Do czego stworzeni?

Pamiętam czas, gdy większość przedmiotów w domu powstawała dzięki pracy własnych rąk. Ojciec jako cieśla i stolarz w jednej osobie, robił podstawowe meble, mama przygotowywała wspaniałe pokarmy z produktów z własnego ogródka.

Dziś również ludzie tworzą wiele rzeczy, które mają swoje określone cele. Jest rzeczą naturalną, że to, co stworzymy powinno działać zgodnie ze swoim przeznaczeniem. Gdy w samochodzie przestała działać klimatyzacja musiałem udać się do właściwego serwisu, aby fachowcy dokonali naprawy, tak by to urządzenie mogło spełniać swój cel. Tak dzieje się w naszym życiu i jest to normalne. 

Lecz jak to jest z nami? W Biblii czytamy, że my także zostaliśmy stworzeni i z pewnością nasz Stwórca uczynił to w określonym celu, mówiąc: „Uczyńmy człowieka na Nasz obraz i na Nasze podobieństwo” (Rdz 1:26). Wniosek jest tylko jeden - zostaliśmy stworzeni na podobieństwo Boga, aby nasz Stwórca mógł być uwielbiony w Swoim stworzeniu. Historia ukazuje nam jednak smutny obraz, gdyż człowiek, zamiast zachować to podobieństwo, by uwielbić Stwórcę, wybrał drogę grzesznego odstępstwa i musiał ponieść tego konsekwencje. Z tego powodu cała ludzkość, to znaczy my, którzy jesteśmy dziedzicami grzesznej natury, znajdujemy się w stanie duchowej śmierci i niemożności uwielbienia Boga, tak, jak On jest tego godzien.

Bóg podjął jednak określony plan zbawienia, tak, aby człowiek mógł w rezultacie powrócić do zdolności uwielbienia swego Stwórcy. W tym planie bardzo ważną rolę miał odegrać Izrael, naród, który Bóg wybrał w określonym celu, aby uwielbił Boga. Prorok Izajasz przypominał im, że Bóg oczekuje od nich właśnie spełnienia tego celu. Pragnę odwołać się do księgi tego proroka - do 42 i 43 rozdziału. 

Cel, do którego Bóg przeznaczył Swój naród, prorok wyraził słowami: „Ja, PAN, powołałem cię sprawiedliwie, ująłem za rękę, ukształtowałem cię i ustanowiłem przymierzem ludu, światłością narodów, abyś otwierał oczy niewidomym, uwięzionych wyprowadzał z zamknięcia, którzy przebywają w ciemnościach” (Iz 42:6,7). Tym celem jest ukazanie, że jedynie Bóg jest godzien chwały. Dlatego Bóg wybrał ten naród, oświadczając: „Ja jestem PAN, to jest Moje imię, Mojej chwały nie oddam nikomu ani posągom należnego Mi uwielbienia” (w. 8). 

Skoro Bóg widział, że ten naród nie dochował wierności w osiąganiu wyznaczonego celu, postanowił dokonać nowych rzeczy. Nagle po tych słowach z ust Izajasza wyrywa się wspaniała pieśń uwielbienia: „Śpiewajcie PANU pieśń nową, Jego uwielbienie od krańców ziemi! Niech sławi Go morze i to, co je wypełnia, wyspy oraz ich mieszkańcy! Niech oddają chwałę PANU, niech głoszą Jego cześć na wyspach!” (Iz 32:10, 12). Nowa rzecz, jaką Bóg zapowiedział przez proroka Izajasza, to rozszerzenie swego planu na wszystkie narody. Od tego momentu również inni prorocy zapowiadali nowe przymierze, jakie Bóg przygotował, aby doprowadzić do osiągnięcia Swego zasadniczego celu, aby każdy człowiek mógł Go wielbić z czystego serca.

Bóg jest prawy i Jego sprawiedliwość domagała się sprawiedliwego sądu wobec narodu, który Go zawiódł ustawicznym odstępstwem. Ten rozdział kończy się zapowiedzią, że Bóg wyleje „żar Swojego gniewu i okropność wojny” (Iz 42:25). Zaraz po tym wyroku, który Izrael musiał wziąć na siebie, Bóg skierował słowa pełne nadziei, ponieważ zasadniczy cel musi być osiągnięty. Bóg oczekuje totalnego uwielbienia od wszystkich, których stworzył, dlatego w kolejnym rozdziale Bóg oświadcza stanowczo: „Tak mówi Pan, który stworzył ciebie, Jakubie, i ukształtował cię, Izraelu. Nie bój się, bo cię odkupiłem, wezwałem po imieniu, należysz do Mnie!” (Iz 43:1).

W kolejnych słowach skierowanych w pierwszym rzędzie do Izraela Bóg mówi: „Ponieważ jesteś drogi w Moich oczach, masz wielką wartość i Ja cię kocham” (Iz 43:4) dlatego rozszerza Swoje przesłanie do „wszystkich nazwanych Moim imieniem, których stworzyłem dla swojej chwały, których ukształtowałem i uczyniłem” (w. 6b). My wszyscy zostaliśmy stworzeni dla Jego chwały!

Prorocy Starego Testamentu wskazywali wielokrotnie, że nadejdzie czas, gdy Bóg pośle Mesjasza, Swego sługę, który pojedna z Nim wszystkich ludzi. Jezus Chrystus, Boży Syn przyszedł właśnie w tym celu, aby każdy człowiek mógł dostąpić odpuszczenia grzechów i uwielbić swego Stwórcę. Pan Jezus powiedział do Samarytanki przy studni: „Zbliża się godzina, i teraz już jest, gdy prawdziwi czciciele będą czcić Ojca w Duchu i prawdzie. Takich bowiem czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest Duchem i Jego czciciele powinni Go czcić w Duchu i prawdzie” (Jn 4:23,24).

