Czy można być dobrym bez Boga?

Żyjemy w czasie, gdy humanistyczne idee wdzierają się do współczesnego kościoła. Wielu współczesnych kaznodziejów i nauczycieli nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia, jakie niszczy atmosferę Ducha w społeczności ludzi wierzących. Przeglądając prasę chrześcijańską, moja uwagę zwrócił artykuł na temat humanistycznych błędów, które są wprowadzane nieraz nieświadomie do społeczności Kościoła Jezusa Chrystusa. Dlatego postanowiłem udostępnić w pełni ten materiał, którego autorem jest dr Joseph Mattera.

 _________________

8 humanistycznych błędów, które wkradły się do współczesnego kościoła

Moim zdaniem, wartości humanistyczne stanowią ramy nauczania i teologii współczesnego Kościoła. Mówiąc o humanizmie, mam na myśli wszystko, co ludzie nazywają samoupodmiotowieniem, a co nie wywodzi się ze światopoglądu Pisma Świętego lub zależy od naszego utożsamienia się z krzyżem Chrystusa jako istnienia i istoty. Ta koncepcja gloryfikuje jaźń, zamiast gloryfikować Boga.

1. Możesz zrobić wszystko, o czym marzysz, co możesz zrobić

Słyszałem wielu ludzi, którzy mówili, że mogą zrobić wszystko, czego pragną lub o czym marzą. Niektórzy nawet cytują Pismo Święte (oczywiście wyrwane z kontekstu!) z Listu do Filipian 4:13: "Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia w Tym, który daje mi siłę", odnosząc to do ich sukcesu w spełnianiu marzeń. Jednak pomimo całego tego myślenia życzeniowego, nie możemy być kimkolwiek chcemy być i nie możemy sprawić, by coś się wydarzyło tylko dlatego, że o tym marzymy.

Bóg przydzielił każdemu z nas tylko pewną miarę wiary (Rz 12.3) opartą na naszym szczególnym przeznaczeniu (Ef 4.7) zgodnie z Jego wolą, a nie naszą wolą (1 Kor 12.5-7).

 Stąd, bez względu na to, jak bardzo się staramy, czego pragniemy lub o czym marzymy, Bóg daje nam zadania, które ograniczają nasze zdolności w oparciu o naturalne i nadprzyrodzone zdolności, które otrzymaliśmy przy narodzinach według Bożego planu. Ci, którzy nauczają, że ludzie mogą robić lub być kimkolwiek chcą, wzięli przykład ze świeckiego humanizmu, a nie z Biblii.

2. Pozbądź się toksycznych ludzi ze swojego życia

 Przeczytałem wiele postów w mediach społecznościowych związanych z ludźmi doradzającymi swoim obserwującym, aby odcięli się od "toksycznych ludzi" ze swojego życia. Oczywiście, musimy zdefiniować, co rozumiemy pod pojęciem toksyczny. Jeśli odnoszą się tylko do ludzi, z którymi trudno się dogadać lub nie zawsze się z nimi zgadzają, to te posty są mylące, ponieważ Słowo Boże poucza nas, abyśmy znosili upadki słabych i nie zadowalali samych siebie (Rz 15.1).

 Co więcej, nieporozumienia są czasami zdrowym sposobem na dojście do właściwych wniosków na temat dobra i zła (1 Kor 11.19).

Paweł mówi nam, że miłość jest cierpliwa i życzliwa i znosi wszystko z innymi (1 Kor 13). Zgodziłbym się z propozycją wycięcia toksycznych ludzi ze swojego życia, gdyby odnosiła się ona do ludzi, którzy mają zły wpływ i którzy prowadzą człowieka do popadnięcia w grzech lub oddalenia się od podążania za Panem.

 Jednak próba prowadzenia życia w izolacji bez konfliktów jest nierozsądna. Wynika to z błędnej, skoncentrowanej na sobie, humanistycznej ideologii, która wychowuje ludzi o słabych umysłach z duchem ofiary, a nie tych, którzy potrafią poradzić sobie z dysonansem i nadal funkcjonować na wysokich obrotach.

 3. Rób tylko to, do czego masz pasję

 Chociaż pasja czasami może przedstawiać to, do czego jesteśmy powołani dla Boga, może również stać się zwiedzeniem, ponieważ możliwe jest pasjonowanie się hobby, które nie ma nic wspólnego z naszym zadaniem. Co więcej, to nauczanie wyrasta z kontekstu świeckiej humanistycznej literatury sukcesu, która jest narcystyczna, ponieważ jesteśmy powołani do robienia wielu rzeczy, do których nie mamy pasji!

 Czy myślisz, że Jezus był podekscytowany pójściem na krzyż? Nie umarł na krzyżu dlatego, że "podążał za swoim szczęściem" (a la Joseph Cambell). Uczynił to z posłuszeństwa Ojcu (Mt 26,36-46). Dla dojrzałego naśladowcy Chrystusa, kiedy namiętność zawodzi, górę bierze szafarstwo.

