Kto jest Panem tej niwy?

 Otrzymałem dziś kilka zaproszeń do polubienia nowoutworzonego profilu na Facebook’u, i od razu się zjeżyłem, mówiąc nieco obcesowo. Spodziewałem się wprawdzie wykwitu uwag i artykułów na temat Festiwalu Nadziei zanim stadion Pepsi w Warszawie zostanie wypełniony tysiącami zaproszonych słuchaczy zwiastowanej tam ewangelii. Taki jest główny cel tej masowej imprezy, i chociaż osobiście nie optuję za taką formą ewangelizacji, to jednak powstrzymuję się od rzucania gromów na organizatorów.

Utworzony ostatnio profil przez jeden ze zborów ewangelikalnych, który określa się jako „biblijni protestanci”, a za cel obrano agitowanie innych ewangelicznie wierzących do sprzeciwianie się wspomnianemu Festiwalowi. Nawet wykorzystali oficjalny znak firmowy tej imprezy, używając go jako tło do swojego protestu, wyrażonego wielkim wyrazem „NIE”. Nie znam sytuacji prawnej, czy można bez zgody twórców tego znaku, używać go do innych celów, ale zostawiam to prawnikom.

To, co mnie oburza, to wielka nagonka na organizatorów, a najwięcej oberwało się samemu Billy Graham’owi. Wstawiony przydługawy tekst nie pozostawia na tym sędziwym słudze ewangelii ani jednej suchej nitki. Gdy czytałem te wywody, nie oparte na faktach, jedynie na pogłoskach powielanych przez przeciwników zwiastowania ewangelii, przypomniałem sobie pewien aforyzm, jaki kiedyś sobie zapisałem. Myślę, ze pasuje do sytuacji, więc ulegam pokusie, aby go teraz zacytować - „Szczytem, na który jedynie może wspiąć się słaby umysł, jest  zdolność wynajdywania słabostek ludzi wielkich”.

Wszyscy słudzy Boży, od Abrahama, przez Mojżesza, Jozuego, Dawida, proroków, Pawła, nie oszczędzając samego Chrystusa, byli atakowani, oczerniani i pomawiani. Szydzono z nich i posądzano o współpracę z mocami ciemności.

Chciałbym głównie skupić uwagę na apostole Pawle, który musiał niejednokrotnie przypominać wierzącym, że jest sługą Bożym z powołania samego Chrystusa, a nie przez ludzi. Gdy przypatruję się jego służbie, widzę jak wielkie ryzyko brał na siebie, mając przeciwko sobie „prawowiernych”, nie tylko Żydów, ale i wśród wierzących w Pana Jezusa.

Weźmy, chociażby na przykład, Pawłowe zamiłowanie do odwiedzania żydowskich miejsc kultu, czyli lokalnych synagog. Przecież to przywódcy żydowscy, przedstawiciele nie biblijnej już religii, zarządzali tymi miejscami zgromadzeń. Paweł, skoro nauczał, że Zakon już nie działa, a ci którzy nakłaniają do zachowywania nakazów starego Prawa, są fałszywymi nauczycielami, powinien unikać tych miejsc jak ognia. A dobrze wiemy z natchnionego przez Boga Słowa, że ten wierny sługa ewangelii wpierw kierował swoje kroki do tych „świątyń”, a dopiero, gdy go wyrzucono, szukał innego miejsca. Nie dziwię się, że niektórzy w tamtym czasie odmawiali Pawłowi praw do apostolstwa, skoro szukał kontaktów z tymi, którzy Bożej prawdy nie nauczali.

Gorzej wypada ten wielki sługa ewangelii w kwestii odnoszenia się do władzy. Przecież wiemy, że w tamtym czasie władzę sprawowali okupanci, rzymianie, którzy nienawidzili ludu Bożego i tych, którzy wybrali Chrystusa, jako swojego Pana. Na kilka lat przed spaleniem doszczętnie świątyni i Jerozolimy, Paweł z natchnienia pisał, że „nie ma władzy, jak tylko od Boga, a te, które są, przez Boga są ustanowione”, ba, pisał nawet, że „kto się przeciwstawia władzy, przeciwstawia się Bożemu postanowieniu; a ci, którzy się przeciwstawiają, sami na siebie potępienie ściągają” (Rzym. 13:1,2). Wyobrażam sobie, gdyby to dzisiaj Paweł napisał takie słowa, jaki profil powstałby na Facebook’u, wzywając wszystkich bojących się Boga, do wyrażani sprzeciwu swoim kliknięciem „lajka”.

Wracając do tytułowego pytania, „Kto jest Panem tej niwy?”, odwołuję się do słów samego Chrystusa, który przyszedł, aby ogłosić zbliżające się Królestwo Boże. Jezus, widząc wielkie tłumy garnące się do Niego, aby słuchać słów, które dają nadzieję, zauważył, chyba ze smutkiem: „żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało” (Mat. 9:37). Wówczas Chrystus, znając serce Ojca, iż pragnie, „aby wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tym. 2:4), zwrócił się z prośbą do kilkunastu Swoich uczniów: „Proście więc Pana żniwa, aby wyprawił robotników na żniwo swoje” (Mat. 9:38). Tak więc, Pan Bóg jest Panem tej niwy, i On posyła robotników według Swojego klucza, nie pytając się o zgodę nikogo z ludzi. A już kilka wieków wcześniej, jeden z Bożych proroków oświadczył: „myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje - mówi Pan” (Izaj. 55:8).

Jeśli znamy historie biblijne, to wiemy, iż Bóg niejednokrotnie używał do Swoich celów pogańskich królów i proroków, że o oślicy nie wspomnę. I nikt Mu tego nie zabroni, a próba podważania Bożej suwerennej woli w dokonywaniu własnych posunięć, może źle skończyć się dla oponentów.

To, co powyżej napisałem nie znaczy, że zmieniłem swoje zdanie, jakie wielokrotnie prezentowałem na moim blogu, że jest jedna prawda, i każde najmniejsze odejście od niej, Bogu nie może się podobać. Nie ma miejsca na żadne kompromisy, tak samo, jak nie było Bożego przyzwolenia, aby Jego wierny sługa Abraham, zabił swego syna Izaaka, który był nadzieją spełnienia danej wcześniej obietnicy. Bóg jednak zażądał czynu, który według naszej logiki, jest sprzeczny z Bożym charakterem.

Dlatego właśnie Abraham, ten, który „wbrew nadziei, żywiąc nadzieję, uwierzył”, stał się „ojcem nas wszystkich” (Rzym. 4:18, 16). Może właśnie ze względu na Abrahama, wbrew jakiejkolwiek nadziei, powinniśmy raczej dojrzeć jakąś nadzieję w tym Festiwalu Nadziei, gdyż Bóg może dokonać rzeczy dla nas niemożliwych.

Zamiast budowania barykad, na które wciąga się armaty ludzkich argumentów, czyż nie lepiej jest wezwać wszystkich, aby modlili się, jak o to prosił apostoł Paweł: „aby mi, kiedy otworzę usta moje, dana była mowa do śmiałego zwiastowania ewangelii” (Efez. 6:19).

Jednym z mężów, jakimi posłużył się Bóg, był z pewnością Gamaliel. Niech jego uwaga posłuży dzisiaj za ostrzeżenie dla sprzeciwiających się, gdyż „mogłoby się okazać, że walczycie z Bogiem” (DzAp. 5:39).

Henryk Hukisz