Jezus w rozmowie z Nikodemem powiedział: „Zapewniam, zapewniam cię, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i Ducha, nie może wejść do Królestwa Boga. To, co się narodziło z ciała, jest ciałem, a to, co się narodziło z Ducha, jest duchem” (Jn 3:3). Nie ma innej drogi, gdyż z ciała rodzi się grzeszna natura i tylko Duch Święty może dokonać zmiany w człowieku, aby mógł uwielbić Boga w Duchu i w prawdzie.

Apostoł Paweł w Liście do Rzymian przedstawił fundamenty teologii zbawienia mówiąc, że „to, co można wiedzieć o Bogu, zostało im objawione. Sam Bóg przecież im to objawił. To bowiem, co w Nim niewidzialne, Jego wieczna moc i boskość, są od stworzenia świata widoczne w dziełach, dlatego nie mają nic na swoją obronę. Chociaż poznali Boga, to jednak nie oddali Mu chwały jako Bogu ani Mu nie podziękowali, ale zbłądzili w swoich myślach, a ich nierozumne serce pogrążyło się w ciemności” (Rz 1:19, 21). Prawdziwe poznanie Boga jest możliwe w narodzeniu się na nowo. Zgodnie ze słowami apostoła Pawła, Bóg objawia się w Swoich dziełach, tak że nikt nie może tłumaczyć się, że nie miał możliwości poznania Boga. Z powyższych słów wynika, że będą ludzie, którzy świadomie odrzucą Boga w oddawaniu Mu należnej czci. Dlaczego?

Chcę zwrócić uwagę na szczególne słowo występujące tylko dwa razy w Nowym Testamencie, które ma ogromne znaczenie dla zrozumienia, dlaczego powinniśmy oddawać Bogu chwałę za dzieła, jakie uczynił. Każde dzieło ma swojego autora. Oddajemy cześć i szacunek autorom wielkich dzieł sztuki proporcjonalnie do kunsztu włożonego w wykonanie tego dzieła. Ogólnie wiadomo, że na szczyty sławy wspinają się nieliczni, inaczej mówiąc, niewielu jest największych autorów wspaniałych dzieł. Bóg jest godzien najwyższej czci, gdyż Jego dzieła nie mają sobie równych.

Apostoł Paweł, dla podkreślenia wyjątkowej wartości dzieł stworzonych przez Boga, użył słowa „ποιημασιν” [poiemassin], w celu podkreślenia boskiego kunsztu. Grecki Leksykon Thayer’a wyjaśnia znaczenie tego słowa - „W Liście do Rzymian kosmos sam w sobie jest stworzonym przez Boga świadectwem, które sprawia, że każdy człowiek jest odpowiedzialny za uznanie Stwórcy”. Natomiast Augustyn powiązał ten werset ze swoją doktryną ogólnego objawienia, twierdząc, że "księga natury" jest echem Pisma Świętego. Dla lepszego oddania znaczenia słówka „poiema” osobiście lubię słówko „majstersztyk”. Jest to słowo pochodzące z języka niemieckiego (Meisterstück) i oznacza arcydzieło, wybitne dzieło, szczególnie udane wykonanie lub działanie. Można również zilustrować to porównaniem zwykłego zegarka z czasomierzem wykonanym przez mistrza Patek Philippe. Za najbardziej skomplikowany egzemplarz z 24. funkcjami w 2014 roku zapłacono 24 miliony dolarów. Oczywiście wspaniałość Bożego dzieła nie ma sobie równego na całej ziemi i w całym wszechświecie. Dlatego Bóg jest godzien najwyższej czci i uwielbienia.

W tym samym liście (do Rzymian) czytamy, że chociaż „wszyscy zgrzeszyli i są pozbawieni chwały Boga” (Rz 3:23), i „zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobieństwo obrazu zniszczalnego człowieka, ptaków, czworonogów i płazów” (Rz 1:23), to Bóg „wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy stanęli przed Nim w miłości, święci i nieskazitelni” (Ef 1:4). To się nazywa „Dobra Nowina”, czyli Ewangelia naszego zbawienia.

Apostoł Paweł w Liście do Efezjan opisuje nasze zbawienie jako dzieło Bożej łaski. Wprawdzie, jak przedstawia realną sytuację ludzi, pisze: „Byliście umarli wskutek waszych występków i grzechów, w których niegdyś żyliście, postępując według zasad tego świata, posłuszni władcy sił, które unoszą się w powietrzu, duchowi, który teraz działa w synach buntu” (Ef 2:1). Jednak dzięki łasce Boga, który „będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swoją miłość, którą nas ukochał, i to nas, którzy byliśmy umarli wskutek występków, z Chrystusem przywrócił także do życia” (Ef 2:4,5). To przywrócenie do życia jest niczym innym, jak narodzeniem się na nowo, o czym Jezus rozmawiał z Nikodemem.

