Wieloryb we wnętrzu Jonasza

 Oczywiście, że to jest niemożliwe w świecie realnym. Każdy czytelnik Biblii wie, że było odwrotnie, to Jonasz znalazł się we wnętrznościach wieloryba. Czy jednak wszyscy w to wierzą? Z pewnością spotkaliśmy sceptyków mówiących, że to tylko taki obraz, że w rzeczywistości to się nie wydarzyło.

Mój ojciec był prostym człowiekiem, czytał Biblię i wierzył we wszystko, co w niej jest napisane. Pewnego razu spotkał go człowiek uczony i postanowił zakpić z wiary mego ojca. Powiedział, że z naukowego punktu widzenia jest niemożliwe, aby wielka ryba, tak jak jest napisane w Biblii, połknęła całego człowieka, który później przez trzy dni mógłby przebywać w jej wnętrzu. To jest bzdura, jak można w takie rzeczy wierzyć, przekonywał mego ojca. Ja, mając wówczas nieco ponad dziesięć lat, z uwagą przysłuchiwałem się tej rozmowie. Pomyśłałem sobie, ciekawe jak sobie teraz tata z tym poradzi, przecież nie posiada odpowiedniego wykształcenia, aby wytłumaczyć dlaczego tak wierzy.

Tata, po chwili namysłu powiedział: „Wie pan co, ja wierzę we wszystko co jest napisane w Biblii, ponieważ jest ona Słowem Bożym. Gdyby - kontynuował tata - było napisane, że Jonasz połknął wieloryba, to też bym w to uwierzył.” Byłem dumny ze swego ojca.

Po latach, gdy miałem już osobistą relację z Bogiem, opartą na Chrystusie, moim Panu i Zbawicielu, nieraz przypominałem sobie to wydarzenie.  Zawsze gdy czytam swoją Biblię, wierzę we wszystko, co w niej się znajduje, nawet jeśli nie wszystko jeszcze pojmuję, to jednak wierzę w biblijne prawdy, ponieważ są natchnionym Słowem Bożym.

Dlaczego jednak wielu ludzi ma problem z zaakceptowaniem prawd bibilinych? Pomimo tego, że wierzą w to, iż Pismo Święte jest Bożą księgą, to nie uznają wszystkiego co zawiera. Myślę, że największym problemem jest to, że starają się przyjmować biblijne prawdy przez pryzmat własnego zrozumienia. Jeśli coś, o czym czytają, nie pasuje do przyjętego już pojęcia, szukają różnych powodów, aby nie uznać tej prawdy, tak jak jest zapisana. A to język jest obrazowy, to tłumaczenie jest niedokładne, albo znajdują tysiące innych powodów, aby nie uwierzyć. Gotowi są raczej prowadzić nieskończone dyskusje, aby dowieść swojej prawdy, niż uznać Bożą prawdę

Nasz stosunek do Biblii nie może być obojętny, musimy wierzyć jeśli nazywamy się wierzącymi. Obawiam się, że wielu czytelników Biblii, tak naprawdę nie wierzy Bogu, gdyż Jego wersja prawd biblijnych im nie odpowiada. Czy w takiej sytuacji można w ogóle mówić o tym, że ktoś jest wierzącym, jeśli nie przyjmuje Bożych prawd? Tak łatwo jest wpaść w pułapkę „badacza” Pism, z jakimi spotykał się Pan Jezus.

Chrystus mówił otwarcie o Swojej zależności od Ojca. Chociaż był Bogiem, będąc również w pełni człowiekiem, powiedział o sobie: „nie może Syn sam od siebie nic czynić, tylko to, co widzi, że Ojciec czyni; co bowiem On czyni, to samo i Syn czyni” (Jan 5:19).  Znam wielu pilnych „badaczy” Pisma Świętego, którzy na tej podstawie wierzą, że Jezus nie był Bogiem. Zgodnie z naszą logiką, oznacza to, że był mniejszy od Ojca, lecz On sam powiedział, że „Ja i Ojciec, jedno jesteśmy” (Jan 10:30). Jak to pojąć? Naszym rozumem z pewnoscią nie potrafimy, lecz wiarą możemy uznać tę podstawową prawdę o Panu Jezusie.

