Odpowiedź znajdziemy w Biblii, jedynej księdze, która zawiera odpowiedzi na wszystkie pytania. Stary Testament jest nie tylko historycznym opisem Bożego działania w tym świecie, lecz przede wszystkim, jest źródłem przykładów Bożej obecności pośród ludzi. Bóg odgrywał szczególną rolę wobec narodu wybranego, główne w tym celu, aby wszystkie inne narody poznały, że On jest jedynym prawdziwym Bogiem.

Chciałbym przenieść się do czasów, gdy w Izraelu rządzili królowie. Jak wiemy z historii Izraela, po śmierci Salomona nastąpił podział na dwa państwa - Izrael i Judę. W państwie południowym, którego stolicą była Jerozolima, królami byli potomkowie Dawida i w większości chodzili drogami swego praojca. Jednak ogólnie można powiedzieć, że naród Boży popełniał często bałwochwalstwo i zapominał o Bogu, który wyprowadził ich z niewoli egipskiej. Jestem przekonany, że w tym czasie wielu pobożnych Izraelitów zadawało sobie pytanie, czy Bóg nadal istnieje i czy można Go gdzieś znaleźć. Dlatego wielu Bożych proroków wołało: „Szukajcie PANA, gdy pozwala się znaleźć! Wzywajcie Go, kiedy jest blisko!” (Iz 55:6). A przecież Pan przebywał w tamtym czasie wszędzie, gdyż jest Wszechobecny.

Na przełomie X i IX wieku przed Chrystusem w Judzie panował Asa, wnuk Roboama, syna Salomona. Był to dobry król, o którym czytamy, że „czynił to, co dobre i prawe w oczach PANA, swojego Boga” (2 Krn 14:1). Ten wierny Bogu król, nie tylko usunął pogańskie ołtarze i wzgórza świątynne obcych bożków, lecz również „polecił Judejczykom, aby szukali PANA, Boga swych ojców, oraz przestrzegali Prawa i przykazania” (w. 3). Dzięki takiej decyzji króla możemy przeczytać, że „kraj doznawał spokoju i nie było wojny w tych latach, PAN bowiem dał mu odpocząć” (w. 5). 

Wróg jednak nie spał i niedługo po tym Zerach Kuszyta wyruszył przeciwko Judzie w sile jednego miliona żołnierzy i trzystu rydwanów. Wówczas Asa zgromadził prawie półmilionową armię i gotowy do obrony stanął w Dolinie Sefaty. Świadomy przewagi, jaką miał nad nim nieprzyjaciel, wołał do Boga: „PANIE, nie ma nikogo poza Tobą, kto pospieszyłby z pomocą w walce między silnym a bezsilnym. Pomóż nam, PANIE, nasz Boże, ponieważ na Tobie polegamy, i w Twoje imię wyruszyliśmy przeciwko tej gromadzie. PANIE, Ty jesteś naszym Bogiem, niech człowiek Ci nie dorówna” (2 Krn 14:10).

Bóg był z królem judzkim, dlatego dziś znajdujemy w naszej Biblii bardzo zwięzły raport: „PAN rozgromił Kuszytów przed Asą i przed Judą, wtedy Kuszyci uciekli” (w. 11). Gdy na pustyni Judzkiej już opadł kurz po uciekających nieprzyjaciołach ludu Bożego, do króla Asy przyszedł prorok Pana Azariasz. Opanował go wówczas Duch Boży i powiedział:  „Słuchajcie mnie, Aso i wszyscy Judejczycy i Beniaminici! PAN będzie z wami, jeśli wy z Nim będziecie. Jeśli będziecie Go szukać, pozwoli się wam znaleźć, lecz opuści was, jeśli wy Go opuścicie” (2 Krn 15:2). Lekcja, jakiej się nauczyli w tym wydarzeniu, miała ich utwierdzić w tym, że Bóg ich nie opuszcza w każdej sytuacji, jeśli będą wiernie przy Nim stać.

