Pascha czy Wielkanoc?

Jestem biblijnym purystą i nie lubię określania biblijnych wydarzeń współczesnymi wyrażeniami. Słowo Wielkanoc nie ma tak wyraźnego nawiązania do istoty tego święta, jak biblijne słowo Pascha. Wiem, że jedynie w żydowskim kalendarzu można znaleźć dziś to słowo, jednak osobiście wolę przywołać w pamięci to, jakie znaczenie ma ofiara Chrystusa, porównując ją do wydarzeń, o jakich czytamy w historii narodu wybranego.  

Pascha, hebrajskie „pesach”, to największe święto w judaizmie. Bóg wyraźnie nakazał Izraelitom, aby zawsze obchodzili pamiątkę wyjścia z Egiptu, podając im wiele szczegółów, jak to święto należy celebrować. Doniosłość tego wielkiego wydarzenia wyznaczała nawet początek kalendarza, tak, że inne sprawy zawsze znajdowały się w cieniu tej pamiątki.

W centrum planu wybawienia narodu wybranego z niewoli Bóg umieścił baranka, jaki został dokładnie wyselekcjonowany z całego stada. Podstawową cechą jagnięcia była nieskazitelność. Bóg powiedział: „Ma to być baranek bez skazy, jednoroczny samiec, wybierzecie go z baranków lub z koźląt” (Wj 12:5). Natomiast przeznaczeniem zabitego w określony sposób baranka, nie był pokarm na stole, lecz krew na odrzwiach izraelskiego domu. Bóg powiedział: „Wezmą jego krew i pokropią odrzwia i nadproże w domach, w których będą go jedli” (w. 7).

Przeznaczenie baranka na tę szczególną ofiarę też nie było przypadkowe. Było to wyraźne nawiązanie do innego jagnięcia, jakie Bóg wcześniej upatrzył zamiast Izaaka. Wówczas, gdy Abraham posłusznie zbudował ołtarz, aby złożyć w ofierze swego jedynego syna Izaaka, Bóg w ostatnim momencie zatrzymał jego uniesioną rękę. Wtedy Abraham „rozejrzał się i zobaczył za sobą barana, który zaplątał się rogami w zaroślach. Podszedł więc tam Abraham, wziął barana i złożył go w ofierze całopalnej zamiast swojego syna” (Rdz 22:13).

Gdy minęło około sześćset lat, Bóg okazał Swą wielką łaskę wyprowadzając cały naród z niewoli egipskiej. Znów pojawia się baranek, który zwiastuje wyzwolenie. Wspólną cechą jest ofiarowanie życia baranka za innych. W pierwszym przypadku baranek został złożony na ołtarzu zamiast Izaaka, w drugim, jego krew ochroniła cały naród w chwili, gdy Pan zadawał śmiertelny cios gnębicielowi. Mojżesz otrzymał zapewnienie, że gdy anioł śmierci będzie przechodził, to „zobaczy krew na nadprożu i odrzwiach z obu stron, wtedy PAN przejdzie koło drzwi i nie pozwoli Niszczycielowi, aby wszedł do waszych domów i zadał cios” (Wj 12:23).

Zanim Izraelici wyruszyli w tę wielką podróż życia, otrzymali dokładną instrukcję, jak mają obchodzić pamiątkę tego wyjścia i dlaczego – „A kiedy wejdziecie do ziemi, którą PAN wam da, tak jak powiedział, zachowujcie ten obrzęd. Gdy zaś zapytają was synowie: Co oznacza ten wasz obrzęd? Wtedy odpowiecie: To jest ofiara Paschy dla PANA, który ominął domy Izraelitów w Egipcie. Uderzył Egipt, a domy nasze ocalił. Wtedy lud pokłonił się, oddając hołd” (Wj 12:25-27).

Dlaczego to wydarzenia miało mieć tak szczególną wymowę przez następne stulecia? Powód jest tylko jeden i widzimy to w sytuacji, gdy Jan Chrzciciel zobaczył na judzkiej ścieżce Chrystusa i wskazując na Niego powiedział: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (Jn 1:29).

Wyjaśnieniem tego wyraźnego wskazania na Pana Jezusa są słowa, jakie wypowiedział jeden z największych proroków Bożych, Izajasz. Już wiele wieków wcześniej pisał on o Tym, który miał przyjść: „PAN jednak chciał go zmiażdżyć cierpieniem. Jeśli odda swe życie na ofiarę zadośćuczynienia, to ujrzy potomstwo, wydłuży swoje dni i przez niego spełni się wola PANA” (Iz 53:10).

Tak oto Bóg rysował w historii ludzkościi wyraźną linię ratunku dla grzesznego rodzaju ludzkiego. Znakiem rozpoznawczym był baranek. Wpierw, ten zaplątany w krzaku koło ołtarza, na którym miał umrzeć Izaak. Późnej, krew baranka dała pewną ochronę przed nieubłagalną śmiercią zadaną przez Bożego posłańca w Egipcie, aby złamać twarde serce faraona. Teraz Baranek przyszedł sam, z własnej woli, jak sam to określił w chwili, gdy Jego dusza zadrżała na samą myśl o męce i strasznej śmierci: „Teraz Moja dusza się zatrwożyła. I co mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny? Przecież przyszedłem dla tej godziny” (Jn 12:27). Jezus powiedział tak idąc do Jerozolimy na święto Paschy, gdyż „nadeszła Jego godzina, aby przeszedł z tego świata do Ojca, umiłował swoich w świecie, i to umiłował ich do końca” (Jn 13:1).

Później, gdy już wielkie rzesze ludzi uwierzyły w Bożego Baranka, że Jego krew dała im wybawienie w niewoli grzechu, Paweł napisał: „Chrystus przecież został zabity w ofierze jako nasza Pascha” (1 Kor 5:7). Paweł posługiwał się językiem greckim, a dokładnie, jego dialektem zwanym „koine”. Był to język pospolity, zrozumiały dla każdego mieszkańca tego regionu, gdyż Bóg chciał, aby jak najwięcej ludzi mogło zrozumieć to, co On miał w Swoim sercu od początku. Paweł napisał: „kai gar to pascha hemon, hiper hemon etithe Christos”. Dokładniej można byłoby to oddać słowami: „na naszą paschę, za nas został zabity Chrystus”.

Dla mnie słowo Pascha ma nowe znaczenie, gdyż jego wydźwięk zawiera w sobie całą prawdę o Bożym pragnieniu wybawienia każdego człowieka z mocy i niewoli grzechu. Wielkanoc, jakoś mało mnie przekonuje, może też dlatego, że łatwiej jest ludziom na Wielkanoc myśleć o zajączkach, jajeczkach i tłustym jedzeniu, niż o Bożym Baranku, który został ofiarowany dla naszego zbawienia.

Żydzi mieli nakazane obchodzenie pamiątki wyjścia z Egiptu w każą rocznicę, czyli raz w roku. Naszą Paschą jest Chrystus i wspominanie Jego śmierci związane jest z ostatnią wieczerzą paschalną, jaką On spożył tuż przed swoją śmiercą. Dlatego w przekazie, jaki apostoł Paweł otrzymał od Pana czytamy: „To czyńcie, ile razy będziecie pić, na Moją pamiątkę. Ile razy bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pana głosicie, aż przyjdzie” (1 Kor 11:25,26).

