"Anioł stróż"

Niedawno rozmawiałem z moim przyjacielem o Polsce, o tym jak wygląda życie w moim kraju. Wtrącił wówczas, że jego córka, będąc kelnerką w Kalifornii, obsługiwała stół w restauracji, w której Lech Wałęsa, podczas oficjalnej wizyty, siedział wraz z towarzyszącymi mu osobami. Powiedział mi, że Wałęsa zrobił na niej jak najlepsze wrażenie miłego gościa. Przypomniałem sobie tę opinię o Wałęsie teraz, gdy polska prasa aż huczy na jego temat, a szczególnie na temat jego współpracy z agenturą PRL-owską.
 
Żal mi faceta, bo wiem, jakie wówczas metody stosowano, aby zmusić kogoś do współpracy. Wyżywanie się teraz na nim, w oparciu o materiały, jakie można było z łatwością spreparować, jest zwykłym politycznym chamstwem. Tym bardziej, iż robią to ludzie, którzy dzięki przemianom politycznym, w których Lech Wałęsa odegrał znaczną rolę, znajdują się teraz na szczytach władzy i stosują metody żywcem wzięte z czasów PRL-u. Oczywiście nie bronię byłego Prezydenta Polski, bo nie mam ku temu podstaw, lecz bronię go jako ofiarę kolejnego systemu, którego przedstawiciele nie wahają się przed użyciem chwytów „poniżej pasa”.
 
Osobiście uczestniczyłem w PRL-owskiej Polsce w życiu publicznym. W prawdzie, bardzo daleko mi do roli, jaką odegrał Lech Wałęsa, to jednak miałem swoje przygody związane ze „współpracą” z agenturą Urzędu Bezpieczeństwa.
 
Bezpośrednio po ukończeniu studiów, w połowie 1970 roku znalazłem się w Poznaniu, w moim mieście, gdzie mieszkałem z rodzicami i rodzeństwem. Ponieważ mój ojciec pełnił wówczas funkcję Przełożonego Zboru, (nie było jeszcze tytułu Pastora), włączyłem się od razu do służby w tym zborze. Wpierw pełniłem funkcję sekretarza, później skarbnika, lidera młodzieżowego, aby w 1977 roku przyjąć służbę już Pastora lokalnej społeczności Z.K.E w Poznaniu.
 
Już po kilku latach zostałem wezwany na spotkanie a przedstawicielem urzędu zajmującego się kontrolą kościołów i związków wyznaniowych. To nie było zaproszenie do dobrowolnej współpracy, lecz urzędowe polecenie, wynikające z ówczesnego systemu politycznego. Każdy, kto wówczas pełnił jakaś przywódczą funkcję w jakiejkolwiek organizacji, miał świadomość, że będzie musiał uczestniczyć w tego rodzaju spotkaniach. Od mojego osobistego podejścia zależało jedynie, czy będę dobrowolnie „współpracować”, czy jedynie spełniać przykry obowiązek, jako obywatel PRL-owskiego systemu. Ja tego systemu nie wybierałem, jedynie urodziłem się w kraju, jakiemu został on narzucony. W podobnej sytuacji znalazło się kilkadziesiąt milionów rodaków, którym chciałem służyć, zwiastując im ewangelię.
 
Może współczesne młode pokolenie, które z dowodem osobistym podróżuje swobodnie po całej Europie, nie wie, że my musieliśmy, do każdej podróży poza ojczyste granice, składać wniosek o wydanie paszportu. W ciągu kilku dni po powrocie, musieliśmy nasz osobisty paszport zdeponować w Wydziale Paszportowym, który znajdował się na Komendzie Milicji. Z reguły, podczas tej czynności, byliśmy zapraszani na rozmowę ze specjalnym agentem, który interesował się tym, gdzie byliśmy, co widzieliśmy, z kim rozmawialiśmy. I już od naszej osobistej woli zależało, jakich informacji udzielaliśmy. Niestety, byli tacy, którzy mówili trochę za dużo, za co później musieli sporo zapłacić, nawet rezygnacją z pełnionych funkcji. Ale, według mojej orientacji, były to przypadki odosobnione. Najczęściej kończyły się takie rozmowy poinformowaniem, iż na przykład, zgodnie z zaproszeniem, uczestniczyłem na konferencji poświęconej ewangelizacji albo innym zagadnieniom życia kościoła. Składając wniosek na wydanie paszportu, musiałem przedstawić takie zaproszenie.
 