Droga do Boga został nam przywrócona, dzięki temu jesteśmy teraz zdolni, by oddawać Mu należną cześć i chwałę. Dlatego ten fragment Słowa Bożego nawiązuje do zasadniczego celu, w jakim zostaliśmy stworzeni. Paweł określa nawet czas, kiedy zostaliśmy przeznaczeni do tego, aby ten cel spełniać - „Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa ... w Nim przecież wybrał nas przed założeniem świata” (Ef 1:3,4). Tak więc, zanim Bóg stworzył świat i wszystko, co go wypełnia, zanim ukształtował nas z prochu ziemi, na Swój obraz i podobieństwo, Jezus Chrystus, Boży Syn został przeznaczony dla naszego wykupienia z niewoli grzechu.

Jak praktycznie możemy oddawać Bogu należną Mu część? Na to pytanie Paweł odpowiada: „Przez Niego bowiem zostaliśmy stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, które Bóg wcześniej przygotował, abyśmy w nich postępowali” (Ef 2:10). Tutaj znajdujemy ponowne użycie słówka „ποιημα” [poiema], które oznacza to, że dzięki łasce narodzenia się na nowo, jesteśmy Bożym szczególnym dziełem, „majstersztykiem”, arcydziełem, szczególnie udanym wykonaniem, aby móc należycie uwielbić Boga, naszego Stwórcę. Dzięki temu nabieramy zdolności wykonywania dobrych uczynków, do jakich Bóg nas przeznaczył przed stworzeniam świata. Pan Jezus zwrócił też na to uwagę już na początku Swego nauczania, mówiąc: „Tak niech jaśnieje wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i oddawali chwałę waszemu Ojcu w niebie” (Mt 5:16).

Bóg stworzył nas dla Siebie, abyśmy byli świadectwem Jego chwały. Stworzył nas w określonym celu i nikt, i nic nie przeszkodzi w tym, abyśmy wraz z „miriadami miriad i tysiącami tysięcy” (Ap 5:11), zaśpiewali: „Temu, który siedzi na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc na wieki wieków” (w. 13).

Do tego zostaliśmy stworzeni, do niczego innego. Pamiętajmy o tym zawsze.

Henryk Hukisz

Jak cię widzą

... tak cię piszą - mówi znane polskie przysłowie, które oznacza, że ludzie oceniają innych na podstawie pierwszego wrażenia, głównie ich wyglądu i zachowania. Oznacza to, że to, jak wyglądamy i jak się zachowujemy, wpływa na to, jak inni nas postrzegają i jak o nas myślą (AI).

Pisałem poprzednio w rozważaniu pod tytułem: „Granice luzu w kościele?” na temat wyglądu zewnętrznego w naszym religijnym środowisku. Postanowiłem znów powrócić do tej sprawy, lecz tym razem chcę zwrócić uwagę bardziej na tych, którzy zostali ustanowieni „nie jak ci, którzy mają władzę nad powierzonymi sobie, ale jak ci, którzy stają się wzorem dla trzody” (1 Ptr 5:3).

Wzór, czyli praktyczny przykład do naśladowania, winni dawać ci, których Chrystus powołał do szczególnego zadania w Jego Kościele. Pastorzy, duchowi przywódcy lokalnego kościoła, który jest równocześnie częścią całego Ciała Chrystusowego, są odpowiedzialni przed Głową Kościoła nie tylko za zdrową naukę, lecz również i za bardzo praktyczny przykład codziennego życia, we wszystkich jego aspektach. Dlatego na liście kwalifikacji osób uznawanych przez członków lokalnej wspólnoty wierzących za swoich przywódców, znajdują się takie wymagania, jak:„nienaganny, niezarozumiały, nieskory do gniewu, do nadużywania wina, awantur, aby nie szukał nieczystych korzyści, ale był gościnny, kochający dobro, rozsądny, sprawiedliwy, pobożny, powściągliwy” (Tyt 1:7,8). Apostoł Paweł stawiał tak wysokie wymagania, ponieważ zależało mu na tym, aby, jak polecił starszym ze zboru w Efezie, uważali „na samych siebie i na całą trzodę, w której Duch Święty ustanowił was biskupami” (Dz 20:28).

Piszę jak zwykle z zakłopotaniem, gdyż widzę ogromne odstępstwo do biblijnych wzorców, jakie zostały powierzone przywódcom w zborach. Obawiam się, iż podobny obraz, ukazujący te zmiany, możemy znaleźć w Starym Testamencie, gdy Bóg wołał do Swego ludu głosem proroka: „Biada pasterzom, którzy prowadzą do zguby i rozpraszają trzodę Mojego pastwiska – wyrocznia Pana!” (Jr 23:1). Prorok Ezechiel powiedział wprost, nazywając rzeczy po imieniu: „Biada pasterzom Izraela, którzy byli pasterzami samych siebie. Czy pasterze nie pasą owiec? Spożywacie mleko, okrywacie się wełną, zabijacie to, co tłuste, nie pasiecie owiec. Słabej nie wzmocniliście, chorej nie leczyliście, mającej złamanie nie obwiązaliście, zbłąkanej nie zwróciliście a zaginionej nie szukaliście. Panowaliście nad nimi siłą i surowością” (Ez 34:2-4).

Nie chcę w tym rozważaniu odnosić się do poszczególnych zarzutów, jakie usłyszeli pasterze narodu Bożego, lecz jedynie zwrócić uwagę na przykład, który jak zwykle idzie z góry. We wspomnianym na początku rozważaniu na temat panoszącego się luzu w zborach, pisałem o niedbałości w ubiorach. Uważam, że to, jak się ubieramy, jest istotne w życiu społecznym, gdyż nasz ubiór świadczy o naszym odnoszeniu się do innych członków naszej wspólnoty. Niedbały ubiór mówcy świadczy jedynie o braku szacunku do słuchaczy.