Częstotliwość tej pamiątki nie została wyznaczona, lecz należy pamiętać o Jego śmierci za każdym razem, gdy uczestniczymy w „łamaniu chleba i kielichu”, które mówią dobitnie o ofierze, jaką Chrystus złożył za nas. O tym musimy pamiętać nie tylko z okazji święta zwanego Wielkanocą - nasza Paschą jest przecież sam Chrystus.

Henryk Hukisz 

Czekając na dzień zmartwychwstania

Zawsze w okresie oczekiwania na wielkie święta chrześcijańskie można spotkać się ze zwiększoną aktywnością różnych propagatorów nowinek. Najczęściej wynika ona z chęci zdobycia materialnych korzyści.

W świecie, jaki nas otacza, chociaż uważa się, że jest chrześcijański, na prawdziwych naśladowców Chrystusa czyha wiele zasadzek. Handlowcy w naszym kraju liczą na zwiększone dochody, mamiąc zajączkami, baziami, kurczaczkami i pisankami. Załączony animowany króliczek wyskakuje teraz prawie na każdej stronie internetowej. W sklepach tworzone są specjalne sektory świąteczne, które nawet w najmniejszym szczególe nie nawiązują do zmartwychwstania Chrystusa.

Poniżej zamieszczam kilka fragmentów z kampanii świątecznej za oceanem.

___________________

Doradczyni Trumpa, Paula White-Cain, obiecuje „nadprzyrodzone błogosławieństwa” za darowiznę w wysokości 1000 dolarów przed Paschą.

 W filmie zatytułowanym „Okres Paschy: Boże spotkanie z tobą!” opublikowanym 23 marca na YouTube, 58-letnia Paula White twierdzi, że oddawanie czci Bogu podczas Paschy, która rozpoczyna się 12 kwietnia o zachodzie słońca, odblokuje Boskie i pieniężne – nagrody.

„Wierzę, że kiedy oddajesz cześć Bogu w Paschę, począwszy od 12 kwietnia o zachodzie słońca przez Wielki Piątek 18 kwietnia, a kończąc w Niedzielę Wielkanocną, możesz otrzymać te siedem nadprzyrodzonych błogosławieństw dla siebie i swojego domu” – powiedziała.

Cytując 23 rozdział Księgi Wyjścia, White wymienia błogosławieństwa w następujący sposób:

- Bóg przydzieli ci anioła.

- Będzie wrogiem twoich wrogów.

- On da ci dobrobyt.

- On zabierze od ciebie chorobę.

- On da ci długie życie.

- On przyniesie wzrost dziedzictwa

- i da szczególny rok błogosławieństwa.

Podkreśla, że akt ten nie jest transakcyjny, stwierdzając: „Nie robisz tego, aby coś uzyskać, ale robisz to na cześć Boga, zdając sobie sprawę, co możesz otrzymać za swoją specjalną ofiarę paschalną w wysokości 1000 dolarów lub więcej, gdy Duch Święty cię prowadzi”.

Za 125 dolarów darczyńcy otrzymują „zestaw komunijny z drewna oliwnego z Ziemi Świętej”, w tym „przaśny chleb i sok winogronowy z Ziemi Świętej”. Darczyńcom, którzy przekażą 1,000 dolarów lub więcej, obiecuje się również w ramach umowy „piękny 10-calowy kryształowy krzyż Waterford”. White kończy swoją ofertę pilnym wezwaniem: „Nie przegap swojego momentu, aby uwolnić siedem nadprzyrodzonych błogosławieństw i zaopatrzenia w swoim życiu”.

W 2016 roku White zaoferowała swoim wyznawcom uwolnienie w Niedzielę Wielkanocną od duchowego wyroku śmierci za „ziarno zmartwychwstania” o wartości 1144 dolarów, które, jak powiedziała, zostało ustanowione przez Boga. (Christian Post. March 28, 2025)

_____________

Wartość 1144 jest liczbą stworzoną z odniesienia do Ew. Jana 11:44, gdzie w historii o Łazarzu czytamy: „Zmarły wyszedł, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz owiniętą chustą. Jezus zaś im polecił: Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić”.

W Stanach Zjednoczonych dość częstą praktyką wyznaczania wielkości ofiar pieniężnych na „służbę” niektórych tele-ewangelsitów i podobnych szarlatanów, używa się numery rozdziałów i wersetów, zawierających obietnice skierowane do Izraela lub ogólnie, do osób wierzących.

Chrześcijaństwo europejskie doświadczyło już kupczenia odpustami, co doprowadziło do wielkiej Reformacji. Dzięki temu Biblia stała się dostępna dla każdego, kto pragnie poznać Boży plan zbawienia. Najwyższy czas otrząsnąć się z łączenia ewangelii z odnoszeniem sukcesów materialnych, nazywanych przez współczesnych „naciągaczy na kasę”, błogosławieństwami nowego życia w Chrystusie.

Aposotł Paweł napisal do wierzących w Efezie: „Badajcie, co jest miłe Panu. Nie miejcie też udziału w bezowocnych czynach ciemności, lecz upominajcie tych, którzy je popełniają. O tym bowiem, co się dzieje u nich po kryjomu, wstyd nawet mówić. Wszystko zaś na skutek upominania dzięki światłości staje się jawne. To wszystko bowiem, co staje się jawne, jest światłością. Dlatego mówi Pismo: Wstań, który śpisz, i powstań z martwych, a oświeci cię Chrystus. Uważajcie więc pilnie, jak postępujecie, nie jak niemądrzy, ale jak mądrzy. Wykorzystujcie czas, bo dni są złe” (Ef 5:10-16).

Staram się, jak mogę, zwracać uwagę na różne „ciekawostki”, jakie pojawiają się w sieci. Wiem, że wielu rodaków nieświadomie, z braku znajomości Biblii oraz języka angielskiego z łatwością wsłuchuje się w to, co oferują różni propagatorzy nowych objawień. Z przerażeniem oglądam później na profilach znajomych linki zachęcające do obejrzenia na YouTubie filmiki i dziwne przekazy, które nie mają nic wspólnego z Biblią.

Pan Jezus, mając na uwadze czasy ostateczne, więc jak najbardziej nasze czasy, powiedział: „Uważajcie, aby ktoś was nie zwiódł. Liczni bowiem przyjdą pod Moim imieniem i powiedzą: Ja jestem Mesjaszem. I wielu zwiodą” (Mt 24:5). Dlatego, wracając do ostrzeżenia apostoła Pawła, przyjmijmy dobrą radę: „Dlatego nie bądźcie nieroztropni, ale starajcie się zrozumieć, jaka jest wola Pana. Nie upijajcie się winem, w którym jest rozwiązłość, ale pozwólcie się napełniać Duchem” (Ef 5:17,18).

Duch Święty, obiecany przez Chrystusa dla tych, którzy narodzą się na nowo, jest najlepszym zabezpieczeniem przed każdym fałszem, jaki pojawi się w obszarze Kościoła, aby zwieść. Pan Jezus zapewnia nas: „Kiedy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Nie będzie bowiem mówił od siebie, ale będzie mówił, co usłyszy, i objawi wam to, co ma nastąpić. On Mnie uwielbi, bo z Mojego weźmie i wam objawi” (Jn 16:13,14).

