Kaznodziejski "pysk"

Z góry przepraszam tych, którzy poczuli się urażeni tytułem tego rozważania. Od razu wyjaśniam, że nie chcę nikomu ubliżyć. Użyłem jednego z wielu synonimów wyrazu, jakim określa się usta, a do tego, zapożyczyłem to słowo z biblijnego porównania.

Dlatego od razu przejdę do wersetu, w którym apostoł Paweł zobrazował jedną z bardzo ważnych spraw, jaka występuje w Kościele od samego początku. Chodzi o to, że zgodnie z tym, jak nauczał Pan Jezus, Jego uczniowie wysłani z ewangelią do grzeszników, byli zdani na utrzymanie oferowane im przez słuchaczy Dobrej Nowiny. Chrystus zabronił im zabierać ze sobą sakiewki z pieniędzmi, ponieważ uważał, że „wart jest bowiem robotnik swego wyżywienia” (Mat. 10:10).

Paweł pisząc do Koryntian, w rozdziale poświęconym praw należnych apostołom, nie omieszkał odwołać się do starej biblijnej zasady dotyczącej wynagrodzenia dla osób zajmujących się służbą Bożą. Tak jak żaden żołnierz nie służy za darmo, tak samo rolnik korzysta z owocu swojej pracy. Już w starożytności, Mojżesz nakazał: „Nie zawiążesz pyska młócącemu wołowi” (1 Kor. 9:9), mając na uwadze to, że zwierzę, podczas deptania leżącego zboża na klepisku, miało prawo nim się pożywić. Jedynie skąpy rolnik zawiązywał pysk wołowi, aby zachować więcej zboża dla siebie. Paweł, powołując się na tę zasadę, napisał: „Czy Bóg myśli o wołach? Czy nie mówi tego właśnie o nas? To przecież ze względu  na nas zostało napisane, że ten, które orze, ma orać, i ten który młóci, ma młócić, w nadziei, że otrzyma swoją część” (1 Kor. 9,10).

Aby nie było wątpliwości w kwestii, czym słuchacze mają „napełniać pysk młócącego woła”, Paweł wyjaśnia, że „jeżeli my zasialiśmy dla was dobra duchowe, to cóż wielkiego, jeśli będziemy uczestniczyć w żniwie waszych dóbr doczesnych?” (1 Kor. 9:11). W prawdzie, jak pisze dalej apostoł, on osobiście z tego prawa nie korzystał, co nie znaczy, że należy zwolnić z obowiązku dzielenia się „dobrami ziemskimi” z nauczycielami Słowa Bożego. Bóg ustanowił prawo, aby „ci, którzy sprawują służbę w świątyni, żywią się ze świątyni, a ci, którzy służą przy ołtarzu, mają udział w ofiarach ołtarza” (1 Kor. 9:13). Dalej apostoł Paweł konkluduje, powołując się na Boże postanowienie, że „Podobnie też Pan postanowił, żeby ci, którzy głoszą Ewangelię, żyli z Ewangelii” (w. 14). Obawiam się, że wielu wierzących słuchaczy zwiastowanego im Słowa Bożego nie zna tego wersetu. Jakoś uszło ich uwadze, podczas czytania Biblii. Natomiast, znam to z własnych obserwacji, większość odbiorców „dóbr duchowych” potrafi zacytować z pamięci, „darmo otrzymaliście, darmo dawajcie” (Mat. 10:8).

W nauce apostolskiej znajduje się wiele wskazówek odnośnie regulacji, jak należy „honorować” tych, którzy sprawują służbę w Kościele. Apostoł Paweł radził wierzącym w zborach Galacji: „Ten, kto pobiera naukę, niech się dzieli wszystkimi dobrami z tym, który go naucza” (Gal. 6:6).  Paweł pisał te słowa w kontekście siania i zbierania, wskazując za zasadę: „Co bowiem człowiek sieje, to będzie zbierał” (w. 7). Natomiast w Liście do Tymoteusza, Paweł udziela wskazówek, „jak należy postępować w domu Bożym, który jest Kościołem Boga żyjącego” (1 Tym. 3:15). Apostoł uważa, że oprócz okazywania troski o zdrową naukę, należy również dbać o sprawy czysto administracyjne, jak na przykład, sprawować opiekę nad wdowami, oraz organizować nauczanie młodzieży. Należy również zadbać o to, aby „prezbiterzy, którzy dobrze sprawują swój urząd, powinni doznawać podwójnego szacunku, najbardziej zaś ci, którzy się trudzą głoszeniem Słowa i nauczaniem” (1 Tym. 5:17). Podwójna cześć, to nie tylko uznanie lub pochwała, lecz również należne honorarium za pełnioną służbę. I tu Paweł odwołuje się do starej zasady mojżeszowej, aby "nie zawiązywać pyska młócącemu wołowi".

W tym miejscu muszę odnieść się do kwestii jakości pracy kaznodziei Słowa Bożego. Ma to być dobre sprawowanie służby, czyli solidne przygotowywanie się do wypełniania posługi. Mam na uwadze wcześniejsze poświęcanie czasu na przygotowanie usługi, nie tylko na kilka chwil przed wejściem za kazalnicę. Przygotowanie do służby Słowem Bożym obejmuje również studia biblijne, zdobywanie bieżących informacji na temat życia ludzi, którym usługuje. Że o modlitwie i o osobistym czasie poświęconym lekturze Słowa Bożego nie wspomną, gdyż jest to normą każdego dobrego pracownika.

Piszę o tym, ponieważ uważam, że ta kwestia należy również do istotnych spraw, od których zależy rozwój zboru. W rozważaniu zatytułowanym “Kościelna sakiewka” pisałem o tym, jak ważną rolę wśród pierwszych chrześcijan odgrywało prawidłowe zrozumienie roli pieniądza w życiu wspólnoty. Dzięki temu, że ci, którzy uwierzyli w Chrystusa, zaufali Mu w całej pełni, a sprawy doczesne zeszły na dalszy plan, liczy się jedynie to, aby ewangelia była zwiastowana za wszelką cenę. Dlatego Paweł mógł pisać: “Tak zaś, kto skąpo sieje, skąpo też będzie zbierał, a kto hojnie sieje, hojnie też będzie zbierał. Każdy niech tak postąpi, jak w sercu zdecydował, bez żalu i nie pod przymusem, radosnego dawcę bowiem miłuje Bóg” (2 Kor. 9:6,7).

Wierzę, iż nadal aktualne są słowa Pana Kościoła, który widząc ludzi utrudzonych i opuszczonych mówi: “Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało” (Mat. 9:37). A może mało jest pracowników dlatego, że nie zawsze są traktowani z właściwą godnością dla służby, jakiej się podjęli? Wół z zawiązanym pyskiem długo nie popracuje.

Henryk Hukisz