Wieczne męki

 Należę do wymierającego już pokolenia, które pamięta czasy stalinowskie w Polsce. Zapamiętałem szczególnie jedną informację z początku lat pięćdziesątych ubiegłego wieku, nie wiem na ile jest prawdziwa, że Stalin miał zwyczaj cytować wersety biblijne w czasie oskarżania ludzi wierzących o zdradę ojczyzny. Pokazując w Biblii miejsce, gdzie jest napisane, że „nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa” (Filip. 3:20), żądał od wierzących oświadczenia, którą ojczyznę wybierają.  Przypuszczam, że to mogło być prawdą, bo przecież sam diabeł też pozwalał sobie na cytowanie Słowa Bożego w czasie kuszenia Chrystusa.

Apostoł Paweł napisał później, że diabelskie metody nie zmieniają się od wieków, gdyż wie jak najskuteczniej zwodzić ludzi. Pisząc do wierzących w Koryncie, Paweł ostrzegał ich przed fałszywymi nauczycielami, wskazując na diabelski podstęp, że „szatan przybiera postać anioła światłości” (2 Kor. 11:14). Później, gdy spotkał się ze starszyzną zboru efeskiego, udzielił im wiele rad odnośnie okazywania właściwej troski o powierzoną im trzodę. Apostoł wiedział, że diabeł jest specjalistą od zastawiania pułapek. Słowo Boże mówi nam już na samym początku Biblii, że szatan wcielony w węża „był chytrzejszy niż wszystkie dzikie zwierzęta” (1 Moj. 3:1). Dlatego my dzisiaj powinniśmy też zwracać szczególną uwagę na jego podstępne sztuczki, aby nie dać się zwieść, tak jak udało mu się osiągnąć swój cel w raju.

Uważam, że jedną z bardziej skutecznych pułapek, jakie szatan zastawia we współczesnym kościele, to przekonywanie wierzących, że nie ma piekła. Pisałem już o tym w maju ubiegłego roku (Piekła nie ma?), gdy w Stanach Zjednoczonych pojawiła się książka pod tytułem „Miłość zwycięża”. Autor tej publikacji, pastor dość dużego kościoła przekonuje w niej ludzi wierzących, że piekła nie ma, ponieważ Bóg jest miłością. Jako argumentów, Rob Bell używał wielu wersetów biblijnych na dowód swojej tezy. Obawiam się, że w ten sposób, zostało zwiedzionych wielu ludzi, głównie dlatego, że współcześni chrześcijanie nie znają dobrze Biblii. Pisałem o tym na polskim blogu ze względu na zagrożenia jakie często przychodzą do kraju z poza oceanu. 

Nie trzeba było długo czekać. Pod moim postem na ten temat znalazłem informację o blogu, na którym pewien pastor w Polsce przedstawia inne stanowisko, niż ja prezentowałem. Idąc śladem, jaki zostawił autor tego wpisu, dowiedziałem się, że jest on nie tyle pastorem, co nauczycielem jednej ze szkół teologicznych w Warszawie. Tak więc jego wpływy są dużo szersze, niż może stworzyć pojedyńczy zbór. Jest tam wykładowcą Wstępu do teologii protestanckiej oraz Wprowadzenia do Pisma Świętgo. Zastanawiam się, jak to jest możliwe, że nauczyciel akademicki, kształcący przyszłą kadrę nauczycieli i pastorów poddaje w wątpliwość jeden z podstawowych dogmatów kościoła, do którego ta szkoła należy. Kościół wyznaje w swoim „Credo”, że „Bóg wyznaczył dzień, w którym będzie sądził świat sprawiedliwie przez Jezusa Chrystusa. W dniu tym będą sądzeni wszyscy ludzie oraz upadli aniołowie z szatanem na czele. Nastąpi wówczas powszechne zmartwychwstanie: sprawiedliwych w przemienionym ciele do życia wiecznego, niesprawiedliwych zaś – na wieczne potępienie. Dziedzictwem sprawiedliwych będzie „nowe niebo i nowa ziemia, w których sprawiedliwość mieszka”, zaś niesprawiedliwych – „jezioro ogniste”. Ta zasada wiary opiera się na szeregu wersetów biblijnych, które podane są w tekście wyznania wiary.

Wspomniany nauczyciel, po odwołaniu się do kilku wersetów biblijnych stwierdza – „Gdyby piekło miało istnieć wiecznie musielibyśmy pogodzić się z tym, że grzech i śmierć zostały uwiecznione, utrwalone na zawsze! Czyż Chrystus nie pokonał śmierci i grzechu? Czyż nie przyszedł na świat, aby pozbyć się tych rzeczy? Jeśli piekło będzie wieczne, to znaczy, że miłość i łaska Boga nie zdołały pokonać zła, bo ono pozostanie na "wieki wieków". To nie jest biblijny pogląd. Pismo Święte wielokrotnie używa symbolicznego języka do opisania ostatecznego losu grzeszników, ale jeśli zaczynasz rozumieć ten symboliczny język dosłownie to znaczy, że nie rozumiesz go wcale”

Kto tu nie rozumie Pisma Świętego?