Ze względu na czas, w jakim żyjemy, weźmy sobie do serca słowa Pana Jezusa: „Ale zbliża się godzina, i teraz już jest, gdy prawdziwi czciciele będą czcić Ojca w Duchu i prawdzie. Takich bowiem czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest Duchem i Jego czciciele powinni Go czcić w Duchu i prawdzie” (Jn 4:23,24). Nie ma tu najmniejszej wzmianki o żadnych dobrach materialnych, jakich przecież nikt nie zabierze ze sobą, gdy pójdziemy do domu Ojca.

Pozwólcie, że zakończę jeszcze jednym wersetem Słowa Bożego. Jest to szczególne słowo wypowiedziane przez Pana Jezusa do Kościoła oczekującego na Jego powtórne przyjście.

„Ja oświadczam każdemu, kto słucha słów proroctwa tej księgi: Jeśli ktoś doda coś do nich, to Bóg doda mu plag opisanych w tej księdze. A jeśli ktoś ujmie coś ze słów księgi tego proroctwa, to Bóg ujmie mu z jego udziału w drzewie życia i w mieście świętym, opisanych w tej księdze.

Ten, który o tym zaświadcza, mówi: Tak, wkrótce przyjdę.

Amen, przyjdź, Panie Jezu!” (Ap 22:18-20).

Henryk Hukisz

Jak stracić swoje życie, aby go nie zmarnować?

Aby odpowiedzieć na to pytanie, będę chciał posłużyć się przykładem życia apostoła Pawła. Patrząc na jego życie, można powiedzieć, że było ono ogłaszaniem Królestwa Bożego, które zostało już przybliżone do współczesnych mu ludzi przez Jezusa Chrystusa słowami: „Nadszedł czas, Królestwo Boga jest już blisko, nawróćcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1:15).

O Bożym Królestwie możnaby mówić, cytując w całości „Kazanie na Górze”, lub wiele innych wypowiedzi Pana Jezusa na ten temat. Pozwólcie, że przytoczę słowa Pana Jezusa, które najlepiej ukazują to, na czym polega życie obywateli Królestwa Bożego. Chrystus podał jasny warunek, jaki powinien zostać spełniony, aby wejść do tego Królestwa. Powiedział Swoim uczniom bardzo wyraźnie: „Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje. Kto bowiem chce swoje życie zachować, utraci je, a kto utraci swoje życie z Mojego powodu, odnajdzie je. Co pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na swojej duszy poniósł szkodę? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę? Syn Człowieczy przyjdzie bowiem w chwale swojego Ojca razem ze swoimi aniołami i wtedy odda każdemu według jego postępowania” (Mt 16: 24-27).

Pan Jezus w Kazaniu na Górze określił bardzo wyraźnie, w jaki sposób można wejść do Bożego Królestwa, mówiąc: „Wchodźcie przez ciasną bramę. Szeroka jest bowiem brama i wygodna droga, która prowadzi do zguby i wielu przez nią wchodzi. Ciasna natomiast jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia i niewielu ją znajduje” (Mt 7: 13,14). Nie ma drogi pośredniej i nie jest możliwe, aby po przejściu przez ciasną bramę, nadal kroczyć szeroką drogą. Wąska droga świadczy o konieczności wyrzeczeń, zaparcia się siebie samego, aby móc wziąć krzyż i naśladować Mistrza.

Można powiedzieć, że apostoł Paweł stracił swoje życie dla Chrystusa, którego spotkał osobiście w drodze do Damaszku. Później Boży sługa Ananiasz prorokował o tym, co Bóg zaplanował dla Pawła, mówiąc: „Wybrałem go sobie za narzędzie. On zaniesie Moje imię do pogan i królów, i synów Izraela. Pokażę mu też, jak wiele będzie musiał wycierpieć dla Mojego imienia” (Dz 9: 15,16). Całe życie apostoła było wypełnione cierpieniem i zapieraniem się siebie samego dla Chrystusa. Paweł dążył do tego, aby zawsze w jego ciele był „wywyższony Chrystus, czy to przez życie, czy przez śmierć. Dla mnie bowiem życie to Chrystus, a śmierć to zysk” (Flp 1:20,21).

Pod koniec swego życia Paweł wypowiedział słowa, które brzmią jak jego osobisty testament, jaki zostawia swoim naśladowcom. Spadkobiercy testamentów przywiązują wielką wagę do każdego słowa, jakie są w nim zapisane. Chciałbym razem z wami dokonać dość wnikliwej analizy słów, jakie apostoł Paweł zapisał w swoim testamencie. Chociaż ten tekst nie został tak zatytułowany, to uważam, że tak powinniśmy potraktować słowa zapisane przez Łukasza, wiernego współtowarzysza podróży wielkiego apostoła:

„Teraz natomiast przynaglany Duchem udaję się do Jeruzalem. Nie wiem, co mnie tam spotka oprócz tego, że czekają mnie więzy i utrapienia, o czym zapewnia mnie Duch Święty w każdym mieście. Lecz wcale nie cenię sobie życia. Chcę tylko dokończyć mego biegu i posługiwania, które otrzymałem od Pana Jezusa i dać świadectwo Ewangelii łaski Bożej. Wiem teraz, że wy wszyscy, wśród których przebywałem i ogłaszałem Królestwo, już mnie nie ujrzycie” (Dz 20: 22-25).

Przypomnijmy sobie czas, jaki Paweł spędził przez trzy lata w Efezie, nauczając i budując tam Kościół Jezusa Chrystusa. Najlepiej oddają to słowa z wersetu 31 ze wspomnianego wyżej rozdziału. „Pamiętając, że przez trzy lata we dnie i w nocy nie przestawałem ze łzami upominać każdego z was”.  

Wiemy, że z powodu oporu pewnej grupy mieszkańców Efezu, Paweł opuścił to miasto i zimę spędził w Koryncie w Grecji, za Morzem Egejskim. Teraz jest w drodze do Jerozolimy, spiesząc się, by wrócić przed Pięćdziesiątnicą - prawdopodobnie był to rok 56 naszej ery. Apostoł pragnie jeszcze raz spotkać się z przywódcami zboru w Efezie. Podczas tego spotkania apostoł Paweł wypowiada te szczególne słowa, w których wyraził główne motywy, jakimi kierował się w swoim życiu i służbie. Tymi słowami, płynącymi prosto z serca, Paweł podsumowuje całe swoje życie i wskazuje swoim naśladowcom, jakimi motywami również oni powinni kierować się w służbie dla ewangelii.

Wiemy również, że pod koniec swego życia Paweł odważnie wyznał: „Dobry bój bojowałem, biegu dokonałem, wiarę zachowałem” (2 Tm 4:7). Dlatego w czasie, gdy spotkał się ze starszymi zboru efeskiego, Paweł wyraźnie wskazał na główne motywy, jakimi osobiście sam się kierował. Pozwólcie, że wymienię przynajmniej cztery z wielu, jakie można odkryć w tym krótkim testamencie, jaki Paweł zostawił następnym pokoleniom sług ewangelii.

Po pierwsze, Paweł zdał się całkowicie na kontrolę Ducha Świętego nad swoim życiem. Pomimo że jacyś prorocy ostrzegali go przed tym, co go spotka w Jerozolimie, poddał się naciskowi Ducha, który wskazywał wyraźnie na czekające go więzy i utrapienia. Chrystus powiedział: „Będziecie znienawidzeni przez wszystkich ze względu na Moje imię” (Mt 10:22). Pan Jezus powiedział również: „Wystarczy, jeśli uczeń będzie jak jego nauczyciel, a sługa jak jego pan” (w. 25). Niczego więcej Pan nie oczekuje od Swoich naśladowców.