Uważam, że słowa wypowiedziane przez proroka, zawierają nieprzemijającą prawdę na temat obecności Boga w naszym życiu. Widzimy tu wyraźnie, że Pan jest obecny z tymi, którzy są z Nim. Chociaż niezaprzeczalną prawdą jest, że Bóg jest wszędzie, to tylko ci, którzy Go szukają, mogą doświadczyć Jego obecności. Dlatego Dawid nie pytał się o to, gdzie Bóg jest, lecz raczej zastanawiał się „gdzie się oddalę przed Twoim duchem, dokąd ucieknę przed Twoim obliczem?” (Ps 139:7). Odpowiedzią było stwierdzenie: „Choćbym wstąpił do niebios, tam jesteś, choćbym legł w Szeolu – i tam będziesz” (w. 8). Nie ma takiego miejsca na ziemi ani w niebie, gdzie Boga nie ma. On jest wszędzie, tylko czy my Go szukamy, aby być z Nim?

W tej wypowiedzi proroka widzimy wyraźny warunek, że jeśli my będziemy Go szukać, to On nam się objawi, abyśmy doświadczyli Jego obecności. Nie wystarczy chłodna, dogmatyczna wiedza uznająca wszechobecność Boga. Potrzebujemy nadprzyrodzonego objawienia, aby Go zobaczyć sercem. Bez tej łaski, jaką jest doznanie Jego bliskości, pozostaje nam jedynie suchy dogmat o Bożej wszechobecności. Dlatego może się zdarzyć, że rozum będzie wyznawać, iż Bóg jest wszędzie, lecz serce nie doświadczy Jego obecności tu i teraz. Wówczas możemy zwątpić, czy On jest z nami w chwili, gdy przechodzimy przez „dolinę cienia śmierci” (Ps 23:4). 

Piękny obraz, tym razem już w Nowym Testamencie, widzimy w sytuacji dwóch uczniów, którzy znaleźli się na drodze do Emmaus, gdy byli targani powątpiewaniami, ponieważ nie spełniły się ich własne oczekiwania. Łukasz opisuje nam tę sytuację dokładnie, wskazując na fakt, że Jezus był obecny z nimi w drodze ich zwątpień. To oni nie widzieli Go w swoich sercach. Dopiero gdy doświadczyli łaski łamanego chleba, „otworzyły się im oczy i poznali Go” (Łk 24:31).

Łaską jest to, że możemy doświadczać obecność Boga codziennie w każdej sytuacji, gdyż Jezus obiecał: „Oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do końca świata” (Mt 28:20). Potrzebujemy doświadczenia obecności Boga, a nie tylko chłodnego przekonania, że wierzymy w Boga Wszechobecnego. Pan Jezus powiedział: „Na świecie będziecie mieć ucisk, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat” (Jn 16:33). Dlatego potrzebujemy zawsze świeżego doświadczenia obecności Pana, pamiętając, że Pan jest z tymi, którzy Go szukają.

Nie zapominajmy więc o starodawnych, lecz jakże prawdziwych słowach proroka Azariasza: „PAN będzie z wami, jeśli wy z Nim będziecie”.

Henryk Hukisz

Czy głosować?

 Z pewnością w planach wielu prawicowych polityków w naszym kraju nadal marzy się Polska katolicka. Kilka lat wcześniej, gdy ta opcja polityczna była przy władzy, czytałem o zamiarze wprowadzenia prawa zrównującego krytykę doktryny katolickiej z atakiem na państwo polskie. Całe szczęście, że ten projekt pozostał wówczas jedynie w sferze marzeń katolickiego posła.

Teraz widzę, jak katolicki prezydent, w wyścigu do tego urzędu, próbuje „rzutem na taśmę” zwiększyć szansę popieranemu następcy. Wrzucenie, do narodowego kociołka niezgody, pomysłu narodowej żałoby po śmierci papieża, jest właśnie taką próbą. Z pewnością przyświeca temu nadzieja, jak to już ktoś powiedział, że „ciemny naród to kupi”.

