Jonasz i muzułmanie

 Z historycznego punktu widzenia, takie spotkanie nie mogło się nigdy odbyć, ze względu na prawie 1500 lat jakie ich dzieliły. Natomiast współcześnie, podobne zjawiska są prawie nagminne, a szczególnie w naszym kraju. Postaram się to wyjaśnić w tym rozważaniu.

Wszyscy jesteśmy Jonaszami, przynajmniej w jakimś stopniu i oby była to już przeszła historia. Ten starotestamentowy prorok najbardziej jest znany z nieposłuszeństwa Bogu. Gdy Pan powiedział mu: „Wstań, idź do Niniwy” (Jon. 1:2), on wstał i poszedł, lecz nie do miasta, które Bóg mu wyznaczył. Owszem wstał, lecz udał się w przeciwnym kierunku, poszedł do Jaffy, aby odpłynąć jak najdalej, aż do Tarszyszu w południowej Hiszpanii.

Czyż nie zdarzyło się nam, może nawet nie jeden raz, że uciekaliśmy od Boga, uważając, że lepiej wiemy co mamy dla Niego robić. Ba, w historii Jonasza pojawił się nawet taki zachęcający moment - Jonasz mógł dopatrzyć się znaku w tym, że Bóg przygotował dla niego statek, aby mógł odpłynąć. Gdy już znalazł się w swojej kajucie, spokojnie uciął sobie drzemkę.

Dlaczego uważam, że każdy z nas jest, lub był kiedyś Jonaszem? Podobnie jak Jonasz, my również zostaliśmy posłani przez Chrystusa, który rzekł: „Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu” (Mar. 16:15). Zauważmy, że Pan Jezus nie daje nam możliwości wyboru tych, którym mamy głosić ewangelię – On posyła nas tam, dokąd sam chce.

Gdyby ktoś cię zapytał „Jaki naród uważasz za najbardziej niebezpieczny, okrutny i bezbożny?” Spodziewam się, że w czasie, w którym żyjemy, najczęstszą odpowiedzią będzie „Państwo Islamskie”, albo powiesz wprost, że są to muzułmanie.

Niniwa kiedyś była znana z najbardziej okrutnych praktyk, jakie stosowano wobec nieprzyjaciół. Religia wyznawana przez mieszkańców tego miasta nakazywała wykonywanie najokrutniejszych praktyk. Nic więc dziwnego, że Jonasz po usłyszeniu, dokąd Bóg każe mu iść, postanowił upewnić się, czy dobrze zrozumiał to polecenie. Myślę, że postąpilibyśmy podobnie, gdyby Bóg kazał nam udać się do któregoś z miast opanowanych przez wojowników Państwa Islamskiego, aby powiedzieć im, że nasz Bóg zniszczy ich wszystkich.

Jestem przekonany, że Bóg znając okrucieństwa czynione przez walczący Islam wobec chrześcijan, nie pośle do nich nikogo z nas. Wierzę natomiast, że Bóg mając serce przepełnione miłością do każdego człowieka, chce aby i wyznawcy Allaha usłyszeli prawdziwą ewangelię, która może zbawić każdego, kto w nią uwierzy. Dlatego sądzę, że to, co dzieje się obecnie w Europie, a szczególnie w naszym kraju, jest Bożym planem i On posyła do nas muzułmanów, aby mogli usłyszeć prawdę o Jezusie Chrystusie, jedynym zbawicielu.

Przyznam szczerze, że był taki moment, gdy tylko dowiedziałem się o masowej migracji muzułmanów do Europy, myślałem podobnie jak Jonasz. Sądziłem, że powinienem przyłączyć się do rosnącej grupy przeciwników i straszyć wszystkich wokoło, mówiąc o tym jaki los nas teraz czeka. Czytałem i oglądałem w internecie materiały ukazujące zachowania migrantów w różnych państwach europejskich i bardziej temu wierzyłem, niż Bogu, który wie co robi. Lecz mogę dziś powiedzieć, że zanim wsiadłem na statek Bóg zatrzymał mnie na mojej drodze do Tarszyszu. Zrozumiałem, że Pan tej niwy, „widząc lud, użalił się nad nim, gdyż był utrudzony i opuszczony jak owce, które nie mają pasterza” (Mat. 9:36), przysyła dojrzałe niwy, gotowe do żniw, wprost do rąk żniwiarzy. Czyż nie jest to dla nas dużym ułatwieniem, aby zaangażować się do zadania, jakie Bóg nam wyznacza?

Niestety, moje zrozumienie sytuacji jest dość odosobnione. Obserwuję, za pośrednictwem mediów społecznościowych, że spora liczba ludzi wierzących, nawet ewangelicznie, przyłączyła się do chóru nienawistnych przekazów na temat złych wydarzeń, jakie towarzyszą tej migracji. Tak często mogę zobaczyć na profilach osób wierzących powielanie przeróżnych materiałów prasowych nawołujących do nienawiści wobec migrantów. Pamiętajmy, że ten świat jest zły i przepełniony nienawiścią, gdyż jego książę jest mordercą i kłamcą. Niczego dobrego nie można się spodziewać wśród tych, którzy służą księciu ciemności. Pamiętajmy jednak o tym, że nasz Ojciec niebieski "nas wyrwał z mocy ciemności i przeniósł do Królestwa Syna swego umiłowanego" (Kol. 1:13).

Teraz, należymy do światłości i poznaliśmy prawdę o nowym życiu w Chrystusie. Dlatego jest mi trudno zrozumieć, jak może osoba, uważająca się za narodzoną na nowo, zamieszczać na swoim profilu materiały pełne nienawiści. Z niedowierzaniem przeczytałem kiedyś w jednym z komentarzy wypowiedź pastora, który twierdził, że „do takich należy strzelać” (!).

Od jutra, przez trzydzieści dni muzułmanie obchodzą Ramadan, szczególny dla nich czas postu. Jest to jeden z najważniejszych obrzędów w tej religii. Tutaj, w wielu kościołach chrześcijańskich, gdzie głoszona jest ewangelia Bożej miłości do grzeszników, zorganizowana jest modlitwa o muzułmanów. Przez 30 dni, codziennie, tysiące ludzi będzie modlić się o to, aby muzułmanie uwierzyli w Chrystusa. Wiele organizacji zajmujących się zwiastowaniem ewangelii muzułmanom podaje zachęcające informacje o niespotykanym w historii przebudzeniu wśród wyznawców Mahometa. Tysiące ludzi wyznaje wiarę w Pana Jezusa, jako ich zbawiciela.

Kończąc to rozważanie, które jest apelem o przyłączenie się do ogólnoświatowych 30 dni modlitwy o muzułmanów, chcę przypomnieć pewien aforyzm, jaki kiedyś przeczytałem - „Zanim powiesz komuś o Bogu, porozmawiaj wpierw o nim z Bogiem”.

Często mówi się, że Bóg jest Bogiem drugiej szansy. Dla Jonasza Bóg przygotował "wielką rybę", aby zawrócił i wypełnił powierzone mu zadanie. Jeśli stwierdziłeś, że twoje dotychczasowe nastawienie do muzułmanów jest ucieczką do Tarszyszu, zawróć, zanim Bóg przygotuje dla ciebie sytuację, w jakiej znalazł się biblijny bohater.

Henryk Hukisz