Przeklęte błogosławieństwo

Malachiasz, ostatni prorok Starego Testamentu, wypowiedział wiele bardzo istotnych prawd odnośnie Bożego oczekiwania wobec Izraela. Pan Jezus ujął tą myśl w słowach wypowiedzianych do Samarytanki przy studni Jakubowej, mówiąc, że „prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć w duchu i w prawdzie; bo i Ojciec takich szuka, którzy by mu tak cześć oddawali” (Jan 4:23). Malachiasz, w proroczej wizji opisuje stan religijności narodu wybranego. Pisze wprost o odstępstwie w okazywaniu bojaźni i czci, pomimo uporczywego trwania w zachowywaniu ceremoni religijnych.

We wstępie do treści tego proroctwa, Bóg przypomina potomkom Jakuba, że odziedziczyli łaskę wybrania ze względu na ogromną miłość, jaką zostali obdarowani. Pan postanowił okazać miłosierdzie Jakubowi, i przez całą historię tego narodu błogosławił im pomimo, że wielokrotnie Go zawodzili w wierności. Bóg posunął się tak daleko, że Swój umiłowany naród posłał na siedemdziesiąt lat do niewoli babilońskiej, aby się upamiętali. Prorok Boży, porównując sytuację do zwykłej relacji rodzinnej, mówi w imieniu Boga: „Syn czci ojca, a sługa swojego pana. Jeżeli jestem ojcem, to gdzież jest moja cześć? A jeżeli jestem panem, to gdzież jest bojaźń przede mną? - mówi Pan” (Mal. 1:6).

Izraelici, na przekór częstym wezwaniom Pana do powrotu, spełniali swoje religijne ceremonie myśląc, że Boga można oszukać. Już wcześniej, prorok Izajasz wskazywał na podobną sytuację, gdy mnożono liczbę modlitw, ofiar i świąt, a serca Izraelitów były daleko od Pana. Wówczas Bóg zażądał przez proroka: „Nie składajcie już ofiary daremnej, kadzenie, nowie i sabaty mi obrzydły, zwoływanie uroczystych zebrań - nie mogę ścierpieć świąt i uroczystości” (Izaj. 1:13).

Za dni Malachiasza postępowano podobnie, z tym, że Izraelici zachęceni brakiem reakcji ze strony Boga, ofiarowali Mu to co ślepe, połamane i chore. Tak bardzo się rozochocili w składaniu takich ofiar, że mówili: „Stół Pana może być nieczysty i można ofiarować na nim pokarm, którym sami gardzicie” (Mal. 1:12). Wówczas Bóg wyraził się jasno: „Ja rzucę na was klątwę i przeklnę wasze błogosławieństwo. Zaiste, przeklnę je, gdyż nie bierzecie tego do serca” (Mal. 2:2).

Jest to jedna z najbardziej drastycznych przestróg, jaką Bóg musiał wypowiedzieć wobec Swojego umiłowanego narodu. A chodziło o to, że nie chcieli oddawać Bogu czci tak, jak On jest tego godzien, - „jak mu to miłe: z nabożnym szacunkiem i bojaźnią” (Hebr. 12:28). Bóg nawet prosił – „Niechby znalazł się między wami ktoś, kto zamknąłby bramy świątyni, abyście nie zapalali ognia na moim ołtarzu daremnie!” (Mal. 1:10). Zamiast tego, Juda nadal uprawiał duchowe wszeteczeństwo, gdyż „zbezcześcił świątynię, którą Pan miłuje, i pojął za żonę córkę obcego boga” (Mal. 2:11).

W tej księdze znajdujemy wiele zapowiedzi zbawienia, skierowanych już do wszystkich narodów. Znamienne słowa Bóg wypowiada w kontekście hipokryzji uprawianej w Izraelu „na cześć Boga”. Prorok wskazuje na szeroki horyzont Bożej łaski, obejmujący cały świat, gdyż „od wschodu słońca aż do jego zachodu wielkie jest moje imię wśród narodów i na wszystkich miejscach spala się kadzidła i składa się czyste ofiary na cześć mojego imienia, bo moje imię jest wielkie wśród narodów - mówi Pan Zastępów” (Mal. 1:11). Dlatego możemy lepiej zrozumieć, że gdy Pan Jezus musiał przechodzić przez Samarię, w rozmowie z odrzuconą przez Izrael niewiastą, powiedział o prawdziwych czcicelach, jacy podobają się Bogu.

Dobrze, ktoś powie, to dotyczy Izraela, po co więc my mamy zajmować się takimi sprawami? Uważam, że jest to bardzo ważne i dla Kościoła, gdyż, jak naucza apostoł Paweł, „odrzucenie ich (Izraela) jest pojednaniem świata” (Rzym. 11:15). Paweł mówi do Kościoła - „będąc gałązką z dzikiego drzewa oliwnego, zostałeś na ich miejsce wszczepiony i stałeś się uczestnikiem korzenia i tłuszczu oliwnego” (w. 17). Dlatego udziela podobnej przestrogi uczestnikom łaski, mówiąc: „ale się strzeż, jeśli bowiem Bóg nie oszczędził gałęzi naturalnych, nie oszczędzi też ciebie” (w. 21).

