Monday, July 28, 2025

Do czego stworzeni?

Pamiętam czas gdy większość przedmiotów w domu powstawała dzięki pracy własnych rąk. Ojciec, jako cieśla i stolarz w jednej osobie, robił podstawowe meble, mama przygotowywała wspaniałe pokarmy z produktów z własnego ogródka.

Dziś również ludzie tworzą wiele rzeczy, które mają swoje określone cele. Jest rzeczą naturalną, że to co stworzymy powinno działać zgodnie ze swoim przeznaczeniem. Gdy w samochodzie przestała działać klimatyzacja musiałem udać się do właściwego serwisu, aby fachowcy dokonali naprawy, tak by to urządzenie mogło spełniać swój cel. Tak dzieje się w naszym życiu i jest to normalne. 

Lecz jak to jest z nami? W Biblii czytamy, że my także zostaliśmy stworzeni i z pewnością nasz Stwórca uczynił to w określonym celu mówiąc„Uczyńmy człowieka na Nasz obraz i na Nasze podobieństwo” (Rdz 1:26)Wniosek jest tylko jeden - zostaliśmy stworzeni na podobieństwo Boga, aby nasz Stwórca mógł być uwielbiony w Swoim stworzeniu. Historia ukazuje nam jednak smutny obraz, gdyż człowiek, zamiast zachować to podobieństwo by uwielbić Stwórcę, wybrał drogę grzesznego odstępstwa i musiał ponieść tego konsekwencje. Z tego powodu cała ludzkość, to znaczy my, którzy jesteśmy dziedzicami grzesznej natury, znajdujemy się w stanie duchowej śmierci i niemożności uwielbienia Boga, tak, jak On jest tego godzien.

Bóg podjął jednak określony plan zbawienia, tak, aby człowiek mógł w rezultacie powrócić do zdolności uwielbienia swego Stwórcy. W tym planie bardzo ważną rolę miał odegrać Izrael, naród, który Bóg wybrał w określonym celu, aby uwielbił Boga. Prorok Izajasz przypominał im, że Bóg oczekuje od nich właśnie spełnienia tego celu. Pragnę odwołać się do księgi tego proroka - do 42 i 43 rozdziału

Cel, do którego Bóg przeznaczył Swój naród, prorok wyraził słowami: Ja, PAN, powołałem cię sprawiedliwie, ująłem za rękę,ukształtowałem cię i ustanowiłem przymierzem ludu, światłością narodów, abyś otwierał oczy niewidomym, uwięzionych wyprowadzał z zamknięcia, którzy przebywają w ciemnościach” (Iz 42:6,7). Tym celem jest ukazanie, że jedynie Bóg jest godzien chwały. Dlatego Bóg wybrał ten naród, oświadczając: Ja jestem PAN, to jest Moje imię, Mojej chwały nie oddam nikomu ani posągom należnego Mi uwielbienia (w. 8)

Skoro Bóg widział, że ten naród nie dochował wierności w osiąganiu wyznaczonego celu, postanowił dokonać nowych rzeczy. Nagle po tych słowach z ust Izajasza wyrywa się wspaniała pieśń uwielbienia: Śpiewajcie PANU pieśń nową, Jego uwielbienie od krańców ziemi! Niech sławi Go morze i to, co je wypełnia, wyspy oraz ich mieszkańcy! Niech oddają chwałę PANU, niech głoszą Jego cześć na wyspach! (Iz 32:10, 12). Nowa rzecz, jaką Bóg zapowiedział przez proroka Izajasza, to rozszerzenie swego planu na wszystkie narody. Od tego momentu również inni prorocy zapowiadali nowe przymierze, jakie Bóg przygotował, aby doprowadzić do osiągnięcia Swego zasadniczego celu, aby każdy człowiek mógł Go wielbić z czystego serca.

Bóg jest prawy i Jego sprawiedliwość domagała się sprawiedliwego sądu wobec narodu, który Go zawiódł ustawicznym odstępstwem. Ten rozdział kończy się zapowiedzią, że Bóg wyleje „żar Swojego gniewu i okropność wojny” (Iz 42:25). Zaraz po tym wyroku, który Izrael musiał wziąć na siebie, Bóg skierował słowa pełne nadziei, ponieważ zasadniczy cel musi być osiągnięty. Bóg oczekuje totalnego uwielbienia od wszystkich, których stworzył, dlatego w kolejnym rozdziale Bóg oświadcza stanowczo: „Tak mówi Pan, który stworzył ciebie, Jakubie, i ukształtował cię, Izraelu. Nie bój się, bo cię odkupiłem, wezwałem po imieniu, należysz do Mnie!” (Iz 43:1).