Wiem, że mody się zmieniają i dzisiaj nie ubieramy się tak, jak nasi dziadkowie, czy nawet rodzice. Jest to kwestią zwyczajów, jakie całe społeczeństwo uznaje za normę. Oczywiście, istnieją dość szeroko tolerowane granice dostosowywania się do tych norm. Są takie sytuacje, gdy przekraczanie przyjętych norm jest niedopuszczalne, o czym pisałem we wspomnianym na wstępie wpisie.

Ubiór jest kwestią ogólnoludzką, niezależną od tego, czy ktoś wierzy w Boga, czy nie. Już na samym początku naszej Biblii czytamy, że na skutek grzesznego nieposłuszeństwa wobec Stwórcy, nasi przodkowie w raju, „ukryli się przed obliczem PANA Boga pośród drzew ogrodu” (Rdz 3:8). Dlaczego? Ponieważ „otworzyły się obojgu oczy i spostrzegli, że są nadzy” (w. 7). Pierwszą reakcją ich sumienia na zaistniały stan, było przyodzianie się, coś, czego nie znali dotychczas.

Bóg, jak gdyby uznając nową potrzebę człowieka po upadku w grzech, „zrobił ubranie ze skóry dla Adama i dla jego żony i odział ich” (Rdz 3: 21). Od tego czasu, aż do uzyskania przez ludzi odrodzonych do Bożego Królestwa przemienionych ciał, obowiązuje noszenie ubiorów. To, jakiego, pozostaje już sprawą obyczajów. Kościół został dany temu światu w celu składania świadectwa o Bogu, który jest święty i nie podlega chwilowym modom i zmianom.

Nigdzie w Biblii nie znajdziemy przepisów odnośnie do obowiązującej mody w ubieraniu się. Jedynie kapłani w Starym Testamencie mieli wyraźnie określone stroje, jakie musieli przywdziewać podczas pełnienia służby. Można by powiedzieć dzisiaj, że skoro jesteśmy z łaski „potomstwem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem wykupionym, abyście opowiadali o cnotach Tego, który was wezwał z ciemności do swojej niezwykłej światłości” (1 Ptr 2:9), to powinniśmy wziąć na siebie wręcz obowiązek szczególnej reprezentacji ludu Bożego w tym świecie.

Jeśli ktoś twierdzi, że w Duchu Świętym mamy pełną swobodę postępowania i nie obowiązują go żadne normy, to tak naprawdę jest ignorantem wolności w Duchu. Apostoł Paweł ostrzega wszystkich wierzących, z pewnością nie tylko w zborach Galacji: „Tylko nie traktujcie tej wolności jako sposobu do ulegania ciału, ale przez miłość służcie sobie nawzajem” (Ga 5:13). Prawdziwa miłość natomiast, „nie jest bezwstydna, nie szuka swego” (1 Kor 13:5).

Jak napisałem wcześniej, przykład idzie z góry. Dlatego też uczyniłem mały „fotokolaż” ukazujący zmiany zachodzące w środowisku współczesnych duszpasterzy. Dla porównania, w środowisku sportowych dziennikarzy, taka przemiana nie ma miejsca. Można zapytać, dlaczego? Skoro we współczesnym świecie następują zmiany w modzie, to dlaczego żaden dziennikarz nie wystąpi przed ludźmi, którym służy przekazem informacji, w podartych dżinsach? Zdjęcie umieszczone na początku tego wpisu ukazuje „kaznodzieję” w czasie nabożeństwa, za którym podąża wielu młodych chrześcijan.

Może ktoś powie, że to jest nieistotne dla życia duchowego kościoła. Warto jest więc się zastanowić, dlaczego jedynie w środowisku duchownych ewangelicznych, którzy nie mają służbowych strojów, nastąpiło ostatnio tak wielkie rozluźnienie. Myślę, że załączone na początku zdjęcie odnosi się do współczesnych pastorów, którzy podobnie jak starotestamentowi pasterze, przestali troszczyć się o powierzoną im trzodę - myślą jedynie o sobie samych, aby wyglądać „cool” w oczach świata.

Jak to dobrze, że mamy Tego, o Którym Bóg powiedział: „Jak pasterz dogląda swej trzody w dniu, w którym znajduje się wśród swych rozproszonych owiec, tak będę doglądał Moich owiec. Uwolnię je z każdego miejsca tam, gdzie się rozproszyły w dzień pełen obłoków i chmurny” (Ez 34:12).

Musimy mieć na uwadze słowa, jakie apostoł Piotr wypowiedział o wiernych pasterzach, których Duch Święty ustanowił, aby paśli Jego owce, że „gdy się objawi Arcypasterz, otrzymacie niewiędnący wieniec chwały” (1 Ptr. 5:4). Wieniec, odznaczenie otrzymują jedynie wierni słudzy.

Obawiam się jednak, że dla wielu współczesnych pasterzy większą wartość stanowią dżinsy, niż wieniec chwały. 

Henryk Hukisz

Porzucenie świętości i kara

Zapewniam, że „Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego nie stanowi wzoru do tego rozważania, chociaż główny wątek tego klasycznego dzieła ukazuje nam prawdę, że gorszą rzeczą niż kara jest ciężar sumienia i nad tym aspektem chcę się pochylić.

