Skoro Bóg przewidział dla Kościoła te elementy, są one niezbędne i nie ulegają żadnym zmianom w swojej treści. Formy zewnętrzne mogą być różne ze względu na czas, lecz ich funkcja będzie zawsze służyć potrzebom osób wierzących. Marginalizowanie jakiegokolwiek z tych ważnych elementów kosztem rozbudowanej służby uwielbiania, która praktycznie zostaje zamieniona na artystyczne występy muzyków lokalnej społeczności, jest kościelną patologią.
Podstawowe elementy życia kościoła
1. Nauczanie i wygłaszanie kazań:
· nauczanie (które odwołuje się do umysłu)
· zwiastowanie Słowa (które odwołuje się do woli)
Przynoszenie nauki apostolskiej i zwiastowanie ewangelii w Kościele należą do centralnych służb. „Nie przestawali też co dzień nauczać w świątyni i po domach i głosić Dobrą Nowinę o Chrystusie Jezusie” (Dz.Ap. 5:42). Wszystkie inne elementy towarzyszą służbie Słowa, są jej wypełnieniem, gdyż mają swój fundament w natchnionym Bożym Słowie. Inne miejsca świadczące o pierwszoplanowym znaczeniu nauczania i zwiastowania ewangelii - DzAp.2:42, 46; 4:2; 5:21, 25, 28; 11:26; 15:35; 18:11, 25; 20:20; 28:31.
2. Wspólnota:
Najlepszym opisem wspólnoty wczesnochrześcijańskiej jest fragment relacji, jaką pozostawił nam Łukasz, wierny towarzysz apostolskich misji. Już na samym początku czytamy, że „trwali oni w nauce apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i na modlitwach. Bojaźń ogarniała każdego, ponieważ apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Wszyscy, którzy uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, łamali chleb po domach i przyjmowali pokarm z radością i prostotą serca. Wielbili Boga i cieszyli się przychylnością całego ludu. A Pan dołączał do nich codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia” (Dz.Ap 2:42-47)
Termin "wspólnota" pochodzi od greckiego słowa „κοινωνια” [koinonia], co znaczy "wspólnota” albo "należące po równo do grona kilku" lub „partnerstwo”. Innymi słowy, rzeczy które były własnością jednego chrześcijanina, były w takim samym stopniu własnością innych ludzi wierzących tworzących tę wspólnotę. Dlatego wspólnota jest bliską więzią z kimś o podobnym sposobie myślenia i realizuje się we wspólnym posiadaniu wszystkich rzeczy (Gal.2:9; 1Jan1:3).
3. Chrzest
Włączenie osoby wierzącej do Kościoła dokonuje się poprzez narodzenie się na nowo - "Wszyscy przecież w jednym Duchu zostaliśmy ochrzczeni, aby stanowić jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni" (1Kor. 12:13). Ten zasadniczy akt jest wynikiem odrodzenia duchowego, w którym bierze udział pokuta i pragnienie naśladowania Chrystusa. Jezus powiedział o konieczności narodzenia się z wody i z Ducha (Jan 3:5). W pierwszym dniu Kościoła, w Dniu Pięćdziesiątnicy, na pytanie o sposób zbawienia, Piotr powiedział: „Nawróćcie się i niech każdy z was przyjmie chrzest w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie waszych grzechów, a weźmiecie dar Ducha Świętego” (Dz. Ap 2:38)
Polecenie przyjęcia chrztu pochodzi od samego Jezusa, Głowy Kościoła, jakie przekazał w momencie gdy nakazał głosić Dobrą Nowinę na całym świecie. Chrzest wykonywany jest w imię Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego przez zanurzenie. Jest on również obrazem śmierci starego człowieka i uczestniczenia w zmartwychwstaniu do nowego życia (Rzym 6:3-11)
4. Łamanie Chleba:
Drugim nakazem Pańskim, jaki dany jest Kościołowi, jest obchodzenie Pamiątki śmierci Jezusa Chrystusa. Na początku, Wieczerza Pańska i uczta miłości (komunia [wspólnota], lub eucharystia [dziękczynienie]) były codzienną praktyką na zgromadzeniach (Dz.Ap.2:42,46). Później, tę Pamiątkę obchodzono raz na tydzień, pierwszego dnia po sabacie, czyli w naszą Niedzielę (Dz.Ap. 20:7,11). Częstotliwość z jaką należy czynić Wieczerzę Pańską nie jest określona. Dlatego też, każdy zbór powinien sam o tym zadecydować.
5. Modlitwa
Najważniejszą rzeczą w Kościele jest modlitwa. Na początku działalności kościoła, ludzie wierzący modlili się w różnych miejscach - w górnej izbie (Dz.Ap.1:24), w świątyni (Dz.Ap.3:1), w domach (DzAp.9:40;10:4;12:5, 12), z prowadzącymi zbory (Dz.Ap.13:1-4), nad brzegiem rzeki (Dz.Ap.16: 13, 16) i w więzieniu (Dz.Ap16:25). Zobacz też - Dz.Ap. 2:42; 4:23-31; 6:4, 6; 20:36; 28:8.
