Wytrwałość w drodze

Pewien człowiek kupił psa i przeznaczył go do pilnowania podwórka. Przeszkolił go do nowej roli, wybudował wygodną budę i ustawił misę z dobrym psim pokarmem. Zrobił wszystko, aby pies mógł zapomnieć o swoim poprzednim umiłowaniu do uganiania się za kotami. Teraz miał pilnować podwórka, aby żaden złodziej, czy inna nieproszona osoba nie wtargnęli na nowe terytorium. Niestety, pewnego dnia za płotem, na sąsiednim podwórku pojawił się kot. No i się stało. Zamiast wypełniania zadania, do którego został przeznaczony, pies pognał za kotem, przeskoczył płot i... kot musiał salwować się ucieczką.

W dawnych czasach prorok Izajasz śpiewał Bogu pieśń o Jego umiłowanym narodzie:

„Zaśpiewam mojemu Ukochanemu
pieśń o Jego miłości do Jego winnicy:
Mój Ukochany miał winnicę
na urodzajnym wzgórzu.
Okopał ją, oczyścił z kamieni
i zasadził w niej szlachetną winorośl.
Pośrodku wybudował wieżę,
a także wykuł tłocznię.
Oczekiwał, że wyda winogrona,
a wydała cierpkie owoce.
(...)
Co jeszcze można było uczynić dla Mojej winnicy,
a czego nie uczyniłem?
Dlaczego, gdy oczekiwałem, że wyda winogrona,
wydała cierpkie owoce?” (Iz. 5:1,2,4).

Historia z psem, może nie jest najlepsza, gdyż została wymyślona przeze mnie. Natomiast ta o Izraelu, jest prawdziwa i oddaje rzeczywiste nastawienie Bożego serca. Nie powinno więc zdziwić nas to, co dalej uczynił Bóg z winnicą, która zawiodła Jego oczekiwanie - „Usunę jej ogrodzenie, aby została spalona, zburzę jej mur, aby była podeptana” (Iz. 5:5).

Apostoł Paweł, Żyd i Faryzeusz, znający dobrze cel wybrania narodu, powołał się na ten przykład, pisząc listy do Kościoła. Do zboru w Rzymie Paweł skierował słowa przestrogi: „Powiesz może: Odłamano gałęzie, abym ja mógł zostać wszczepiony. Słusznie, zostały odłamane z powodu braku wiary, ty zaś trwasz dzięki wierze. Nie miej jednak o sobie zbyt wysokiego mniemania, ale się bój. Jeśli bowiem Bóg nie oszczędził gałęzi naturalnych, może i ciebie nie oszczędzić” (Rz. 11:19-21). 

A przecież kilka rozdziałów wcześniej zapewniał czytelników tego listu słowami: „Jestem bowiem przekonany, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani moce, ani to, co wysoko, ani to, co głęboko, ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, naszym Panu” (Rz. 8:38,39). Cała tajemnica mocy, która utrzymuje nas w miłości Bożej, znajduje się w Chrystusie Jezusie, który jest naszym Panem. Wiemy, że nie wystarczy mówić “Panie, Panie”, gdyż sam Pan Jezus powiedział: ”Nie każdy, kto mówi do Mnie: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios, ale ten, kto spełnia wolę Mego Ojca, który jest w niebie” (Mt. 7:21). Więc jeśli ktoś nie czyni Chrystusa swoim Panem każdego dnia i „nie bierze swego krzyża” a pomimo tego, jak powiedział Chrystus, „idzie za Mną, nie jest Mnie godny” (Mt. 10:38).