Obawiam się jednak, że nawet oponenci tego pomysłu, też nabiorą wody w usta, gdyż nie będą chcieli narazić się na utratę notowań w kampanii wyborczej. Zauważyłem, że zwolennicy rozdziału kościoła i państwa, zamiast zachowania takiego stanowiska, szumnie wybierają się na pogrzeb do Watykanu, nie jako wyznawcy wiary katolickiej, lecz jako pełniący urzędy państwowe. Hipokryzja ma się dobrze wśród takich wybrańców narodu.

Uważam, że konstytucyjny rozdział państwa i kościoła jest gwarancją równego traktowania wszystkich obywateli względem tego, czy wierzą i jak, oraz niewierzących. Powstaje jednak pytanie o to, jak wobec wyborów prezydenckich, parlamentarnych czy też samorządowych powinni zachować się wierzący ewangelicznie, którzy postawili przede wszystkim na Boże Królestwo. Przecież nie bez kozery wierzymy, że „nasza zaś ojczyzna jest w niebiosach, skąd też oczekujemy Zbawiciela, Pana Jezusa Chrystusa” (Flp 3:20). Na niej skupiamy naszą uwagę, tam gromadzimy nasze skarby, gdyż tam ulokowaliśmy już nasze serca.

Jednakowoż Biblia naucza nas również odnośnie do zachowań wobec teraźniejszości. W nauczaniu Pana Jezusa, tak i w listach aposotolskich, czytamy o naszym zobowiązaniu wobec tych, którzy sprawują władzę. Pan Jezus, gdy zapytano Go właśnie o stosunek do władzy, która ma prawo ściągać podatki, powiedział: „Oddajcie więc to, co cesarskie, cesarzowi, a to, co Boskie, Bogu” (Mt 22:21). Apostoł Paweł poświęcił również wiele uwagi w swoich listach na temat stosunku do władzy świeckiej. Najbardziej znane miejsce i najczęściej cytowane znajduje się w Liście do Rzymian: „Nie ma bowiem władzy, która nie pochodziłaby od Boga. Te zaś, które są, ustanowione są przez Boga” (Rz 13:1).

Warto zwrócić uwagę na to, że tamta władza miała charakter okupacyjny wobec narodu wybranego. Mało tego, Paweł zachęcał również wierzących słowami: „Proszę więc przede wszystkim, aby prośby, modlitwy, błagania i dziękczynienia były zanoszone za wszystkich ludzi, za królów i wszystkich rządzących, abyśmy mogli wieść życie spokojne i bezpieczne, z całą pobożnością i godnością” (1 Tm 2:1,2). Oczywiście, jak często podkreślam, cytując te wersety, że apostoł miał na uwadze cel naszych modlitw, czyli spokojne i bezpieczne życie w pobożności i w spokoju, a nie dobre samopoczucie rządzących.

Są sytuacje, gdy pomimo podporządkowania władzy świeckiej, musimy dokonać oceny sytuacji i zachować postawę posłuszeństwa Bogu, który jest naszym jedynym Panem. Już pierwsi chrześcijanie, nasi bracia w powstającym Kościele Jezusa Chrystusa musieli dokonać wyboru - „Czy wobec Boga jest słuszne bardziej słuchać was niż Boga?” (Dz 4:19).Oczywiście, gdy rządzący będą zabraniać wierzącym głosić Bożą prawdę, odpowiemy: „Nie możemy przecież nie mówić tego, co widzieliśmy i słyszeliśmy” (w. 20). Dzisiaj, hipotetycznie, gdyby zostało uchwalone przez katolicki sejm prawo zrównujące krytykę doktryny katolickiej ze sprzeciwem wobec prawa państwowego, to wybór byłby oczywisty. Ponieważ doktryna katolicka znacznie odbiega od nauki Słowa Bożego, to wierzący ewangelicznie chrześcijanie muszą wyrazić sprzeciw wszelkiemu zafałszowaniu. Wszelkie konsekwencje takiego sprzeciwu z radością weźmiemy na siebie, podobnie jak nasi bracia w pierwszym wieku - „Oni odchodzili sprzed Sanhedrynu i cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla tego Imienia. Nie przestawali też co dzień nauczać w świątyni i po domach i głosić Dobrą Nowinę o Chrystusie Jezusie” (Dz 5:41,42).

