Zdrowy Kościół - pielęgnowanie

 Nawrócenie się do Boga, określone przez Chrystusa jako narodzenie się na nowo, jest aktem łaski. Porównanie do narodzin zawiera w sobie wiele implikacji, takich jak wzrastanie, dojrzewanie, oraz odpowiednia do wieku pielęgnacja. Apostoł Piotr odwołuje się do tego obrazu, pisząc do już wierzących ludzi: „Jak nowo narodzone niemowlęta pragnijcie duchowego, czystego mleka, abyście dzięki niemu wzrastali ku zbawieniu” (1 Ptr. 2:2).

Jedną z Bożych metod pielęgnacji jest stosowanie odpowiedniej dyscypliny. Ta skuteczna forma wychowywania rozpoczyna się od podawania właściwego pokarmu, wyrażana jest poprzez ojcowskie karcenie, aż do odcięcia bezowocnych latorośli włącznie. Tak jak ogród, nie pielęgnowany, zarasta chaszczami, tak samo ciało, bez odpowiedniej pielęgnacji, niszczone jest przez różnorakie schorzenia. Kościół, bez pielęgnacyjnej dyscypliny, staje ofiarą diabelskich ataków, które niechybnie prowadzą do zniszczenia.

Dyscyplina Zboru

Początkiem stosowania dyscypliny w Kościele jest służba napominania, która powinna przejawiać się w formie zachęcania z miłością.

Bóg mówi do wierzących w zborach, aby napominali się nawzajem i budowali jeden drugiego - "Dlatego zachęcajcie jedni drugich i budujcie się nawzajem, jak to zresztą czynicie" (1Tes.5:11).  Napominanie w zborze ma działanie uzdrawiające, chroni przed zgorszeniem i zarażaniem innych złym przykładem. 

Autor Listu do Hebrajczyków pisze z wielką troską: „ale zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia, dopóki trwa owo dzisiaj, aby nikt z was nie stał się zatwardziały przez oszustwo grzechu” (Hebr 3:13). Użyte w oryginale słówko "παρακαλειτε" [parakaleite], znaczy zarówno zachęcać, jak i napominać lub wzywać do bycia dobrym. 

Ponieważ skuteczność Kościoła zależy przede wszystkim od jego jedności z Bogiem i pomiędzy osobami, tworzącymi tę wspólnotę, podstawowym obowiązkiem jest wzmacnianie najsłabszych ogniw łańcucha. Jak wiemy, każdy łańcuch jest tak silny, jak jego najsłabsze ogniwo. Dlatego obowiązkiem wszystkich członków wspólnoty jest troska o najsłabszych.

Pismo Święte mówi wiele na temat tego, jak należy załatwiać pojawiające się w kościele problemy, które powstają między ludźmi wierzącymi. W wielu miejscach w Biblii możemy znaleźć dobre rady, jak należy postępować w różnych przypadkach, gdy pojawia się grzech i jakie działania dyscyplinujące należy podjąć. Stosowanie dyscypliny w Kościele polega na konfrontacji z nieprawością, z grzechem a nie z osobą, ponieważ celem jest ratowanie tej osoby przed skutkami grzechu.

Trzy zasadnicze sytuacje wskazujące na konieczność stosowania dyscypliny:

1. Gdy ktoś zgrzeszy przeciwko drugiej osobie:

Jeżeli ktoś zgrzeszy przeciwko drugiemu człowiekowi, wtedy stosownie do słów Jezusa w Mat 18:15-20, osoba poszkodowana powinna odszukać tego, kto wobec niej postąpił niewłaściwie, aby podjąć próbę pojednania. Z nauki Pana Jezusa wynika zasadnicza reguła - złe relacje pomiędzy poszczególnymi osobami w zborze, należy załatwić w jak najmniejszym gronie, czyli pomiędzy osobami, których problem dotyczy. Chodzi o to, aby przy okazji stosowania dyscypliny wobec osoby winnej, niepotrzebnie nie włączać do sprawy osób postronnych, często słabych w wierze. Dopiero niepowodzenie w próbie pojednania z osobą, której sprawa dotyczy, inne osoby, które kwalifikują się do tej służby, powinny być włączone. Jeśli to nie przyniesie właściwego rozwiązania, sprawa jest prezentowana na forum zboru w celu napomnienia, a jeśli to nie da rozwiązania, należy doprowadzić do odłączenia osoby winnej ze społeczności zborowej.

2. Gdy ty zgrzeszysz przeciwko komuś:

Grzech może mieć charakter osobisty, albo publiczny. Jeżeli grzech jest osobisty, przeciw sobie samemu, to w celu uzyskania przebaczenia, konieczne jest wyznanie i żal przed Bogiem - "Jeśli wyznajemy nasze grzechy, to Bóg, który jest wierny i sprawiedliwy, odpuści nam grzechy i oczyści nas z wszelkiej nieprawości" (1Jan.1:9). Jeżeli grzech dotyczy innej osoby, to musi być wyznany przed tą osobą, aby uzyskać przebaczenie i aby mogło nastąpić pojednanie, jak radzi apostoł Jakub: "Wyznawajcie więc sobie wzajemnie grzechy i módlcie się jedni za drugich, abyście zostali uzdrowieni" (Jak 5:16). Pan Jezus w Kazaniu na Górze nauczał o konieczności pojednania się z osobą skrzywdzoną "Jeśli przyniesiesz swój dar, by złożyć go na ołtarzu i przypomnisz sobie, że twój brat ma coś przeciwko tobie, zostaw swój dar przed ołtarzem, idź i pojednaj się najpierw ze swoim bratem, a potem wróć i złóż swój dar" (Mat. 5:23,24).  Bóg nie będzie honorował ani modlitwy, ani czci albo ofiary, dopóki nie nastąpi szczera pokuta i pojednanie. Trwanie w stanie braku pojednania może doprowadzić do wykluczenia ze społeczności.