Muszę przyznać, że w naszym ewangelicznym królestwie łaski zbyt łatwo ulegamy zapewnieniom niektórych nauczycieli, że nie musimy zbytnio przejmować się karą. Chrystus - głoszą nam z kazalnic - wziął na Siebie całą naszą winę i my możemy już w podskokach zdążać do niebiańskiej ojczyzny. Musimy jednak zastanowić się nad tym, czy rzeczywiście zostaliśmy już zwolnieni z odpowiedzialności za nasze czyny? Jak należy rozumieć zapowiedź apostoła Pawła: „Wszyscy bowiem musimy stawić się przed trybunałem Chrystusa, aby każdy odebrał to, co będąc w ciele zdziałał – dobro lub zło” (2 Kor 5:10)? Te słowa są skierowane do ludzi wierzących w Pana Jezusa, a nie do niezbawionych grzeszników.

Pozwolę sobie postawić pytanie: „Czy osoba narodzona na nowo i zbawiona dzięki łasce Bożej, powinna obawiać się jakiejś kary?” Postaram się znaleźć odpowiedzieć na to pytanie w wersecie, na który zwróciłem już uwagę we wpisie „Granica świętości”. Autor listu skierowanego głównie do Żydów zamieszcza w nim poważną przestrogę: „Uważajcie, abyście nie zrezygnowali ze słuchania Tego, który mówi. Jeśli bowiem tamci nie uniknęli kary, gdy zrezygnowali ze słuchania Tego, który pouczał na ziemi, to o wiele bardziej nie unikniemy jej my, którzy odwracamy się od Tego, który poucza z niebios” (Hbr 12:25). Chcę zwrócić szczególną uwagę na występujące tu dwa razy słowo „zrezygnować”. W oryginale brzmi ono „παραιτήσησθε” [paraiteseste] i znaczy - „nie mieć nic wspólnego z”, „szukać wymówek”, „odrzucić”.

Zanim przejdę do egzegezy tego słówka, przedstawię pewną anegdotę z nim związaną. W czasie studiów teologicznych moja koleżanka na egzaminie z egzegezy Nowego Testamentu popełniła błąd w odczytaniu tekstu z Ew. Łukasza 14:16-20 (BW). W połowie wersetu 20. nagle jej wzrok przeskoczył na poprzednie zdanie i w efekcie zabrzmiało to tak: „A inny rzekł: Żonę pojąłem i  ...idę je wypróbować; proszę cię, miej mię za wytłumaczonego”. Użyte w tym zdaniu słówko „wytłumaczony” jest tym samym, które znajdujemy w Hbr 12:25.

Greckie słowo „παραιτήσησθε” przetłumaczone w naszym tekście jako „zrezygnować” użyte zostało w Nowym Testamencie 12 razy. Głównie w przypowieści o uczcie, na którą zaproszeni wymawiali się, czyli zrezygnowali z możliwości skorzystania z jej dobrodziejstw. Warto jest zauważyć, że zaproszenie było darmowe, czyli z łaski. Jednak w rezultacie nie skorzystali z tych dobrodziejstw, gdyż zrezygnowali lub zgodnie z innym znaczeniem, nie chcieli mieć nic wspólnego z tym wydarzeniem. To jest bardzo niebezpieczna postawa, gdyż wyraża pogardę wobec możliwości skorzystania z czegoś, co jest darowane z łaski.

Drugie znaczące użycie tego słówka występuje właśnie we wspomnianym rozdziale Listu do Hebrajczyków. W 19. wersecie jest nawiązanie do postawy Izraelitów, którzy znaleźli się w pobliżu świętej góry, na którą został wezwany Mojżesz, aby tam odebrać zapisane słowa Bożego Prawa. W historii ludzkości nie było jeszcze takiego wydarzenia, aby jakiś bóg przemawiał bezpośrednio do człowieka - „Czy słyszał jakiś naród głos Boga przemawiającego ze środka ognia, jak ty słyszałeś i pozostałeś przy życiu?” (Pwt 4:33).  Dlatego ludzie świadomi konsekwencji kontaktu ze świętością Boga, przestraszyli się i „ci, którzy usłyszeli ten głos, błagali, aby już więcej do nich nie mówił” (Hbr 12:19). W tym zdaniu słowo „παρῃτήσαντο” [paretesanto] ma znaczenie: błagać o coś, aby mieć wymówkę albo odrzucić, zrezygnowiać. Kolejne użycie występuje dwukrotnie w wersecie 25. i jest ostrzeżeniem, aby nie popełnić takiego samego błędu, jak to uczynili Izraelici, którzy odrzucali słowa, jakie Bóg do nich kierował.

Z pewnością podczas lektury Starego Testamentu można zauważyć, iż największym grzechem popełnianym w historii Izraela było odrzucanie słów, jakie Bóg kierował przez Mojżesza lub później przez swoich proroków. Przypomnę jedynie słowa proroka Jeremiasza, który ostrzegał naród wybrany przed skutkami nieposłuszeństwa: „Nieustannie i niestrudzenie wysyłałem do was wszystkie Moje sługi – proroków, mówiąc: Zawróćcie, każdy ze swej złej drogi i uczyńcie dobrymi wasze czyny i nie chodźcie za innymi bogami, by im służyć, abyście mogli mieszkać na ziemi, którą dałem wam i waszym ojcom. Jednak nie nadstawiliście ucha ani nie posłuchaliście Mnie” (Jr 35:15). Postawa odrzucania słów Boga nie wynikała jedynie ze strachu przed świętością, lecz była świadomym nieposłuszeństwem. Gdy prorok zapowiadał możliwość powrotu do Boga, naród odpowiedział: „To daremne! Raczej będziemy kierować się naszymi zamiarami. Każdy będzie postępował według zatwardziałości swego złego serca” (Jr 18:12).