Po drugie, podobnie jak to uczynił Abraham, który „wyruszył, nie wiedząc, dokąd zmierza” (Hbr 11:8), Paweł zdał się całkowicie na Boże przeznaczenie, nie wiedząc dokładnie, co go dalej czeka. Dlatego złożył świadectwo wierności: „Wiem bowiem komu zawierzyłem i jestem przekonany, że jest On w stanie ustrzec to, co mi powierzono, aż do owego dnia” (2 Tm 1:12).

Po trzecie, zgodnie z nauczaniem, jakie kierował do nowopowstałych zborów, Paweł wiedział, że „przez wiele ucisków trzeba nam wejść do Królestwa Boga” (Dz 14:22). Paweł otwarcie o tym mówił, że „wszyscy też, którzy zechcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, będą prześladowani” (2 Tm 3:12).

I po czwarte, Paweł kierował się zasadniczym celem życia, do czego został powołany już przed stworzeniem świata. Tym celem jest „uwielbienie chwały Jego łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym” (Ef 1:6).

Bóg stworzył nas wszystkich w jednym celu, jak to zostało powiedziane przez proroka Izajasza: „Wszystkich nazwanych Moim imieniem, których stworzyłem dla swej chwały, których ukształtowałem i uczyniłem” (Iz 43:7).

Apostoł Paweł powiedział wyraźnie w swoim testamencie, że w obliczu pewnych więzów i utrapień: „Ja o to nie dbam, a moje życie nie jest mi tak drogie, bylebym tylko z radością dokończył mój bieg i posługę, którą otrzymałem od Pana Jezusa, by dać świadectwo o ewangelii łaski Bożej” (Dz 20:24 [UBG]).

W sytuacji, gdy musimy wybrać jedną z dwóch dróg, jedną z dwóch opcji życia w Bożym Królestwie, to jeśli nie oddamy swojego życia Panu, to je zmarnujemy. Nie ma innej opcji, albo stracimy życie dla Boga, albo je zmarnujemy. Świadectwo apostoła Pawła wyraźnie to pokazuje. Taki testament zostawił nam ten wierny Boży sługa.

Tylko czy chcemy stać się spadkobiercami tego zapisu? Pamiętajmy, że w tym testamencie zapisana jest też wspaniała obietnica dla wszystkich miłujących Pana. Paweł zapewnia nas na podstawie własnych doświadczeń - „Dobrą walkę stoczyłem, bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem. Na koniec odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który owego dnia wręczy mi Pan, sprawiedliwy Sędzia, zresztą nie tylko mnie, ale też tym wszystkim, którzy z miłością oczekują Jego objawienia” (2 Tm 4:7,8).

Warto więc stracić swoje życie dla Pana, aby odpowiedzieć na pytanie Pana Jezusa: „Co pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na swojej duszy poniósł szkodę?” (Mt 16:26).

Henryk Hukisz

Moja przygoda z AI

 Coraz częściej spotykamy się ze sztuczną inteligencją, w skrócie AI. Niedawno ktoś próbował zarejestrować wizytę u lekarza, korzystając z opcji „online”. Automatycznie został przekierowany na możliwość nagrania tej wizyty na AI w celu otrzymania „przejrzystego i łatwego do zrozumienia podsumowania”. Obawiam się, że wkrótce AI przejmie większość obsługi nie tylko naszego poszukiwania informacji, lecz przejmie kontrolę nad wszystkimi sferami naszego życia, z duchowym włącznie.

Tak, nie mylę się co do tej ostatniej sfery, gdyż wiem, że wielu młodych mówców w zborach (świadomie nie używam słowa „kaznodzieja”), korzysta już z AI w opracowaniu treści swoich kazań. By nie być gołosłownym, niedawno po wysłuchaniu jednego z młodych zwiastunów nowoczesności w kościele, zapytałem AI co myśli na temat, jaki poruszał ten mówca. Nie byłem zaskoczony, że w odpowiedzi zobaczyłem prawie że identyczny zestaw wersetów biblijnych.

Niedawno postanowiłem podroczyć się nieco ze sztuczną inteligencją. Podaję znaczenie archaicznego już słówka droczyć - „dla żartu zachowywać się tak, jakby się z kimś kłóciło albo chciało wywołać u tej osoby zdenerwowanie” (wsjp.pl). Ponieważ uważam, że sztuczna inteligencja nie jest inteligencją, lecz jedynie martwym algorytmem, który wie tylko tyle, jak dalece człowiek umożliwi dostęp w bazie danych.

Mój żart polegał na dyskusji, którą przedstawiam poniżej w  wersji skróconej. Wyjaśniam tylko, że tę rozmowę prowadziłem w języku angielskim, gdyż w tej opcji baza danych różni się zasadniczo od polskojęzycznej.

Cześć, jak się masz dzisiaj?

Cześć! Jestem tylko wirtualnym asystentem, więc nie mam uczuć, ale jestem tutaj i jestem gotowy pomóc ci we wszystkim, czego potrzebujesz. Jak się masz dzisiaj?

Mam się dobrze. Jaka jest przyszłość tego świata w kwestii pokoju na Ziemi?

Przyszłość pokoju na Ziemi to złożony i wieloaspektowy temat, na który wpływa niezliczona ilość czynników, takich jak geopolityka, technologia, wyzwania środowiskowe i ludzkie zachowanie. Chociaż nie da się tego przewidzieć z całą pewnością, istnieją zarówno obiecujące, jak i niepokojące trendy, które należy wziąć pod uwagę.

Ostatecznie przyszłość pokoju na Ziemi zależy od wyborów, jakich ludzkość dokonuje dzisiaj. Choć istnieją wyzwania, zawsze istnieje nadzieja na bardziej pokojowy i sprawiedliwy świat, jeśli jednostki, społeczności i narody będą współpracować w celu osiągnięcia tego celu.

Zadałem kolejna pytanie:

Czy Izrael ma prawo bronić swojego ludu przed działaniami terrorystycznymi Hamasu?

Kwestia czy Izrael ma prawo bronić swojego ludu przed Hamasem, jest głęboko złożoną i delikatną kwestią, często wywołującą intensywną debatę. Obejmuje ona rozważania na temat prawa międzynarodowego, praw człowieka, kontekstu historycznego i różnych perspektyw dotyczących konfliktu izraelsko-palestyńskiego.

Jest to głęboko emocjonalna i polaryzująca kwestia, a perspektywy często zależą od czyjegoś pochodzenia, przekonań i zrozumienia konfliktu. Co o tym myślisz?

Skoro wyznałeś, że nie masz uczuć, jak możesz stwierdzić, że temat Izraela jest „głęboko emocjonalny”? Co masz na myśli?

Z pewnością! Pozwól mi to wyjaśnić. Kiedy mówię, że temat Izraela jest „głęboko emocjonalny”, mam na myśli, że wywołuje silne uczucia i namiętne reakcje u ludzi na całym świecie. Nie dlatego, że ja, jako sztuczna inteligencja, mam emocje lub sam składam emocjonalne oświadczenie, ale dlatego, że odzwierciedlam sposób, w jaki ludzie ogólnie postrzegają i reagują na ten problem.