3. Gdy zgrzeszy starszy zboru:

Jeżeli grzechu dopuści się starszy zboru i zostało to potwierdzone przez przynajmniej dwóch świadków, to ma być on upominany otwarcie. Apostoł Paweł naucza - "Nie przyjmuj skargi na prezbitera, chyba że na podstawie zeznania dwóch albo trzech świadków. Tych, którzy grzeszą, publicznie upominaj, aby i pozostałych ogarnął lęk" (1Tym. 5:19-20). Stosowanie dyscypliny wobec starszych, którzy trwają w grzechu i niepojednaniu, ma surowszy wymiar, ze względu na wagę służby, jaka została im powierzona. Apostoł Jakub, zaliczając siebie do grona nauczycieli ostrzega innych, chętnych do tej służby, mówiąc że „będziemy surowiej sądzeni” (Jak. 3:1)

Napominanie, strofowanie i unikanie:

Kiedy chrześcijanin zaczyna prowadzić nieporządne życie, to powinien otrzymać pomoc od tych którzy są duchowi (Gal.6:1-2. Heb.3:13). Jeżeli pomimo udzielanej pomocy, nadal trwa w nagannym postępowaniu, wtedy należy go unikać. Ten kto nie chce przyjąć napomnienia zboru musi spotkać się z konsekwencją odwrócenia się od niego jego przyjaciół, aby doznał "zawstydzenia".

Nauka apostolska na temat dyscypliny w kościele wskazuje na konieczność odpowiedniego reagowania w stosunku do tych, którzy szkodzą innym  wierzącym. Apostoł Paweł pisze w trybie nakazującym: „Nakazujemy wam, bracia, w imię naszego Pana Jezusa Chrystusa, abyście stronili od każdego brata, który postępuje wbrew porządkowi, a nie według nauki, którą od nas otrzymaliście. A jeśli ktoś nie posłucha słów naszego listu, to zwróćcie na niego uwagę i odsuńcie się od niego, aby się zawstydził. Nie uważajcie go jednak za wroga, ale upominajcie jak brata”  (2 Tes.3:6, 14-15).

Paweł pisze również do wierzących w Rzymie: „Zachęcam was, bracia, abyście strzegli się tych, którzy wzniecają spory i zgorszenia wbrew nauce, którą otrzymaliście. Unikajcie ich. Nie służą oni bowiem naszemu Panu, Chrystusowi” (Rzym 16:17,18).

Wyłączenie ze zboru:

W Biblii mowa jest o kilku wyraźnych sytuacjach, kiedy musi nastąpić wykluczenie ze społeczności wierzących tych osób, które postępują niewłaściwie i nie przyjmują napomnień:

- niemoralność [homoseksualizm, miłość lesbijska, wszeteczeństwo]

- chciwość [chęć zysku przez nikczemne metody] 

- bałwochwalstwo [udział w tajemnych praktykach]

- pijaństwo

- wymuszanie [nieuczciwe zdobywanie czegokolwiek]

- plugawy język [szyderstwo, plotkowanie, obelgi, zniesławianie, obrażanie, kłótliwość, mowa raniąca lub czyniąca szkody]

- herezja [ten kto przez ducha stronniczości powoduje podziały, frakcje, i trwa w uporze wyrażając opinie, które są sprzeczne z prawdą, co prowadzi do podziału]

Podsumowanie.

Podstawowym celem stosowania dyscypliny jest udzielenie pomocy osobie, która dopuściła się grzechu. Pan Jezus, w trosce o zdrowie Swego Ciała, to jest, Kościoła, wydał bardzo wyraźną instrukcję: 

„Jeśli twój brat zawiniłby wobec ciebie, idź i upomnij go w cztery oczy. Gdy cię usłucha, pozyskasz swego brata. 

Jeśli zaś nie usłuchałby, weź z sobą jeszcze jednego lub dwóch świadków, aby na zeznaniu dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, powiedz Kościołowi. 

A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech będzie dla ciebie jak poganin i celnik” (Mat 18:15-17). 

Dlatego Apostoł Paweł, gdy dowiedział się o zaniedbaniach w młodym zborze korynckim, wyraził swoje zdziwienie: „Powszechnie słyszy się o rozpuście między wami, i to o takiej rozpuście, której nie ma nawet wśród pogan, o tym, że ktoś żyje z żoną ojca. A wy wbiliście się w pychę, zamiast raczej tak boleć nad tym, aby został usunięty spośród was ten, kto się dopuścił takiego czynu” (1 Kor 5:1,2) .

W późniejszym nauczaniu odnośnie zdrowego Kościoła, pisał z całą stanowczością: „Od odstępcy trzymaj się z daleka po jednym lub drugim upomnieniu, wie­dząc, że taki człowiek jest prze­­wrotny i grzeszy, i sam na siebie wydaje wyrok”  (Tyt 3:10,11). 

Na koniec warto zadać sobie pytanie: "Skoro okazujemy wiele starania i pielęgnacji, aby zachować zdrowie swego ciała, czy z taką samą troską odnosimy się do Ciała Pana Jezusa?"

Henryk Hukisz