Nasze zbawienie jest darem, jest aktem Bożej łaski. Apostoł Paweł, który mógłby zaświadczyć, że jego sprawiedliwość przewyższa wielu innych pobożnych Żydów, to jednak stwierdził, że zarówno Izraelici, jak i poganie, którzy dotychczas żyli bez Boga i bez nadziei, są teraz „zbawieni przez wiarę. Nie od was więc to pochodzi, lecz jest darem Boga. Nie z powodu uczynków, aby się nikt nie chlubił” (Ef. 2:8,9). Teraz my wszyscy, którzy uwierzyliśmy zgodnie z Bożym planem przyjętym „przed założeniem świata, abyśmy stanęli przed Nim w miłości, święci i nieskazitelni. Według postanowienia swojej woli przeznaczył nas, abyśmy przez Jezusa Chrystusa stali się Jego synami, dla uwielbienia chwały Jego łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym” (Ef. 1:4,5). Wszyscy, którzy zostali wybrani w Chrystusie, zostali „opieczętowani obiecanym Duchem Świętym. On jest zadatkiem naszego dziedzictwa dla pozyskania odkupienia i uwielbienia Jego chwały” (Ef. 1:13,14).

Pieczęć Ducha Świętego jest rękojmią. Greckie słówko „αρραβων” [arrabon], użyte w tym liście, zostało zaczerpnięte z języka handlowego i znaczy „zadatek” lub „poręka”. Dosłownie znaczy „część pieniędzy przekazanych z góry jako zabezpieczenie zakupu”.  Tak więc nasze zbawienie, chociaż zostało w pełni dokonane przez Chrystusa na krzyżu Golgoty, spełni się w całości wtedy, gdy wejdziemy do domu Ojca już na zawsze. Duch Święty jest gwarancją, dlatego Paweł ostrzega wierzących: „Nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym zostaliście opieczętowani na dzień odkupienia” (Ef. 4:30).

W innym liście do wierzących i odkupionych przez Pana Jezusa Paweł napisał, że Bóg w Chrystusie „teraz pojednał w Jego doczesnym ciele przez śmierć, aby postawić was przed sobą jako świętych, nieskazitelnych i nienagannych” (Kol. 1:22). Istnieje jednak konieczny do spełnienia warunek, wskazujący na wytrwałość tych, którzy zostali odkupieni z łaski. Dlatego Paweł kontynuuje tę myśl - „jeśli tylko wytrwacie w wierze, ugruntowani, stali i niedający się odwieść od nadziei, jaką daje Dobra Nowina, którą usłyszeliście ogłoszoną wszelkiemu stworzeniu pod niebem” (w. 23). Wytrwałość polega na ustawicznym trwaniu w stanie, w jaki zostaliśmy wprowadzeni, dzięki wykupieniu nas z niewoli grzechu przez Pana Jezusa.

Paweł zapewniał wierzących w Filippi, że zachowają swoje zbawienie, ponieważ „Ten, kto rozpoczął w was dobre dzieło, doprowadzi je do końca, aż do dnia Chrystusa Jezusa” (Flp. 1:6). Takie było pragnienie w sercu Pawła i o to modlił się pisząc ten list. On sam dał świadectwo swojej wiary i dążenia do wytrwania w tej drodze. Powiedział o sobie, że jego największym zadaniem jest „zjednoczyć się z Nim – nie dzięki mojej sprawiedliwości wynikającej z Prawa, lecz dzięki sprawiedliwości osiągniętej przez wiarę w Chrystusa, sprawiedliwości z Boga na podstawie wiary; aby Go poznać – zarówno moc Jego zmartwychwstania, jak i udział w Jego cierpieniach, upodabniając się do Niego w Jego śmierci; abym w ten sposób dostąpił zmartwychwstania” (Flp. 3:9-11). W innych listach pisał o tym, że wraz ze zmartwychwstaniem Chrystusa, ci, którzy uwierzyli, wraz z Nim powstali do nowego życia. A teraz pisze, że dzięki łasce zbawienia, pragnie „dostąpić zmartwychwstania”. O co więc chodzi?