 4. Upodmiotowienie tożsamości indywidualnej

 Ludzie żyjący w dzisiejszej świeckiej kulturze humanistycznej mają obsesję na punkcie bycia wyjątkowymi i znanymi z tożsamości, którą dla siebie wyrzeźbili. Niezależnie od tego, czy chodzi o identyfikowanie się z tatuażami, płcią, stylem życia seksualnego, strojem czy sprawą, ludzie kręcą się w kółko, próbując wyrobić sobie markę (to nie znaczy, że wszystko, co wymieniono na tej liście, jest zawsze złe lub niewłaściwe).

 Wkradło się to do Kościoła wraz z nieokiełznanym indywidualizmem, czego przykładem jest to, że ludzie i kościoły rywalizują ze sobą, aby przyciągnąć uwagę swojej społeczności poprzez bycie "innym" i "lepszym" od innych. W związku z tym humanistyczna koncepcja tożsamości indywidualnej sprzeciwia się uczestnictwu w Ciele Chrystusa na chwałę Jego Królestwa i Jego cześć.

 5. Czczona jest indywidualna autonomia

 Tak jak Lucyfer próbował wznieść się ponad Boga i Jego niebiańską radę (Iz 14.12-14), aby móc robić swoje i odbierać uwielbienie siebie (Mt 4.10), tak we współczesnej kulturze najbardziej szanowana jest ludzka autonomia. Chrześcijanie i kościoły, które nie są odpowiedzialne przed nikim innym i które kładą większy nacisk na samorealizację siebie niż na bojaźń Bożą, wpadli w błędną pułapkę świeckiego humanizmu.

 6. Duchowość bez wspólnoty

Miliony chrześcijan myślą, że mogą podążać za Bogiem bez łączenia się ze społecznością naśladowców Jezusa. W związku z tym wielu, którzy nazywają siebie "duchowymi", określa siebie jako odizolowanych od innych, ponieważ cenią swoją prywatną wiarę. Ta koncepcja duchowości jest bardziej zbliżona do humanistycznych religii New Age (takich jak hinduizm i buddyzm) niż do biblijnego chrześcijaństwa, które opisuje naśladowców Chrystusa jako należących do Jego rodziny (1 Kor 12).

 7. Szczęście bez świętości

Niektórzy praktykują techniki humanistyczne, takie jak "rozwaga" i pragnienie kontrolowania swojej atmosfery oraz bycia spokojnym i szczęśliwym pośród życiowych zawirowań. (Nie twierdzę, że jest coś złego w używaniu techniki, aby być w pełni "sobą"). Jednak każdy wierzący, który próbuje przedkładać szczęście nad świętość (która wiąże się z byciem oddzielonym dla Bożych celów), został wciągnięty w wir świeckiego humanizmu.

 8. Oświeceniowa koncepcja wiedzy i prawdy

 Początek świeckiego humanistycznego "Oświecenia" (1685-1815) doprowadził do zdefiniowania przez ludzkość , że prawdą jest jedynie to, co można empirycznie udowodnić za pomocą nauki. Za każdym razem, gdy jakiś wyznawca Chrystusa, jakiś Kościół lub denominacja sprowadza chrześcijaństwo do tego, co można racjonalnie zrozumieć, odrzucając jednocześnie nadprzyrodzoność, wpadają w pułapkę świeckiego humanizmu.

 Podsumowując, co powinniśmy zrobić, aby uniknąć pułapki świeckiego humanizmu w Kościele:

1. Przyjmij wolę Bożą, a nie nasze marzenia.

2. Praktykuj wytrwałość, a nie unikanie: Wycinanie "toksycznych" ludzi z naszego życia, jak często się radzi, jest sprzeczne z biblijnym wezwaniem do znoszenia słabości innych i praktykowania cierpliwości (Rz 15.1, 1 Kor 13).

3. Praktykuj posłuszeństwo zamiast pasji: Przykład Jezusa na krzyżu pokazuje, że prawdziwe uczniostwo często wymaga poświęcenia i posłuszeństwa, nawet gdy zanika pasja (Mt 26,36-46).

4. Ugruntuj swoją tożsamość w Chrystusie, a nie w indywidualizmie: Humanizm promuje tożsamości, które stworzyliśmy, ale w chrześcijaństwie jesteśmy wezwani do odnalezienia naszej tożsamości w Chrystusie i funkcjonowania jako część Jego Ciała, Kościoła, a nie w izolacji (1 Kor 12).

5. Świętuj świętość ponad szczęście: Przedkładanie osobistego szczęścia nad świętość jest humanistycznym błędem. Prawdziwe chrześcijańskie życie skupia się na świętości i byciu odłączonym dla Bożych celów, nawet w trudnościach (1 Ptr 1.16).

Dr Joseph Mattera jest znany z tego, że odnosi się do bieżących wydarzeń przez pryzmat Pisma Świętego, stosując prawdy biblijne i oferując przekonującą obronę dzisiejszej postmodernistycznej kultury. (www.josephmattera.org).

____________________

Chętnie zapoznam się z uwagami i osobistym komentarzem do tego tematu.

Henryk Hukisz