W kolejnych słowach skierowanych w pierwszym rzędzie do Izraela Bóg mówi: „Ponieważ jesteś drogi w Moich oczach, masz wielką wartość i Ja cię kocham” (Iz 43:4) dlatego rozszerza Swoje przesłanie do „wszystkich nazwanych Moim imieniem, których stworzyłem dla swojej chwały, których ukształtowałem i uczyniłem” (w. 6b)My wszyscy zostaliśmy stworzeni dla Jego chwały!

Prorocy Starego Testamentu wskazywali wielokrotnie, że nadejdzie czas, gdy Bóg pośle Mesjasza, Swego sługę, który pojedna z Nim wszystkich ludzi. Jezus Chrystus, Boży Syn przyszedł właśnie w tym celu, aby każdy człowiek mógł dostąpić odpuszczenia grzechów i uwielbić swego Stwórcę. Pan Jezus powiedział do Samarytanki przy studni: Zbliża się godzina, i teraz już jest, gdy prawdziwi czciciele będą czcić Ojca w Duchu i prawdzie. Takich bowiem czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest Duchem i Jego czciciele powinni Go czcić w Duchu i prawdzie” (Jn 4:23,24).

Jezus w rozmowie z Nikodemem powiedział: „Zapewniam, zapewniam cię, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i Ducha, nie może wejść do Królestwa Boga. To, co się narodziło z ciała, jest ciałem, a to, co się narodziło z Ducha, jest duchem(Jn 3:3). Nie ma innej drogi, gdyż z ciała rodzi się grzeszna natura i tylko Duch Święty może dokonać zmiany w człowieku, aby mógł uwielbić Boga w Duchu i w prawdzie.

Apostoł Paweł w Liście do Rzymian przedstawił fundamenty teologii zbawienia mówiąc, że to, co można wiedzieć o Bogu, zostało im objawione. Sam Bóg przecież im to objawił. To bowiem, co w Nim niewidzialne, Jego wieczna moc i boskość, są od stworzenia świata widoczne w dziełach, dlatego nie mają nic na swoją obronę. Chociaż poznali Boga, to jednak nie oddali Mu chwały jako Bogu ani Mu nie podziękowali, ale zbłądzili w swoich myślach, a ich nierozumne serce pogrążyło się w ciemności” (Rz 1:19, 21)Prawdziwe poznanie Boga jest możliwe w narodzeniu się na nowo. Zgodnie ze słowami apostoła Pawła, Bóg objawia się w Swoich dziełach, tak że nikt nie może tłumaczyć się, że nie miał możliwości poznania Boga. Z powyższych słów wynika, że będą ludzie, którzy świadomie odrzucą Boga w oddawaniu Mu należnej czci. Dlaczego?

Chcę zwrócić uwagę na szczególne słowo występujące tylko dwa razy w Nowym Testamencie, które ma ogromne znaczenie dla zrozumienia dlaczego powinniśmy oddawać Bogu chwałę za dzieła, jakie uczynił. Każde dzieło ma swojego autora. Oddajemy cześć i szacunek autorom wielkich dzieł sztuki proporcjonalnie do kunsztu włożonego w wykonanie tego dzieła. Ogólnie wiadomo, że na szczyty sławy wspinają się nieliczni, inaczej mówiąc, niewielu jest największych autorów wspaniałych dzieł. Bóg jest godzien najwyższej czci, gdyż Jego dzieła nie mają sobie równych.