Jeśli rzeczy ostateczne w Biblii zostały opisane językiem symbolicznym, to ta sama zasada odnosi się również do śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Takie teorie ogłaszali już najwięksi sceptycy Bożego natchniena w Biblii. Mógłbym zacytować tu szereg liberalnych teologów z Nitchem na czele, że Bóg umarł, a cała historia o powstaniu Chrystusa z martwych, została wyssana z palców przerażonych uczniów Pańskich.

Biblia wyraża się jasno i jednoznacznie, że ludzie są przeznaczeni do życia wiecznego. Wszyscy powstaną z prochu ziemi, „jedni do żywota wiecznego, a drudzy na hańbę i wieczne potępienie” (Dan. 12:2). Natomiast Nowy Testament podaję tę prawdę jeszcze bardziej zrozumiale, że kara wiecznego potępienia spotka tych, którzy nie przyjmą ewangelii mówiącej o zbawieniu przez Chrystusa. Paweł pisał do wierzących, aby wiedzieli, że „gdy się objawi Pan Jezus z nieba ze zwiastunami mocy swojej, w ogniu płomienistym, wymierzając karę tym, którzy nie znają Boga, oraz tym, którzy nie są posłuszni ewangelii Pana naszego Jezusa. Poniosą oni karę: zatracenie wieczne, oddalenie od oblicza Pana i od mocy chwały jego” (2 Tes. 1:7-9).

Jeśli język ostatniej księgi Nowego Testamentu w przeważającej części jest alegoryczny, to w porównaniu z podanymi wersetami z listu Pawła, można uznać jego dosłowność za uzasadnioną. Apostoł Jan, będąc na zesłaniu na wyspę Patmos, otrzymał objawienie od samego Pana Jezusa. Wizje, jakie widział, wypełnione są wypowiedziami aniołów, wiernych posłańców Bożych, którzy oznajmiali Janowi, co będzie się działo w końcu czasu na ziemi. Oto słowa, jakie zapisał Jan, na polecenia Pana: „A diabeł, który ich zwodził, został wrzucony do jeziora z ognia i siarki, gdzie znajduje się też zwierzę i fałszywy prorok, i będą dręczeni dniem i nocą na wieki wieków. (...) I śmierć, i piekło zostały wrzucone do jeziora ognistego; owo jezioro ogniste, to druga śmierć” (Obj. 20:10, 15).

Chyba nikt nie odmówi najwyższego autorytetu słowom Pana Jezusa, który powiedział, nie w przypowieści, lecz wprost „Nie dziwcie się temu, gdyż nadchodzi godzina, kiedy wszyscy w grobach usłyszą głos jego; i wyjdą ci, co dobrze czynili, by powstać do życia; a inni, którzy źle czynili, by powstać na sąd” (Jan 5:28,29). Dalsza droga tych, którzy źle czynili, ponieważ ich grzechy na nich pozostaną, gdyż nie przyjęli wiarą usprawiedliwienia Chrystusa, została określona również dosłownie – „I odejdą ci na kaźń wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego” (Mat. 25:46).

Autor bloga, na którym pojawił się wpis o obrazowym języku Biblii odnośnie wiecznego potępienia, najprawdopodobniej wywodzi swoją teologię z tomów, jakimi posługują się Świadkowie Jehowy. Oni nie uznają wiecznego potępienia, nieśmiertelności duszy i  i wielu innych prawd biblijnych, dlatego dokonali własnego przekładu Biblii, na użytek swoich poglądow, Ale to jest już inny temat.

Pan Jezus, mówiąc o wiekiej miłości Ojca do zgubionych grzeszników, wskazał na ratunek, jaki zastał nam ofiarowany w krzyżu. Zostało to zapisane językiem zrozumiałym dla każdego, że „jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak musi być wywyższony Syn Człowieczy” (Jan 3:14). Po tych słowach, pojawia się najbardziej znane zdanie zapisane w Biblii, a mianowicie – „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (w. 16).

To, jak poważna jest to sprawa, podkreśla sam Pan Jezus, mówiąc, że „kto wierzy w niego, nie będzie sądzony; kto zaś nie wierzy, już jest osądzony dlatego, że nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego” (w. 18).

Wybór, gdzie będziemy spędzać wieczność, należy do nas!

Henryk Hukisz