Czas znaków i symboli

Niedawno, ktoś mi opowiedział historię o tym, jak w towarzyskiej rozmowie pewien katolicki duchowny wskazywał na wielką wagę religijnych symboli w życiu ludzi wierzących w jego kościele. Po chwili zastanowienia, ta osoba zapytała księdza: „Proszę mi powiedzieć, w co będą wierzyć katolicy, gdyby zabrano im symbole?”

Okres świąteczny, to czas czynienia znaków i budowania symboli. Bo czymże innym są choinki, szopki, czynienie znaków pokoju, okazywanie sympatii i udzielanie pomocy potrzebującym właśnie dlatego, że zbliża się Pamiątka Narodzin Wielkiego Człowieka, jakim z pewnością dla wielu jest Jezus Chrystus. Czy wystarczy zrobić jakiś gest, uczynić jakiś znak, czy też postawić symboliczną choinkę? Hollywood wyprodukował na tę okazję całą masę filmów o tematyce świątecznej, w których głównym tematem jest atmosfera świąt i wszechmocne „christmas tree”, zmieniające złych ludzi w łagodnych baranków.

Gdy osoby religijne zażądały znaku od Pana Jezusa, odpowiedział im wprost: „Pokolenie złe i cudzołożne znaku żąda, ale nie otrzyma innego znaku jak tylko znak Jonasza proroka” (Mat. 12:39). Warto jest więc zapytać samego Mistrza, jaką treść ten znak w sobie zawiera. Jezus wyjaśnił wówczas: „Albowiem jak Jonasz był w brzuchu wieloryba trzy dni i trzy noce, tak i Syn Człowieczy będzie w łonie ziemi trzy dni i trzy noce” (w. 40). Wszyscy dobrze rozumiemy te słowa, gdyż pod koniec życia Chrystusa na tej ziemi, ten znak wypełnił się i stał się faktem. Chrystus, po ukrzyżowaniu, został złożony do grobu, skąd po trzech dniach wyszedł, aby światu ogłosić zwycięstwo nad śmiercią.

 Od tego momentu nie ma już miejsca na znaki i symbole, a podstawą wiary są fakty. Apostoł Paweł, główny teolog Kościoła Jezusa Chrystusa, przypominając „ewangelię, którą wam zwiastowałem, którą też przyjęliście i w której trwacie, i przez którą zbawieni jesteście, jeśli ją tylko zachowujecie tak, jak wam ją zwiastowałem” (1 Kor. 15:1,2)  napisał do wierzących w Koryncie, co jest podstawą ich wiary. Kolejne wersety pawłowego listu opisują fakty, a nie znaki, czy symbole.

Paweł napisał: „Najpierw bowiem podałem wam to, co i ja przejąłem, że Chrystus umarł za grzechy nasze według Pism i że został pogrzebany, i że dnia trzeciego został z martwych wzbudzony według Pism” (1 Kor. 15: 3,4). Tak więc widzimy, że podstawą naszej wiary są trzy podstawowe fakty, a mianowicie to, że Chrystus umarł za nasze grzechy, następnie został pogrzebany, aby w końcu powstać z martwych. Jeśli nie fakty będą fundamentem wiary, a jedynie jakieś znaki i symbole, to wniosek, do jakiego dochodzi apostoł, pozostaje tylko jeden: „chyba że nadaremnie uwierzyliście” (w. 2).

Czas świąteczny skłania wielu ludzi, małych i wielkich, do czynienia znaków i spoglądania na symbole. Warto jest przypomnieć sobie jedną z podstawowych wypowiedzi Pana Jezusa, gdy pewnemu wielkiemu uczonemu powiedział wprost: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego” (Jan 3:5). I chociaż ten uczony był uważany za zwolennika drogi Nauczyciela, warunek wejścia do Królestwa Bożego był taki sam, jaki został ustanowiony dla każdego człowieka – narodzenie sią na nowo. A tych narodzin dokonuje już sam Bóg, jak napisał później apostoł Jakub, że On „zrodził nas przez Słowo prawdy” (Jak. 1:18).

Pamiętajmy, iż Bóg jest równocześnie Bogiem miłości, jak i prawdy.

Henryk Hukisz