Nie dziwmy się więc, że autor listu skierowanego do Izraelitów tak bardzo ich przestrzegał, aby teraz, gdy Bóg dał możliwość odwrócenia losu dzięki ofierze Chrystusa, nie popełnili znów tego samego odrzucenia. Dlatego w tym rozdziale jest mowa o karceniu, czyli dyscyplinowaniu Bożych dzieci jako wyraz szczególnej miłości. Tutaj autor powtarza za Salomonem: „Nie gardź, mój synu, karceniem PANA, nie odrzucaj Jego napomnień. PAN bowiem karci tego, kogo kocha, jak ojciec swego umiłowanego syna” (Prz 3:11,12). Mojżesz również zapowiadał Boże wychowywanie poprzez słowa, które Bóg posyła do wybranego narodu - „Poznaj w swoim sercu, że jak człowiek wychowuje swego syna, tak PAN, twój Bóg, wychowuje ciebie. Będziesz więc przestrzegał przykazań PANA, twego Boga, abyś postępował Jego drogami i Jego się lękał” (Pwt 8:5,6). Nieposłuszeństwo zawsze rodzi karę.

To, że autorzy Nowego Testamentu odwołują sie do starotestamentowych przykładów znaczy, że nam również grozi odstępstwo od Bożych słów, gdyż „to zaś jest przykładem dla nas, abyśmy nie pożądali złych rzeczy, jak oni pożądali” (1 Kor 10:6). Dlatego autor Listu do Hebrajczyków pisze wprost: „Szukajcie ze wszystkimi pokoju i uświęcenia, bez którego nikt nie będzie oglądał Pana” (Hbr 12:14). Słowo „nikt” znaczy, że nie ma takiej możliwości, aby ktoś, kto pogardzi słowem Pana, kto świadomie odrzuci świętość Bożego Słowa, tak jak to czynili Izraelici, nie może liczyć już więcej na łaskę. W tym samym liście czytamy, że „Niemożliwe jest przecież, aby ci, którzy raz otrzymali światło, którzy zakosztowali daru niebiańskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego, którzy zakosztowali wspaniałego Słowa Boga i mocy przyszłego wieku, a mimo to odpadli, znowu odnowili się dla nawrócenia, gdyż sami od nowa krzyżują Syna Boga i wystawiają na szyderstwo” (Hbr 6:4-6). To są słowa przerażające, gdyż świadczą o Bożej świętości i sprawiedliwości. Apostoł Paweł napisał do wierzących w zborach Galacji: „Nie dajcie się zwodzić, Bóg nie pozwala szydzić z siebie. Co bowiem człowiek posieje, to będzie zbierał” (Ga 6:7).

Nie dajmy się zwieść nauczycielom, którzy mówią, że Bóg jest miłością i nie będzie karać Swoich dzieci. Takie nauczanie sprawia, że ludzie wierzący podchodzą do Słów Boga bez należytej bojaźni i szacunku. Pozbawianie Słowa Bożego szacunku, odzierając go z „sacrum”, czyli świętości, prowadzi do lekceważenia tego, co mówi Bóg. Spotykamy się coraz częściej z przekształcaniem tekstów biblijnych w historyjki i żarty. Paweł przestrzegał Tymoteusza, aby jako „wypróbowany i nienaganny pracownik, który wiernie przekazuje Słowo prawdy. Unikaj pospolitej, pustej mowy, bo tych, którzy się nią posługują, prowadzi ona do coraz większej bezbożności” (2 Tm 2:15,16).

Czasy ostateczne charakteryzują się powszechnym odstępstwie od zdrowej nauki Słowa Bożego. Ludzie uważają, że są na tyle mądrzy, że sami sobie poradzą bez mocy Boga. Dlatego w społecznościach ewangelicznych coraz częściej angażują psychoterapeutów i socjologów, zamiast duszpasterzy odwołujących się do Słowa Bożego, które jedynie ma moc przekształcać grzeszną naturę człowieka.

Apostoł Paweł pod natchnieniem Ducha Świętego pisał, „że w dniach ostatecznych nadejdą czasy trudne. Ludzie bowiem będą samolubni, chciwi na pieniądze, aroganccy, pyszni, bluźnierczy, nieposłuszni rodzicom, niewdzięczni, bezbożni, nieczuli, bezlitośni, rzucający oszczerstwa, nieopanowani, gwałtowni, niemiłujący dobra, zdrajcy, lekkomyślni, nadęci, kochający bardziej przyjemności niż Boga, udający pobożność, ale odrzucający jej moc”. Dlatego Paweł radzi: „Od takich ludzi trzymaj się z daleka” (2 Tm 3:1-5).

Rodion Raskolnikow, główny bohater „Zbrodni i kary” Dostojewskiego, pogodził się z koniecznością poniesienia kary za dokonaną zbrodnię, lecz to, co głównie męczyło go przez całe życie, to ciężar sumienia, od którego nie potrafił uciec. Izraelici podobnie jak Ezaw, dla którego „nie było już możliwości nawrócenia, chociaż jej szukał ze łzami” (Hbr 12:17), to jednak my mamy taką możliwość dzięki krwi Baranka Bożego, bo „o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego siebie samego jako niewinnego ofiarował Bogu, oczyści nasze sumienie z martwych uczynków, abyśmy służyli Bogu żyjącemu” (Hbr 9:14).