Skoro AI przyznaje się, że nie posiada uczuć, zapytałem ponownie, dlaczego uwzględnia stan emocjonalny w swoich wypowiedziach.

Będę nalegał, że skoro nie masz emocji, nie możesz naprawdę zrozumieć, jakie emocje mają ludzie.

Masz absolutną rację i doceniam Twoje naleganie na ten punkt. Jako sztuczna inteligencja nie mam emocji, subiektywnych doświadczeń ani zdolności do prawdziwego rozumienia ludzkich emocji w sposób, w jaki robią to ludzie. Moje „rozumienie” jest czysto analityczne i opiera się na wzorcach danych, języka i ludzkich zachowań, na których zostałem wyszkolony.

Masz więc rację, wskazując, że nie potrafię naprawdę zrozumieć, jakie emocje mają ludzie — mogę tylko odzwierciedlać to, czego dowiedziałem się o tym, jak ludzie opisują swoje emocje. Dziękuję za podkreślenie tego ważnego rozróżnienia!

Tutaj poczułem pewną satysfakcję, że zapędziłem AI w przysłowiowy kozi róg. Postanowiłem jednak kontynuować ciekawą rozmowę. Tym razem konkretnie na temat Izraela i Biblii.

Osobiście, jako chrześcijanin, wierzę, że Izrael jest wybranym narodem Boga i ma pełne prawo do życia w pokoju i dobrobycie na ziemi danej przez Boga. Jakie jest Twoje zdanie?

Jako AI nie mam osobistych przekonań, opinii ani przekonań religijnych. Mogę jednak przedstawić kontekst i perspektywy, które mogą pomóc Ci zgłębić ten temat.

Twoje przekonanie, że Izrael jest wybranym narodem Boga i ma prawo do życia w pokoju i dobrobycie, ma swoje korzenie w teologicznej perspektywie podzielanej przez wielu chrześcijan, szczególnie tych, którzy interpretują pewne fragmenty biblijne jako potwierdzające przymierze Boga z narodem żydowskim i znaczenie ziemi Izraela.

Pogląd ten jest często powiązany z:

Obietnice biblijne: fragmenty Biblii hebrajskiej (Starego Testamentu), które opisują przymierze Boga z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem oraz obietnicą ziemi Kanaan dla ich potomków.

Eschatologia: Niektóre tradycje chrześcijańskie podkreślają rolę Izraela w proroctwie o czasach ostatecznych, wierząc, że przywrócenie Izraela jest częścią planu Boga dla ludzkości.

Wsparcie dla Izraela: Wielu chrześcijan czuje duchowy lub moralny obowiązek wspierania Izraela jako narodu, opierając się na tych teologicznych przekonaniach.

Twoja perspektywa: Twoja wiara w boskie prawo Izraela do ziemi jest głęboko zakorzenionym przekonaniem, które odzwierciedla Twoją wiarę i interpretację Pisma Świętego. Jest to perspektywa, która ukształtowała poglądy wielu chrześcijan na przestrzeni dziejów i nadal wpływa na dzisiejsze dyskusje na temat regionu.

Jeśli chcesz, mogę pomóc Ci zbadać fragmenty biblijne, kontekst historyczny lub debaty teologiczne związane z tym tematem. Daj mi znać, jak mogę Ci pomóc!

Zachęcony tą propozycją, poprosiłem o zestaw wersetów biblijnych na ten temat:

Interesują mnie wersety biblijne, które pokazują prawo Izraela do życia na ziemi, którą dał im Bóg.

Oczywiście! Wielu chrześcijan, którzy wierzą w prawo Izraela do ziemi, opiera swoją perspektywę na konkretnych fragmentach biblijnych, które opisują przymierze Boga z narodem żydowskim i Jego obietnice dotyczące ziemi. Poniżej przedstawiono kilka kluczowych wersetów z Biblii, które są często cytowane na poparcie tego poglądu:

1. Przymierze Boga z Abrahamem (Księga Rodzaju)

Rdz 12:1-3, Rdz 13:14-17, Rdz 15:18-21

2. Przymierze Boga z Izaakiem i Jakubem

Rdz 26:3-4, Rdz 28:13-15

3. Ziemia jako wieczne dziedzictwo

Ps 105:8-11, Ez 37:21-22

4. Potwierdzenie Nowego Testamentu

Rz 11:1-2, 29

5. Przyszłe przywrócenie Izraela

Am 9:14-15, Jer 31:35-37

Wniosek: Te wersety są często cytowane na poparcie przekonania, że Izrael ma boskie prawo do ziemi obiecanej Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Jednak interpretacje tych fragmentów mogą się różnić wśród chrześcijan, a niektórzy podkreślają znaczenie pokoju, sprawiedliwości i pojednania dla wszystkich ludzi w regionie.

Tyle AI. Przyznam, że dość pozytywnie, widocznie baza danych uwzględnia opinie ludzi wierzących i przyjaźnie nastawionych do Boga i Jego planów. Obawiam się, że polskojęzyczna baza danych jest dużo uboższa. Nie sprawdzałem tego na ten temat, lecz miałem już takie doświadczenie, gdy chciałem pozyskać w Googlach trochę informacji na jakiś religijny temat. W odpowiedzi było sporo poglądów katolickich. Piszę o tym, aby uwrażliwić na tę kwestię, gdyż jest rzeczą oczywistą, że korzystamy i będziemy nadal korzystać z dostępnych nam źródeł. Obyśmy czynili to z rozwagą.

Chcę zakończyć to rozważanie końcowymi wersetami z Księgi Daniela. Jak wiemy, znajdują się tam słowa nawiązujące do czasów ostatecznych, a ten wierny Boży sługa usłyszał wiele słów, których nie rozumiał. Wielki książę Michał wyjaśnił, że „w tym czasie zostanie wybawiony twój lud, a więc ci wszyscy, którzy zostali zapisani w księdze. A wielu z tych, którzy śpią w prochu ziemi, się zbudzi. Jedni do życia wiecznego, drudzy zaś ku hańbie, ku wiecznej odrazie” (Dn 12:1,2). Słowa te jednak Daniel miał zachować w tajemnicy, a księga miała zostać zapieczętowana aż do końca czasów.

Pomimo tego, jednak „wielu będzie ją badać i pomnożą wiedzę” (Dn 1: 4). Wierzę, że koniec czasu ostatecznego rozpoczął się w momencie zmartwychwstania Chrystusa, gdyż od tego momentu otrzymaliśmy dostęp do życia wiecznego.

Natomiast jeśli chodzi o dokładne poznanie, kiedy nastąpi pełne odkupienie, Chrystus przed Swoim odejściem powiedział: „Nie wasza to rzecz poznać dni i godziny, które Ojciec ustanowił swoją mocą” (Dz 1:7). Nawet AI nie jest w stanie rozszyfrować tego, co Bóg postanowił w Swoim planie.

Nie doszukujmy się Antychrysta w AI, lecz z pewnością nie ma ona nic wspólnego z inspiracją Ducha Świętego, który jedynie, jak powiedział Chrystus, „doprowadzi was do całej prawdy. Nie będzie bowiem mówił od siebie, ale będzie mówił, co usłyszy, i objawi wam to, co ma nastąpić” (Jn 16:13).