Apostoł Paweł, dla podkreślenia wyjątkowej wartości dzieł stworzonych przez Boga, użył słowa „ποιημασιν” [poiemassin], w celu podkreślenia boskiego kunsztu. Grecki Leksykon Thayer’a wyjaśnia znaczenie tego słowa - „ W Liście do Rzymian kosmos sam w sobie jest stworzonym przez Boga świadectwem, które sprawia, że każdy człowiek jest odpowiedzialny za uznanie Stwórcy”. Natomiast Augustyn powiązał ten werset ze swoją doktryną ogólnego objawienia, twierdząc, że "księga natury" jest echem Pisma Świętego. Dla lepszego oddania znaczenia słówka „poiema” osobiście lubię słówko „majstersztyk”. Jest to  słowo pochodzące z języka niemieckiego (Meisterstück) i oznacza arcydzieło, wybitne dzieło, szczególnie udane wykonanie lub działanie. Można również zilustrować to porównaniem zwykłego zegarka z czasomierzem wykonanym przez mistrza Patek Philippe. Za najbardziej skomplikowany egzemplarz z 24. funkcjami w 2014 roku zapłacono 24 miliony dolarów. Oczywiście wspaniałość Bożego dzieła nie ma sobie równego na całej ziemi i w całym wszechświecie. Dlatego Bóg jest godzien najwyższej czci i uwielbienia.

W tym samym liście (do Rzymian) czytamy, że chociaż „wszyscy zgrzeszyli i są pozbawieni chwały Boga” (Rz 3:23), i „zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobieństwo obrazu zniszczalnego człowieka, ptaków, czworonogów i płazów” (Rz 1:23), to Bóg „wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy stanęli przed Nim w miłości, święci i nieskazitelni” (Ef 1:4). To się nazywa „Dobra Nowina”, czyli Ewangelia naszego zbawienia.

Apostoł Paweł w Liście do Efezjan opisuje nasze zbawienie jako dzieło Bożej łaski. Wprawdzie, jak przedstawia realną sytuację ludzi, pisze: Byliście umarli wskutek waszych występków i grzechów, w których niegdyś żyliście, postępując według zasad tego świata, posłuszni władcy sił, które unoszą się w powietrzu, duchowi, który teraz działa w synach buntu (Ef 2:1). Jednak dzięki łasce Boga, który będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swoją miłość, którą nas ukochał, i to nas, którzy byliśmy umarli wskutek występków, z Chrystusem przywrócił także do życia” (Ef 2:4,5). To przywrócenie do życia jest niczym innym, jak narodzeniem się na nowo, o czym Jezus rozmawiał z Nikodemem.

Droga do Boga został nam przywrócona, dzięki temu jesteśmy teraz zdolni by oddawać Mu należną cześć i chwałę. Dlatego ten fragment Słowa Bożego nawiązuje do zasadniczego celu, w jakim zostaliśmy stworzeni. Paweł określa nawet czas, kiedy zostaliśmy przeznaczeni do tego, aby ten cel spełniać - „Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa ... w Nim przecież wybrał nas przed założeniem świata” (Ef 1:3,4). Tak więc, zanim Bóg stworzył świat i wszystko, co go wypełnia, zanim ukształtował nas z prochu ziemi, na Swój obraz i podobieństwo, Jezus Chrystus, Boży Syn został przeznaczony dla naszego wykupienia z niewoli grzechu.

Jak praktycznie możemy oddawać Bogu należną Mu część? Na to pytanie Paweł odpowiada: Przez Niego bowiem zostaliśmy stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, które Bóg wcześniej przygotował, abyśmy w nich postępowali” (Ef 2:10). Tutaj znajdujemy ponowne użycie słówka „ποιημα” [poiema], które oznacza to, że dzięki łasce narodzenia się na nowo, jesteśmy Bożym szczególnym dziełem, „majstersztykiem”, arcydziełem, szczególnie udanym wykonaniem aby móc należycie uwielbić Boga, naszego Stwórcę. Dzięki temu nabieramy zdolności wykonywania dobrych uczynków, do jakich Bóg nas przeznaczył przed stworzeniam świata. Pan Jezus zwrócił też na to uwagę już na początku Swego nauczania mówiąc: „Tak niech jaśnieje wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i oddawali chwałę waszemu Ojcu w niebie” (Mt 5:16).

Bóg stworzył nas dla Siebie, abyśmy byli świadectwem Jego chwały. Stworzył nas w określonym celu i nikt i nic nie przeszkodzi w tym, abyśmy wraz z „miriadami miriad i tysiącami tysięcy” (Ap 5:11), zaśpiewali: „Temu, który siedzi na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc na wieki wieków” (w. 13).

Do tego zostaliśmy stworzeni, do niczego innego. Pamiętajmy o tym zawsze.

Henryk Hukisz

No comments:

Post a Comment

Note: Only a member of this blog may post a comment.