Ode mnie już całkowicie nie zależało, co „oni” zrobią z moją informacją ani w jakiej formie ją zarejestrują. Osobiście miałem kilka sytuacji, gdy ta „współpraca” posłużyła dla mojego dobra. Pamiętam, gdy moja siostra mieszkająca w USA, wysłał mi kilka książek o treści biblijnej. Wówczas zostałem powiadomiony oficjalnym pismem, iż te książki zawierały „treści niezgodne z polskim systemem politycznym” i zostały zniszczone. Podczas spotkania z moim „aniołem stróżem”, gdyż tak nazywaliśmy tych „opiekunów”, zapytany o nastroje wśród wiernych przed zbliżającymi się wyborami, wyraziłem swoje niezadowolenie w związku ze zniszczeniem tej przesyłki. Zapytałem wprost, jak ja osobiście mogę być zadowolonym z czegokolwiek, gdy władza, która zapewniła mi studia na państwowej uczelni, niszczy teraz materiały niezbędne do mojej pracy duchownego. Jak mogłem, okazywałem moje niezadowolenie z tego, co spotkało moje książki. Po kilku dniach, mój „anioł stróż” wezwał mnie na kolejne spotkanie w kawiarni i wręczył mi wszystkie „zniszczone” książki. Tłumaczył się, że widocznie jakiemuś oficerowi spodobały się one tak bardzo, że chciał je umieścić na półce w swojej biblioteczce.
 

Jestem zwolennikiem nauki apostolskiej odnośnie stosunku chrześcijanina do władzy państwowej. Apostoł Paweł napisał bardzo jednoznacznie, i to w czasie, gdy naród izraelski znajdował się pod zaborczym panowaniem cesarstwa rzymskiego: „Każdy człowiek niech się poddaje władzom zwierzchnim; bo nie ma władzy, jak tylko od Boga, a te, które są, przez Boga są ustanowione” (Rzym. 13:1). W kolejnych wersetach możemy przeczytać uzasadnienie takiej postawy, jakie podaje Paweł. Mam nadzieję, iż nie jestem odosobniony w takim pojmowaniu nauki apostolskiej na ten temat. Oczywiście, w tym fragmencie Słowa Bożego nie ma mowy o współpracy z władzą, lecz jedynie o uległości, wyrażanej w przestrzeganiu prawa. Aby nie było wątpliwości, wierzę, iż istnieje wyraźna granica tego posłuszeństwa. Czytamy o tym w historii pierwszych chrześcijan, żyjących w tym samym czasie, gdy Paweł zapisał wspomniane wyżej słowa. Gdy sprawujący wówczas władzę religijną przywódcy zabraniali apostołom głosić ewangelię i działać w imieniu Jezusa, Piotr i Jan powiedzieli: „Czy słuszna to rzecz w obliczu Boga raczej was słuchać aniżeli Boga, sami osądźcie; my bowiem nie możemy nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy” (Dz.Ap. 4:19, 20).

 

Ponieważ istnieje niezgodność interesów pomiędzy królestwami tego świata i Królestwem Bożym, chrześcijanie musza dokonywać wyboru, kogo szanują najwyżej. W wielu sytuacjach ludzie wierzący w Boga i chcący zachować Jemu posłuszeństwo, narażają się i są prześladowani, a nawet niejednokrotnie, swoją wierność Bogu przypłacają życiem.

 

A na co dzień obowiązują nas słowa Pana Jezusa – „Niechaj więc mowa wasza będzie: Tak - tak, nie - nie, bo co ponadto jest, to jest od złego” (Mat. 5:37).

Henryk Hukisz