Mając już oczyszczone sumienia, musimy pamiętać o przestrodze, o jakiej pisał apostoł Piotr mając na uwadze ludzi, którzy „wyzwalają się od brudów świata przez poznanie naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, a ponownie uwikłani, zostają przez nie pokonani, to staje się dla nich to ostatnie gorsze niż to pierwsze. Lepiej byłoby dla nich, aby nie poznali drogi sprawiedliwości niż po jej poznaniu odwrócili się od przekazanego im świętego przykazania” (2 Ptr 2:20,21).  

Autor Listu do Hebrajczyków kończy rozpatrywany tu rozdział ostrzeżeniem: „Nasz Bóg jest bowiem ogniem pożerającym” (Hbr 12:29). Lepiej nie ryzykować sprawdzenia tego na sobie!

Henryk Hukisz

Granica świętości

Niezwykłość Biblii polega głównie na tym, że jest Słowem Bożym. Dokładnie to oznacza, że zagłębiając się w lekturę naszej Biblii, słuchamy Boga, który mówi bezpośrednio do naszego serca. Za każdym razem, gdy otwieramy tę Księgę, towarzyszy temu drżenie serca, gdyż przekraczamy granicę świętości. Mamy świadomość, że mamy do czynienia z Kimś, w kim od wieków „nie ma zmiany ani cienia zmienności” (Jk 1:17). Obawiam się, że powszechność współczesnych przekładów tekstu biblijnego, a co gorsza, daleko idące parafrazy tego tekstu sprawiają, że zanika święte drżenie serca u czytelnika. Współczesna stylistyka zdań i dobór słów usuwają z Biblii „sacrum”, tak charakterystyczne przy kontakcie ze świętym tekstem.

Bóg był, jest i zawsze będzie święty. Jego słowa również posiadają ten przymiot. Gdy Bóg mówił do człowieka, zawsze wyczuwalna była różnica i człowiek przejawiał uniżenie wobec Stwórcy. W pierwszym kontakcie po zgrzeszeniu, gdy „usłyszeli głos PANA Boga przechadzającego się po ogrodzie w dziennym powiewie, wtedy Adam i jego żona ukryli się przed obliczem PANA Boga pośród drzew ogrodu” (Rdz 3:8). Dlaczego - zapytał Bóg. Odpowiedź Adama wyjaśnia ten powód - „Usłyszałem Twój głos w ogrodzie, przestraszyłem się, bo jestem nagi, i się schowałem” (w.10).

Jestem przekonany, że dopiero gdy nastanie czas, aby to „co zniszczalne, przyoblekło się w niezniszczalność, a to, co śmiertelne, przyoblekło się w nieśmiertelność” (1 Kor 15:53), odkupieni krwią Baranka Bożego będą mogli stanąć bez żadnych przeszkód bezpośrednio przed obliczem Wszechmogącego Boga, już bez cienia lęku. Dopóki ten moment nie nastanie, wszyscy nosimy cielesny obraz pierwszego Adama, skażony grzechem i buntem wobec świętego Boga.

Warto jest śledzić historię, w jaki sposób Bóg tworzył Swój wybrany naród, który miał się stać Jego ambasadorem wśród pozostałych narodów na ziemi. Kluczowym momentem było wyprowadzenie z Egiptu, gdy w czasie 40. letniej wędrówki Pan kształtował Swój lud, przemawiając do niego przez Mojżesza.

Minęły dopiero trzy miesiące od cudownego przejścia przez Morze Czerwone, gdy cały obóz stanął w cieniu Góry Synaj. Bóg wybrał to miejsce, aby przemówić do wybranego narodu przez męża, którego ustanowił przywódcą. Na górę został wezwany jedynie Mojżesz, natomiast cały naród musiał zgromadzić się wokół tej góry. Pan oznajmił Mojżeszowi: „Oto Ja przyjdę do ciebie w gęstym obłoku, aby lud słyszał, gdy będę z tobą rozmawiał, i uwierzył ci na zawsze” (Wj 19:9). Bóg wyznaczył również granicę, nieprzekraczalny warunek, aby mogli bezpiecznie słuchać tego, co im powie. Cały naród miał trwać w gotowości słuchania poza wyznaczoną linią - „Zakreślisz ludowi granice dookoła, mówiąc: Nie ważcie się wstępować na górę ani dotykać jej podnóża. Każdy, kto dotknie góry, zginie” (Wj 19:12).

Z pewnością wiele osób pamięta kadry z filmu „Dziesięć Przykazań” z 1956 roku z Charltonem Hestonem w roli Mojżesza. Osobiście do dziś pamiętam scenę pisania przykazań ogniem spadającym prosto z nieba. Nie sądzę jednak, że nawet ten klasyczny obraz oddaje w pełni świętość słów, jakie pojawiły się na kamiennych tablicach. Biblia, najlepszy zapis Bożego działania, jest niezbitym dowodem, że święty Bóg przemówił do człowieka i Jego Słowa zostały zapisane w kanonie Pism tworzących Biblię. Musimy mieć świadomość, że zarówno słowa „zapisane palcem Bożym” (Wj 31:18) na kamiennych tablicach, jak i pozostałe, zapisane na stronach Biblii, posiadają tę samą cechę świętości, gdyż są natchnione przez tego samego Boga. Apostoł Paweł stwierdził, że „całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauczania, przekonywania, upominania, do wychowywania w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był doskonały, przygotowany do czynienia wszelkiego dobra” (2 Tym 3:16,17).