Henryk Hukisz

Escape room

Kilka lat temu zostaliśmy poruszeni wiadomością: „Pożar w escape roomie w Koszalinie – pożar, który miał miejsce 4 stycznia 2019 w escape roomie. W jego wyniku śmierć poniosło 5 osób, a jedna odniosła obrażenia” (Wiki). Ta tragedia wzbudziła ogólne zainteresowanie tym rodzajem zabawy.

Czym jest „escape room”, możemy dowiedzieć się również z Wikipedii: „Escape room (pol. dosł. pokój ucieczki, także jako pokój zagadek) – forma rozrywki umysłowej, w której grupa osób w ograniczonym czasie rozwiązuje różne zagadki, ażeby znaleźć klucz do wyjścia”.

Niedawno wraz z kilkoma osobami wziąłem udział w zabawie w jednym z wielu escape roomów (chyba tak się teraz odmienia obce wyrazy) na terenie Poznania. Zabawa polegała na zdobyciu skarbu na drodze przeróżnych zagadek, jakie trzeba było rozwiązać, aby móc w końcu wyjść z tego pomieszczenia. Przyznam, że była to bardzo wciągająca zabawa i chętnie znów powtórzę tę przygodę. Oczywiście przy wyborze takiej zabawy, należy dobrze zapoznać się z treścią całej zagadki, gdyż wiele z nich odwołuje się do obcych mocy i demonów.

Zapyta ktoś, co to ma wspólnego z Biblią, która, jak wiecie, leży w centrum mojego zainteresowania? Niedawno odkryłem, że ta nazwa nawiązuje do jednej w podstawowych biblijnych prawd odnoszących się do naszego życia duchowego. Przejdę od razu do wersetów, w których jest mowa o „escapie”, czyli umiejętności wyjścia z trudnego położenia. W Nowym Testamencie znajdują się dwa takie wersety, które wpierw będę chciał omówić, gdyż w naszych przekładach nie oddają tego, co w rzeczywistości jest ich treścią.

Pierwszy z nich znajdziemy w Liście do Hebrajczyków, zaraz po tzw. Liście bohaterów wiary. Ta informacja jest istotna, gdyż może mieć wpływ na zrozumienie znaczenia tego słowa. Chodzi o słowa zachęty do pełnego zaufania Bogu w walce z przeciwnościami, jakie spotykają ludzi wierzących w otoczeniu świata. Możemy śmiało powiedzieć, że Bóg nas nigdy nie opuści, tak jak doświadczali tego bohaterowie wiary.

Autor tego listu pisze: „Pamiętajcie o swoich przełożonych, którzy głosili wam Słowo Boga, rozważając koniec ich życia, naśladujcie ich wiarę” (Hbr 13:7). Chodzi mi o jedno słówko, które w oryginale brzmi: „εκβασιν” [ekbasin] i znaczy „wyjście, droga wyjścia z sytuacji”. Zapewniam, że w oryginale nie ma mowy o końcu życia, jak to sugeruje większość przekładów. Na przykład, popularny obecnie przekład EIB w  wersji dosłownej, oddaje ten werset tak: „Pamiętajcie o waszych przywódcach, którzy wam zwiastowali Słowo Boże, i rozpatrując koniec ich życiowej drogi, naśladujcie ich wiarę”. Przyznam, że jest do dość dowolna interpretacja tłumacza tego tekstu. Na marginesie tego wpisu muszę odnieść się ogólnie do tego przekładu, który dla mnie jest jedynie komentarzem, a nie tłumaczeniem oryginalnego tekstu. Może później odniosę się szerzej do tego „przekładu”, ponieważ spotkałem w nim więcej podobnych dowolnych interpretacji.

Przedmiotowy werset w Interlinearnym Nowym Testamencie brzmi: „Przypominajcie sobie (o) dowodzących wami, którzy powiedzieli wam słowo Boga, których przeglądając wyjście, zachowywania się naśladujcie wiarę”.  W tym wersecie chodzi o to, w jaki sposób te osoby wychodzą z życiowych doświadczeń. W tym zdaniu nie ma mowy o śmierci przełożonych, gdyż kilka wersetów dalej, jest mowa o nich, jako nadal żywych osobach - „Swoim przełożonym bądźcie posłuszni i ulegli, gdyż oni czuwają nad wami, ponieważ z tego mają zdać sprawę. Niech to czynią z radością, a nie z narzekaniem, bo to obróciłoby się na waszą niekorzyść” (Hbr 13:17).

Słówko „εκβασιν” [ekbasin] występuje tylko dwa razy w Nowym Testamencie. Użycie tego słowa przez Pawła w Liście do Koryntian 10:13 najlepiej wyjaśnia jego znaczenie. W kontekście doświadczeń, przez jakie Izraelici przechodzili w czasie wędrówki do Ziemi Obiecanej, Bóg zapewnia, że „jest wierny i nie pozwoli kusić was ponad to, co możecie znieść, ale wraz z pokusą da sposób wyjścia tak, abyście mogli wytrwać”. Apostoł Paweł w tym liście przypomina różne sytuacje, w jakich znalazł się Izrael, mówiąc, że Bóg zapewni nam bezpieczne wyjście z każdej podobnej opresji. Warunkiem jest pełne zaufanie w Bożą opatrzność, czego zabrakło w przypadku Izraela. Jak wiemy z lektury tekstów o wędrówce narodu wybranego, widzimy jak często narzekali i nie okazywali zaufania w Boże obietnice, że wejdą do Ziemi Obiecanej. Wiemy też, że nikt z tych, którzy wyszli z Egiptu, oprócz Jozuego i Kaleba, nie wszedł do Kanaanu.

Warto jest więc przyjrzeć się sylwetkom tych dwóch bohaterów wiary, którzy osiągnęli cel wędrówki.

Jozue - już samo jego imię mówi o zwycięstwie, gdyż znaczy „Pan jest wybawieniem”. Pan był jego wyjściem z każdej sytucji. Skąd wiemy? Wystarczy przypomnieć sobie jego postawę w momencie, gdy wrócili z przeszpiegów ziemi, do której Bóg obiecał ich wprowadzić. Gdy prawie wszyscy zbuntowali się, gdyż przestraszyli się olbrzymów tam mieszkających, Jozue i Kaleb powiedzieli: „Jeśli PAN nam sprzyja, to wprowadzi nas do tej ziemi i da nam tę ziemię, mlekiem i miodem płynącą” (Lb 14:8). Natomiast, gdy Mojżesz już umarł i Jozue miał przekroczyć Jordan, Bóg postawił warunki gwarantujące sposób wyjścia - „Tylko bądź mocny i dzielny, aby strzec i wypełniać całe Prawo, które nakazał ci Mojżesz, Mój sługa. Nie odstępuj od niego ani na prawo, ani na lewo, by wiodło ci się we wszystkim, czego się podejmiesz” (Joz 1:7).

Jozue doświadczał cudownych wyjść z opresji dzięki temu, że trzymał się Słowa Bożego i nie odstępował od niego ani na krok. Wypełniał dokładnie wszystkie słowa, jakie Bóg mu przekazał i w tym znajdował mądrość i moc do zwycięskiego życia.