W kolejnych wersetach Paweł wyjaśnia, że pełną dojrzałość „τελειω” [teleioo], w naszym przekładzie występuje słówko „doskonałość”, dopiero zamierza osiągnąć. Apostoł pisze dalej: „dążę do celu, do nagrody, wynikającej z niebiańskiego powołania mnie przez Boga w Chrystusie Jezusie” (w. 14). Dlatego, jak sam stwierdza, „jedno czynię: zapominam o tym, co za mną, a zmierzam do tego, co przede mną” (w. 13). Widzimy więc, że Paweł angażuje swoje uczynki (słówko „czynię”), aby zgodnie z Bożym przeznaczeniem dotrzeć drogą do nieba. Pod koniec swego życia Paweł wyznał: „Dobrą walkę stoczyłem, bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem” (2 Tm. 4:7). Widzimy w tych słowach jak najbardziej aktywną postawę Pawła w zachowaniu wiary.

Możemy spotkać się z nauczaniem, że osoby zbawione z łaski nie mogą w żaden sposób przyczynić się do zachowania zbawienia. Przywołuje się wówczas zapewnienie Pana Jezusa o owcach - „Mój Ojciec, który Mi je dał, jest większy od wszystkich i nikt nie może wyrwać ich z Jego ręki” (Jn. 10:29). Czyżby Paweł wątpił we wszechmoc Ojca, że ktoś może wyrwać uratowane owce z Jego ręki? Posłuchajmy co powiedział do starszyzny zboru w Efezie, gdy spotkał się z nimi w Milecie, aby ostrzec przed diabelskimi zakusami niszczenia dzieła Bożego. Wierzących w tym zborze nazwał owcami, mówiąc: „Uważajcie na samych siebie i na całą trzodę, w której Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście paśli Kościół Boga, który On nabył własną krwią” (Dz. 20:28). W następnym zdaniu mówi, mając na myśli trzodę owiec Pana Jezusa, „także spośród was samych powstaną ludzie, którzy będą głosić przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów” (w. 30). Tak więc pewne owce staną się wilkami, aby rozbijać Boże stado.

Apostoł Piotr pod koniec swego życia dał polecenie, podobnie jak Paweł, pisząc o swoim dążeniu do osiągania dojrzałości, aby ci, którzy zostali już uświęceni krwią Bożego Baranka, dążyli do zbawienia duszy, jako “cel waszej wiary” (1 Ptr. 1:9).

Dlatego Pan Jezus, który najlepiej wie, na czym polega nasze zbawienie, w każdym z siedmiu listów do zborów apelował o wytrwanie w dążeniu do celu. Chrystus zapewniał tych, którzy wytrwają do końca - „Zwycięzca ubierze się w białe szaty i nie wymażę jego imienia z księgi życia, i wyznam jego imię przed Moim Ojcem i Jego aniołami” (Ap. 3:5).

Apostoł Paweł był świadomy nieustannej walki, jaką toczył ze swoim ciałem, starą naturą skłonną do grzechu. Zwróćmy uwagę na jego rozpaczliwe wołanie: „Jak udręczonym jestem człowiekiem! Kto mnie uwolni z ciała podległego tej śmierci” (Rz. 7:24). Paweł wiedział i o to zabiegał, aby w Chrystusie mógł zawsze odnosić zwycięstwo. Dlatego dodał: „Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana. Tak więc ja sam służę umysłem Prawu Boga, ciałem zaś prawu grzechu” (w. 25).

O to się modlę i życzę każdemu, kto miłuje Pana, aby mógł zawsze wyznawać: „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Flp. 4:13). Dlatego pamiętajmy słowa przestrogi, jakie wypowiedział sam Chrystus: „Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi obfity owoc, bo beze Mnie nic nie możecie uczynić" (Jn. 15:5). Oby nie ziściły się słowa przestrogi: „Jeśli bowiem Bóg nie oszczędził gałęzi naturalnych, może i ciebie nie oszczędzić” (Rz. 11:21).

Henryk Hukisz