Jak wiemy, apostoł Paweł miał obywatelstwo rzymskie i we właściwym momencie, gdy to było konieczne, powołał się na nie. W ten sposób Bóg mógł zrealizować plan, jaki wyznaczył dla Swego wiernego sługi i w godzinie wielkiej próby, powiedział mu: „Odwagi, jak bowiem dałeś o Mnie świadectwo w Jeruzalem, tak trzeba dać świadectwo i w Rzymie” (Dz 23:11). Bóg jest Panem ponad wszelką władzą.

Skoro Bóg ustanawia władze, istnieją różne sposoby, w jak te władze powstają, czy przez wybory, czy z racji ustanowienia w ramach królewskich dynastii, czy panujących sił politycznych. Jako obywatele mamy prawo uczestniczyć w tym procesie. Ostateczny rezultat jednak zawsze będzie zależał od tego, na co Bóg pozwoli. Podobnie było w sytuacji, w jakiej znalazł się naród izraelski. Odsyłam do wpisu, jaki zamieściłem na blogu 10 lat temu „Przekleństwo demokracji”, z którego zamieszczam krótki cytat:

„Sytuacja, szczególnie dotycząca wyboru głowy państwa, nasuwa mi skojarzenie z tym, czego domagali się Izraelici w czasach proroka Samuela. Wówczas to, przyszli starsi izraelscy do proroka i powiedzieli: „Ustanów nam więc króla, aby sprawował nad nami sądy, jak to jest u wszystkich narodów” (1 Sm 8:5). A przecież mieli najlepszego Króla ze wszystkich królów, gdyż sam Bóg ich prowadził i zaspokajał wszystkie potrzeby. Oni chcieli dostosować swoją sytuację do tego, co miały inne narody, oczywiście pogańskie.

Samuel zasmucił się tak bardzo żądaniem ludu, że szukał pocieszenia w modlitwie do Boga. Bóg udzielił mu zaskakującej odpowiedzi, którą można ująć w następujących słowach: „Skoro chcą, niech mają, a ty im powiedz, jakie życie ich czeka pod panowaniem króla, jakiego sobie wybiorą”.

Boża odpowiedź jest długą listą uprawnień króla. Między innymi, będą to podatki, służba na dworze, prace na królewskich posiadłościach. A na końcu tej listy, Bóg zapowiedział: „Wówczas będziecie narzekali z powodu króla, którego sobie wybraliście, lecz PAN tego dnia wam nie odpowie” (1 Sm 8:18).

Historia kończy się smutnie, gdyż pomimo tej zapowiedzi Boga, „Lud nie chciał jednak usłuchać głosu Samuela, lecz odpowiedział: Nie! Niech nad nami będzie król!” (1 Sm 8:19).

Czyż brak błogosławieństwa nie jest przekleństwem i zapewnieniem, że Bóg nie będzie odpowiadać na wołanie ludu? Osądźmy sami”.

Piszę zasmucony tym, co niedawno usłyszałem z ust ewangelicznie wierzących osób, ktore oświadczyły, że będą głosować na kandydatów o bardzo antysemickich poglądach i dążących do przywrócenia „Polski dla katolików” wyłącznie. Uważam, że wybory są dla osób wierzących sprawdzianem, w jakim kraju chcą mieszkać, aby „wieść życie spokojne i bezpieczne, z całą pobożnością i godnością” (1 Tm 2:2).

 Henryk Hukisz