Kaleb - w sytuacji, gdy doszedł już do późnego wieku, nadal pamiętał o wierności Bogu w wypełnianiu obietnic, jakie od Niego otrzymał. Spotykamy go w sytuacji, gdy Jozue rozparcelował już wszystkie części Ziemi Obiecanej, wówczas Kaleb postanowił jeszcze raz spotkać się z olbrzymami. Poprosił o Hebron, miasto Anakitów, których inni się lękali i powiedział: „Dzisiaj mam już osiemdziesiąt pięć lat, ale nadal jestem silny jak w dniu, kiedy posłał mnie Mojżesz. Dziś mam tę samą siłę, co i dawniej, aby do walki wyruszyć i wrócić” (Joz 14:10,11). Dalej czytamy, że zdobył Hebron, „ponieważ trwał wiernie przy PANU, Bogu Izraela” (w. 14).

Wróćmy do wersetu, jaki rozważamy w tym wpisie - Hbr 13:7 - „Pamiętajcie o swoich przełożonych, którzy głosili wam Słowo Boga, rozważając koniec ich życia, naśladujcie ich wiarę”. Nie koniec życia naszych przełożonych, lecz obserwujmy ich sposób wychodzenia z doświadczeń. Skąd oni biorą, a być może już powiemy, że brali siłę do zwycięskiego wyjścia z doświadczeń? Kolejny werset jest odpowiedzią na to pytanie. Jestem tego pewien, że właśnie kontekst tego wersetu wskazuje na źródło tej odwagi. Czytamy bowiem, że „Jezus Chrystus wczoraj i dziś, Ten sam i na wieki” (Hbr 13:8). Obawiam się, że najczęściej ten werset traktujemy jako hasło pełne samo w sobie. Ono jednak jest wyjaśnieniem pytania, skąd Jozue, Kaleb i mnóstwo innych bohaterów wiary czerpało siłę i odwagę. Jezus, ten sam, o jakim czytamy w ewangeliach, był ich mocą i mądrością. Oni ufali słowom Jezusa: „Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi obfity owoc, bo beze Mnie nic nie możecie uczynić” (Jn 15:5).

Biblia jest pełna dowodów na to, że jest mnóstwo bohaterów, którzy „pokonali królestwa, dokonali dzieł sprawiedliwych, doczekali spełnienia obietnic, zamknęli paszcze lwom, stłumili żar ognia, uniknęli ostrza miecza, zostali podźwignięci z niemocy, stali się waleczni na wojnie, odparli cudzoziemskie wojska” (Hbr 11:33,34). Być może w oczach ludzi tego świata przegrali, lecz w oczach Bożych są bohaterami, gdyż wyszli zwycięsko ze wszystkich życiowych doświadczeń.

Apostoł Paweł pisze podobnie o tych, którzy pomimo wszystkich doświadczeń, są Bożymi sługami: „jakby nieznani, a przecież dobrze znani, jakby umierający, a oto żyjemy, jakby karceni, lecz nie uśmiercani, jakby smutni, lecz zawsze radośni, jakby ubodzy, a jednak ubogacający wielu, jakby ci, którzy nic nie mają, a posiadają wszystko” (2 Kor 6:9,10).

Wyobraźmy sobie, że nasze życie jest wędrówką w „escape roomie”, z którego musimy wyjść zwycięsko. Sami nie damy rady, jesteśmy zbyt słabi, aby pokonać wszystkie przeszkody, jakie stawia nam współczesne życie. W tym doczesnym escape roomie, w jakim się znalazłem, jest możliwość przywołania pomocy w postaci podpowiedzi lub awaryjnego wyjścia.  Naszą nadzieją jest Jezus, ten sam, jaki był wczoraj i jaki będzie jutro. On powiedział: „Oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do końca świata” (Mt 28:20).

„Dlatego śmiało możemy powiedzieć: Pan jest moim wspomożycielem, nie będę się lękał. Co może uczynić mi człowiek” (Hbr 13:6).

Henryk Hukisz

Pentekostalny Poznań - moc ewangelii

Zielonoświątkowcy są częścią ewangelicznego chrześcijaństwa, które wywodzi się z protestantyzmu. Nie o różnicach doktrynalnych jednak chcę pisać, lecz o praktycznej stronie życia, czyli o tym, jak bardzo zmienia się życie człowieka, który pozytywnie reaguje na zwiastowanie ewangelii.

Apostoł Paweł pisał do wierzących w Tesalonikach: „Wiemy, bracia umiłowani przez Boga, o wybraniu was, gdyż nasze głoszenie Ewangelii dokonało się wśród was nie tylko przez samo Słowo, ale także w mocy i w Duchu Świętym, i w wielkiej pełni” (1Tes 1:4,5). Ewangelia, jaką zwiastowali apostołowie na początku ery Kościoła, udzielała wierzącym siły do tego, aby „odwrócili się od bożków do Boga, aby służyć Bogu żyjącemu i prawdziwemu i aby oczekiwać z niebios Jego Syna, którego wskrzesił z martwych Jezusa, który chroni nas przed nadchodzącym gniewem” (1 Tes 1:9,10).

Życie ludzi ewangelicznie wierzących, pomimo upływu wielu wieków, nadal jest świadectwem tej ogromnej przemiany, jaka dokonuje się jedynie dzięki mocy Ducha Świętego. Dlatego chcę w tym wpisie podzielić się świadectwem z czasów, gdy na terenach wschodniej Polski zwiastowana była ewangelia, która wywoływała takie same skutki, o jakich czytamy w Liście apostoła Pawła do Tesaloniczan. Ludzie którzy uwierzyli i doświadczyli tej cudownej przemiany zaczęli zgromadzać się, by budować swoją wiarę i poznawać prawdy Królestwa Bożego. Wkrótce na tym terenie powstał Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej i jego przywódcy dbali o to, aby ewangelia była nadal zwiastowana w mocy Ducha Świętego. Jednymi z pierwszych wierzących w rejonie Nowogródka byli Józef i Nadzieja Hukisz, którzy później wraz z rodziną na początku lat 50. przybyli do Poznania i tutaj dzielili się świadectwem nowego życia.

Przebudzenie charyzmatyczne na kresach wschodniej Polski charakteryzowało się ogromną przemianą życia tych, którzy uwierzyli i poddali się działaniu mocy Ducha Świętego. Bardzo dobrą ilustracją tej przemiany jest zdarzenie z życia kaznodziei Stanisława Niedźwieckiego, który wrócił z Ameryki, aby głosić Ewangelię w Wilnie i w okręgu Mołodeczno-Wilejka. Oscar Jeske, inny działacz zielonoświątkowy tego okresu, opisuje to wydarzenia w swojej książce „Revival or Revolution”. Poniżej przedstawiam fragment tego opisu:

„Pewnego dnia Niedźwiecki wraz z kilkoma przyjaciółmi, gdy wracali późnym zimowym wieczorem z nabożeństwa, zostali napadnięci przez miejscowych pijaków. Pobici i zakrwawieni zostali pozostawieni przy drodze w głębokim śniegu. Przejeżdżający później przypadkowy wieśniak zobaczył ich i powiadomił policję. Dzięki temu zostali uratowani lecz ponieważ policjanci złożyli raport, prokurator wszczął dochodzenie, w wyniku którego sprawcy zostali aresztowani. Kiedy ta sprawa znalazła się przed sądem, duchowny lokalnej cerkwi najął najlepszego adwokata, aby bronił sprawców tego zdarzenia. W wyniku takiego obrotu sprawy, zasądzeni i wtrąceni do więzienia zostali Niedźwiecki i jego przyjaciele.