Od czasu, gdy Bóg „zapisał na tablicach słowa przymierza, dziesięć słów” (Wj 34:28), każde Jego Słowo ma tę samą moc stwórczą. Bóg zapewnia przez usta proroka Izajasza: „Tak będzie ze słowem, które wychodzi z Moich ust, nie wraca do Mnie bezowocnie, zanim nie wykona tego, co chciałem, i nie osiągnie celu, w jakim je posłałem” (Iz 55:11). Mocy i skuteczności Słowa Bożego nigdy nie przecenimy, gdyż za nim stoi Bóg Wszechmogący. Autor listu do Żydów, którzy nie zrozumieli jeszcze, że to właśnie Chrystus jest odwiecznym Bożym Logosem, napisał, że „żywe jest bowiem Słowo Boga i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić myśli i zamiary serca” (Hbr 4:12).

Dwa tysiące lat temu spełniły się wszystkie słowa proroków zapowiadające nadejście Mesjasza, który zawrze z ludźmi Nowe Przymierze. Ewangelista Jan napisał o Chrystusie, że „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas pełne łaski i prawdy. Ujrzeliśmy Jego chwałę, chwałę jako Jednorodzonego od Ojca” (Jn 1:14). Natomiast autor wspomnianego Listu do Żydów stwierdził jednoznacznie, że „Bóg, który dawniej wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał do ojców przez proroków, w tych ostatnich dniach przemówił do nas przez Syna. Jego ustanowił dziedzicem wszystkiego, przez Niego też stworzył wszechświat” (Hbr 1:1,2).

Jezus Chrystus, będąc Bożym Słowem, którym Bóg stworzył wszystko co istnieje, wypowiadał tylko to, co Ojciec włożył w Jego usta. Zwróćmy uwagę na wypowiedź Pana Jezusa: „Kto Mnie odrzuca i nie przyjmuje Moich słów, ten ma swego sędziego: Słowo, które głosiłem, ono będzie go sądzić w dniu ostatecznym. Nie mówiłem bowiem sam od siebie, ale Ten, który Mnie posłał, Ojciec, On Mi polecił, co mam mówić i głosić” (Jn 12:48,49). Zdajemy więc sobie sprawę ze znaczenia słów Pana Jezusa, to tak, jak gdyby przemawiał sam Bóg Ojciec. Jaką wagę przywiązywał Bóg do słów, jakie kierował do narodu wybranego?

Warto więc jest wrócić do tego szczególnego momentu, gdy Bóg przemówił na Górze Synaj. Autor Listu do Hebrajczyków przypomina to wydarzenie ku przestrodze dla nas. Pisze między innymi, abyśmy „nie zrezygnowali ze słuchania Tego, który mówi. Jeśli bowiem tamci nie uniknęli kary, gdy zrezygnowali ze słuchania Tego, który pouczał na ziemi, to o wiele bardziej nie unikniemy jej my, którzy odwracamy się od Tego, który poucza z niebios” (Hbr 12:25). Gdy Bóg przemówił pierwszy raz na Syjonie, góra i ziemia wokoło niej zadrżała. Mojżesz i ludzie, którzy byli świadkami, a przede wszystkim byli adresatami tych słów, drżeli z przerażenia, gdyż znaleźli się w bezpośredniej bliskości świętego Boga. Później prorok Izajasz, gdy zobaczył Pana i usłyszał głosy aniołów śpiewających: „Święty, święty, święty” zawołał: „Biada mi, jestem zgubiony! Jestem człowiekiem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych  wargach, ponieważ moje oczy widziały Króla, PANA Zastępów” (Iz 6:5).

Jaką postawę wobec Słowa Boga do ludzi powinniśmy przyjmować w czasie łaski? Czy fakt, że otrzymaliśmy przebaczenie grzechów, upoważnia nas do swawolnego traktowania Słowa Bożego? Czy rzeczywiście teraz możemy Boga traktować jak „Tatusia”, który pobłaża naszym wybrykom, bo przecież nas kocha, takich, jacy jesteśmy? Niektórzy uważają, że kiedyś, w czasie obowiązywania Prawa, ludzie drżeli przed świętym Bogiem. Teraz natomiast, w Chrystusie mamy odwagę stać przed obliczem świętego Boga, bo zasłona w świątyni jest już usunięta. Czy rzeczywiście teraz mamy takie prawo i możemy sobie pobłażać wszelkim nakazom świętości i powściągliwości przed Bogiem?

W następnym rozważaniu pochylę się nad wersetem „Uważajcie, abyście nie zrezygnowali ze słuchania Tego, który mówi. Jeśli bowiem tamci nie uniknęli kary, gdy zrezygnowali ze słuchania Tego, który pouczał na ziemi, to o wiele bardziej nie unikniemy jej my, którzy odwracamy się od Tego, który poucza z niebios” (Hbr 12:25). Przy okazji zrobimy małą egzegezę słowa „παραιτησησθε” [paraiteseste], które znaczy - „nie mieć nic wspólnego z”, „szukać wymówek”, „odrzucić”, tutaj przetłumaczone - „zrezygnować”.

Osobiście jestem zwolennikiem okazywania ogromnego szacunku do Słowa Bożego, do całej Biblii, gdyż jest to wielki dar Boży, jaki otrzymaliśmy w naszym życiu. Obchodźmy się z nim „z pobożnością i bojaźnią”, gdyż tak „się Bogu podoba” (Hbr 12:29).

Henryk Hukisz