Ostatnio poświęcam sporo czasu na studiowanie listów pasterskich apostoła Pawła do Tymoteusza. Apostoł maluje w nich obraz kościoła czasów ostatecznych, wskazując na objawy świadczące o odstępstwie, oraz na przyczyny tego zjawiska. Z ogólnego spojrzenia na te dwa listy można wywnioskować, że głównym niebezpieczeństwem, jakie grozi kościołowi naszych czasów, jest brak troski o zdrową naukę. Paweł charakteryzuje tę myśl słowami: „zdrowej nauki nie ścierpią, ale według swoich upodobań nazbierają sobie nauczycieli, żądni tego, co ucho łechce, i odwrócą ucho od prawdy, a zwrócą się ku baśniom” (2 Tym. 4:3,4).

Łatwo można przewidzieć jaki będzie stan kościoła, gdy nie dba się o zdrową naukę apostolską. Apostoł używa ostrych słów, podobnie jak czynili to prorocy w Izraelu. W tych listach znajdują się dwie listy cech charakteryzujących kościół naszych czasów:

„A Duch wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach odstąpią niektórzy od wiary i przystaną do duchów zwodniczych i będą słuchać nauk szatańskich, uwiedzeni obłudą kłamców, naznaczonych w sumieniu piętnem występku, którzy zabraniają zawierania związków małżeńskich, przyjmowania pokarmów, które stworzył Bóg, aby wierzący oraz ci, którzy poznali prawdę, pożywali je z dziękczynieniem” (1 Tym. 4:1-3).

Oraz:

„A to wiedz, że w dniach ostatecznych nastaną trudne czasy: Ludzie bowiem będą samolubni, chciwi, chełpliwi, pyszni, bluźnierczy, rodzicom nieposłuszni, niewdzięczni, bezbożni, bez serca, nieprzejednani, przewrotni, niepowściągliwi, okrutni, nie miłujący tego, co dobre, zdradzieccy, zuchwali, nadęci, miłujący więcej rozkosze niż Boga” (2 Tym. 3:1-4).

Jeśli ktoś uważa, że te słowa dotyczą świata, to jest w wielkim błędzie. Ludzie niewierzący takimi zawsze byli, są i będa do końca, gdyż są duchowo martwi i postępują „według modły tego świata, naśladując władcę, który rządzi w powietrzu, ducha, który teraz działa w synach opornych” (Efez. 2:2). Paweł natomiast ma tutaj na uwadze tych, „którzy przybierają pozór pobożności, podczas gdy życie ich jest zaprzeczeniem jej mocy” (2 Tym. 3:5). Pisze również, że są to ludzie, którzy „zawsze się uczą, a nigdy do poznania prawdy dojść nie mogą” (w. 7).Tak więc, ten przerażający opis dotyczy ludzi wierzących, jacy znajdować się będą w kościołach w czasie ostatecznym.

Zauważam ostatnio, że coraz częściej spotyka się w zborach cechy charakteryzujące kościół odstępczy. Pastorzy i przywódcy zborów, zamiast reagować na to niebezpieczne zjawisko, zajęci są wymyślaniem nowych form uwielbiania i zwiastowania, stosując metody zaczerpnięte wprost ze świata. Organizowanie koncertów, programów społecznych i wielu innych wydarzeń kościelnych wskazuje na chęć przypodobania się ludziom. Kiedyś jeden z pastorów dość dużego zboru powiedział mi, że musi zdobyć wykształcenie w zakresie "zarządzania masą ludzką", aby lepiej kierować zborem (?). A ja zawsze myślałem, że to Duch Swięty jest siłą kierowniczą zboru.

Waham się, czy nie poświęcić więcej czasu, aby szczegółowo przeanalizować poszczególne cechy kościoła odstępczego. Obawiam się jednak, że będzie to jedynie „głos wołającego na pustyni”, bo kto będzie chciał dzisiaj zaryzykować, aby „pewnym ludziom przykazać, aby nie nauczali inaczej niż my (apostołowie)” (1 Tym. 1:3), i usunąć ich ze zboru? Przecież Słowo Boże nakazuje wyraźnie - „człowieka, który wywołuje odszczepieństwo, po pierwszym i drugim upomnieniu unikaj” (Tyt. 3:10). Zamiast tego, pozwala się takim ludziom nauczać, prowadzić uwielbianie, organizować grupy domowe, zakładać nowe zbory.

Nawiązaniem do proroctwa Malachiasza, że czyste ofiary będa składane przez narody, są słowa o Bożej łasce jaka naucza nas, że Jezus Chrystus „dał samego siebie za nas, aby nas wykupić od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud na własność, gorliwy w dobrych uczynkach” (Tyt. 2:14). Dlatego autor Listu do Hebrajczyków ostrzega Kościół - "Baczcie, abyście nie odtrącili tego, który mówi; jeśli bowiem tamci, odtrąciwszy tego, który na ziemi przemawiał, nie uszli kary, to tym bardziej my, jeżeli się odwrócimy od tego, który przemawia z nieba" (Hebr. 12:25).

Brak błogosławieństwa w zborach, co jest równoznaczne z przekleństwem, może mieć przyczynę w tym, że oszukuje się Boga, zapalając na ołtarzu chwały, „cudzy ogień”.

Henryk Hukisz