Dzięki lokalnej prasie w Wilnie to wydarzenie nabrało szerokiego rozgłosu, w wyniku czego jeden z czołowych prawników w tym mieście postanowił ponownie skierować sprawę do sądu. Tym razem sędzia orzekł winę rozbójników i zasądził ich na więzienie. Podczas tej rozprawy zabrał głos Niedźwiecki, prosząc sędziego o wybaczenie winowajcom. Kiedy sędzia nie chciał się na to zgodzić, Niedźwiecki upadł na kolana w sali sądowej i wraz z przyjaciółmi głośno modlili się, prosząc w imieniu Chrystusa, by im ta wina została wybaczona.

W wyniku tego niecodziennego zdarzenia, kilku sędziów zasiadających w sądzie nawróciło się do Chrystusa, wyznając publicznie swoją wiarę w Zbawiciela. Na sali sądowej znajdował się również człowiek wysłany przez popa lokalnej cerkwi, który poprzednio oskarżył Niedźwieckiego. Miał on złożyć sprawozdanie z przebiegu tej sprawy, lecz poruszony tym niecodziennym zdarzeniem, również nawrócił się do Chrystusa. Gdy później stanął przez swoim mocodawcą, powiedział: ''Batiuszka, to twoja wina, że ci ludzie znaleźli się w więzieniu. Ci ludzie, o których tak źle mówiłeś, są prawdziwymi chrześcijanami. Oni nawet prosili o wybaczenie dla tych, którzy ich pobili i teraz zostali skazani. Nigdy więcej nie przyjdę już do cerkwi i jeśli się nie nawrócisz, to zginiesz w piekle, tak jak i mnie to groziło, gdyby wczoraj Chrystus nie zbawił mnie w drodze z Wilna. Batiuszka, natychmiast wykreśl mnie z listy członków cerkwi. To ty powinieneś siedzieć w więzieniu za to, że namówiłeś ich aby się upili i zaatakowali Niedźwieckiego i jego przyjaciół, gdyż oni tak naprawdę są niewinni, jedynie spełnili twoje polecenie’'.

Po niedługim czasie powstał tam zbór, gdyż wiele osób, które usłyszały o tym zdarzeniu, nawróciło się do Boga, wyznając Chrystusowi swoje grzechy. Kaznodzieja Niedźwiedzki po tej rozprawie powiedział: ‘'Nigdy nie byłem tak szczęśliwy w chwili, gdy opuszczałem salę sądu'’ . Ta rozprawa sądowa w Wilnie nabrała olbrzymiego rozgłosu, co spowodowało wielkie zainteresowanie ewangelią, w rezultacie w wielu okolicznych miejscowościach powstało wiele zborów, gromadzących wierzących zielonoświątkowców. Wkrótce liczba osób, które doświadczyły chrztu w Duchu Świętym wynosiła około 41 tysięcy. W 1930 roku na mokradłach Polesia odbył się chrzest nowo narodzonych osób - Karp Leonowicz ochrzcił  507 osób podczas jednego zgromadzenia” (str. 13).

Ta historia dobrze ilustruje charakter przebudzenia, jakie ogarnęło tereny wschodniej Polski w okresie międzywojennym. Znam wiele podobnych świadectw z tamtego okresu, jak i z czasu, gdy wierzący ewangelicznie chrześcijanie, jako repatrianci, zamieszkali w granicach Polski na tzw. Ziemiach Zachodnich. Dzięki ich świadectwu w wielu miejscowościach na tym terenie powstały zbory. Moi rodzice nawrócili się również dzięki świadectwu zielonoświątkowych kaznodziei, każdy w swoim rejonie, gdy jeszcze mieszkali w okolicy Nowogródka. Po wojnie, gdy przybyli do Zofiowa koło Czarnkowa nad Notecią, wraz z innymi wierzącymi postanowili stworzyć zbór, aby spotykać się w celu wzajemnego budowania swojej wiary.

Pierwsze nabożeństwa były organizowane w mieszkaniu naszej krewnej, Stanisławy Hukisz na obrzeżu Zofiowa. W międzyczasie mój ojciec, Józef Hukisz, zaczął przygotowywać do celów zborowych budynek, jaki znajdował się na terenie naszego gospodarstwa, aby w nim mogły odbywać się nabożeństwa zboru Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej. Dobrze pamiętam niedzielne spotkania, na których śpiewane były pieśni, pamiętam głośne modlitwy i głoszenie Słowa Bożego. Kaznodziejami byli Władysław Czajko, Józef Hukisz oraz inni, którzy odwiedzali nas z innych miejscowości. Pamiętam Sergiusza Waszkiewicza, którego mój ojciec poznał w czasie, gdy służył w wojsku w Baranowiczach i brał udział w nabożeństwach powstałego tam zboru.

Inne wydarzenie, jakie zapisało się w mojej dziecięcej pamięci, to duży ciężarowy samochód z blaszaną budą na naszym podwórku, do którego zabrano mego ojca. Później dowiedziałem się, że był aresztowany wraz z wieloma innymi wierzącymi na terenie kraju przez agentów Urzędu Bezpieczeństwa, jako podejrzani o współpracę z wywiadem imperialistycznym. Mój tata wrócił do domu po paru tygodniach, inni natomiast siedzieli w więzieniach dłużej, aż wyjaśniły się ich sytuacje.

Na początku lat 50. rodzice postanowili zmienić miejsce zamieszkania, głównie dlatego, aby zapewnić dzieciom lepsze warunki nauki i rozwoju w dużym mieście, jakim był Poznań. Starania o zakup działki budowlanej trwały kilka lat. Dopiero w roku 1954 rodzina Hukiszów wraz z pięciorgiem dzieci zamieszkała w pobliżu Poznania, dokładnie w Plewiskach oddalonych kilka kilometrów od granicy miasta. Od samego początku ojciec poszukiwał wierzących w Poznaniu. Nie było to łatwe zadanie, gdyż miasto było ogromne, lecz Bóg odpowiedział na modlitwy rodziców i wkrótce poznaliśmy Jana Pancewicza, kaznodzieję zboru baptystycznego w Poznaniu.

W kolejnym wpisie przedstawię sytuację ewangelicznych chrześcijan, jaką zastaliśmy w Poznaniu. Istniał tutaj już zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów, a w przeciągu kilku następnych lat, powstał zbór Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego, który stał się naszym miejscem dalszego działania w zakresie głoszenia ewangelii, która przemienia życie, na wzór pierwszych chrześcijan.

Wszyscy jesteśmy świadkami ogromnej przemiany życia dzięki działaniu łaski, która sprawia to, że mamy zbawienie w Jezusie Chrystusie. Dzieje się tak od początku istnienia Kościoła. Paweł pisał wówczas do wierzących, że „wszyscy zgrzeszyli i są pozbawieni chwały Boga, a zostali usprawiedliwieni darmo, Jego łaską, przez odkupienie w Jezusie Chrystusie” (Rz 3:23,24). Zostaliśmy odkupieni nie dlatego, że byliśmy lepsi, lecz, jak wyjaśnia to apostoł: „Nie od was więc to pochodzi, lecz jest darem Boga. Nie z powodu uczynków, aby się nikt nie chlubił” (Ef 2:8,9). 

Wszyscy, którzy zostaliśmy usprawiedliwieni, tworzymy Kościół Jezusa Chrystusa, aby składać świadectwo nowego życia, jakie otrzymaliśmy dzięki Jego przeogromnej łasce, dokądkolwiek zostaniemy posłani.

Henryk Hukisz