W czasach Jezusa było wielu znawców Pism, nawet nazywano ich „uczonymi w Piśmie”, lecz tak naprawdę, oni nie wierzyli w to, czego nauczał Pan Jezus. Kiedy Chrystus powiedział: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, kto słucha słowa mego i wierzy temu, który mnie posłał, ma żywot wieczny i nie stanie przed sądem, lecz przeszedł ze śmierci do żywota” (Jan. 5:24). Zaraz, zaraz, wołali ci znawcy Zakonu, przecież my spędzamy większość czasu na czytaniu i badaniu Pism, czy sprawy mają się właściwie. Wówczas Jezus wypowiedział swoją opinię o nich: „Badacie Pisma, bo sądzicie, że macie w nich żywot wieczny; a one składają świadectwo o mnie” (Jan 5:39). Życie wieczne posiada się na podstawie bezgranicznej wiary i zaufania Bożym prawdom, a nie znajomości Pism. Jedyną drogą do Boga jest Chrystus, dlatego On zaprasza wszystkich do Siebie, aby móc ich doprowadzić do Ojca. „Badacze” Pism wolą jednak pozostać przy swoim badaniu, dlatego Jezus rzekł: „ale mimo to do mnie przyjść nie chcecie, aby mieć żywot” (Jan 5:40).

W ubiegłym roku pisałem o zachowaniu właściwego szacunku do Biblii, która jest Słowem Bożym (Rozbiór Słowa). Osobiście staram się zawsze uznawać wyższość treści bibijnej nad wszelką inna treścią. Jednym z wyraźniejszych przykładów na to, że nasze zrozumienie i przyjęcie prawd biblijnych napotyka na trudności, jest kwestia uznania faktu, iż Bóg jest Stworzycielem wszytkiego co istnieje. Nauka o przyrodzie, jako jeden z podstawowych przedmiotów nauczania w szkołach, spowodowała tak wielkie uprzedzenie do prawdy objawionej w Biblii, że większość wierzących nie ma problemu z uznaniem teori ewolucji. Ktoś powie - po co robić sobie problem, skoro można sprawę pogodzić uznając, że Bóg stworzył świat na drodze ewolucji. „Wilk syty i koza cała” mówi znane przysłowie. Czy rzeczywiście?

W prawdzie w Biblii nie jest napisane, że Jonasz połknął wieloryba, lecz znajdziemy wiele innych prawd, jak np. „A synowie izraelscy szli środkiem morza po suchym gruncie, wody zaś były im jakby murem po ich prawej i lewej stronie” (2 Moj. 14:22), albo – „powiedział Jozue do Pana wobec Izraela:Słońce, zatrzymaj się w Gibeonie, A ty, księżycu, w dolinie Ajalon! I zatrzymało się słońce, i stanął księżyc, dopóki naród nie zemścił się na swoich nieprzyjaciołach” (Joz. 10:12,13). Takich przykładów świadczących, że treść Biblii nie idzie w parze z powszechną nauką jest dużo więcej.

Tak, zgoda, powiedzą „badacze” Pism, to należy rozumieć obrazowo, bo w rzeczywistości jest to niemożliwe. Biblijna prawda o wiecznym potępieniu, jest też jedynie obrazem. Bóg jest przecież miłością, dlatego nie może męczyć na wieki biednych grzeszników. Dobrze, powiem, w takim więc razie prawda o śmierci i zmartwychwstaniu, też może być rozumiana jako pewnien obraz. No nie, mówią „badacze”, to są fakty, natomiast wieczne potępienie należy do rzeczy przyszłych, które w Biblii są przedstawione obrazowo. Przecież cała Księga Objawienia jest jedną wielką alegorią, a tam jest napisane najwięcej o rzeczach, które dopiero będą się działy.

Jezus powiedział, stając przed grobem Łazarza: „Jam jest zmarwychwstanie i żywot; kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie” (Jan 11:25).  W Księdze Objawienia czytamy natomiast, że w przyszłości Bóg „otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już nie będzie” (Obj. 20:4), tak więc w wieczności już nic nie będzie, ani śmierci, ani piekła, ani życia wiecznego. Do takiego wniosku można dojść, jeśli będzie się jedynie badać Pisma, a nie wierzyć i przyjmować to, co powiedział Bóg.

Dwaj uczniowie Jezusa, zaraz po Jego ukrzyżowaniu, ogarnięci rozpaczą, że nie stało się tak, jak się spodziewali, w drodze do Emaus spotkali Mistrza. Pan Jezus w wielkiej trosce o to, aby byli w stanie wierzyć i przyjmować Słowo Boże, „wykładał im, co o nim było napisane we wszystkich Pismach” (Łuk. 24:27). Bez tego, sami nie byliby w stanie pojąć o co chodzi z tym ukrzyżowaniem i zmartwychwstaniem.

Jezus powiedział, że my również, sami nie pojmiemy ani nie uwierzymy, jeśli nie posłuchamy Tego, „którego Ojciec pośle w imieniu moim, nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem” (Jan 14:26). To, co sami potrafimy, to dobrze pobłądzić, jak owca, która nie słucha głosu swego Pasterza.

Henryk Hukisz