6. Jedność Kościoła
Kościół zaczynał "jednomyślnie" (Dz.Ap.2:1, 46; 4:24), "w jedności serca" (Dz.Ap.2:46)," z jednym sercem i jedną duszą" (Dz.Ap. 4:32), dzięki czemu byli stale napełniani Duchem Świętym (Dz.Ap.2:4; 4:31). Jedność była najważniejszym kluczem do pełni Bożego błogosławieństwa wczesnego kościoła.
Kiedy kościół nie zachowuje jedności myśli albo jedności serca, to Duch Święty jest zasmucony i nie może działać w pełni Swej mocy. Biblia wyraźnie wzywa do jedności:
„Bądźcie jednej myśli” (Rz.12:16)
„Zachęcam więc was, bracia, przez wzgląd na imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa, abyście wszyscy byli zgodni i aby nie było wśród was rozłamów, ale abyście byli doskonali w jednakowym myśleniu i w jednakowej ocenie” (1 Kor.1:10)
„dążcie do doskonałości, pokrzepiajcie się na duchu, bądźcie jednej myśli, zachowujcie pokój, a Bóg miłości i pokoju będzie z wami” (2 Kor.13:11)
„starając się zachować jedność ducha we wzajemnej więzi, jaką daje pokój” (Ef.4:3)
„Żyjcie między ludźmi w sposób godny Ewangelii Chrystusa, abym, kiedy przyjdę i zobaczę was, czy też będę nieobecny, mógł usłyszeć o was, że trwacie w jednym duchu, jednomyślnie walcząc o wiarę opartą na Ewangelii” (Fil.1:27)
„dopełnijcie mojej radości i to samo myślcie, mając tę samą miłość, zjednoczeni i jednomyślni” (Fil.2:2)
Efekt jedności
W sytuacji, kiedy chrześcijanin zgrzeszy, bez względu na rodzaj grzechu, to z tego powodu cierpi jedność zboru. Jedność istnieje wtedy, gdy jego członkowie napełniani są Duchem Świętym (Ef.5:18). Kiedy jeden członek zboru nie znajduje się pod kontrolą Ducha Świętego, to cała społeczność cierpi. Kościół jest "ciałem" i ma wiele członków. Kiedy jeden z nich zaprzestanie funkcjonować właściwie, wtedy całe ciało jest unieruchomione.
Koszt jedności
- Negatywnie
Bóg wzywa swoje dzieci:
"Nienawidźcie zła, uchwyćcie się tego, co dobre" (Rzym.12:9);
"uśmiercacie uczynki ciała" (Rzym.8:13);
"Nie miejcie też udziału w bezowocnych czynach ciemności, lecz upominajcie tych, którzy je popełniają" (Ef.5:11);
"wszystko badajcie, zachowujcie to, co dobre, od wszelkiego zła się powstrzymujcie." (1Tes.5:21-22);
"abyście strzegli się tych, którzy wzniecają spory i zgorszenia wbrew nauce, którą otrzymaliście. Unikajcie ich" (Rz.16:17);
"Od odstępcy trzymaj się z daleka po jednym lub drugim upomnieniu, wiedząc, że taki człowiek jest przewrotny i grzeszy, i sam na siebie wydaje wyrok"(odsunąć od siebie, wypędzić) (Tyt. 3:10.
- Pozytywnie
„Nie kierujcie się kłótliwością i próżną chwałą, ale z pokorą jedni drugich uznawajcie za ważniejszych od siebie. Niech każdy zwraca uwagę nie tylko na swoje sprawy, lecz także na innych” (Fil.2:3-4)
„Bracia, jeśliby kogoś przyłapano na jakimś przewinieniu, to wy, którzy otrzymaliście Ducha, w duchu łagodności doprowadźcie takiego do poprawy. Niech jednak każdy uważa, aby sam nie uległ pokusie. Jedni drugich ciężary noście, i tak wypełnicie prawo Chrystusa” (Gal 6:1,2)
Bóg mówi dalej do wierzących w zborach, aby napominali się nawzajem i budowali jeden drugiego (1Tes.5:11); Napominanie w zborze ma działanie uzdrawiające, chroni przed zgorszeniem i zarażaniem złym przykładem.
„zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia, dopóki trwa owo dzisiaj, aby nikt z was nie stał się zatwardziały przez oszustwo grzechu” (Hebr 3:13)
Ponieważ skuteczność Kościoła zależy przede wszystkim od jego jedności z Bogiem i pomiędzy jego członkami, podstawowym obowiązkiem jest wzmacnianie najsłabszych ogniw łańcucha.
Dyscyplina jest danym przez Boga środkiem utrzymania zdrowego stanu Kościoła. O tym, w następnej części rozważania o zdrowym Kościele.
Henryk Hukisz
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.