Za wszystko dziękujcie

 Wdzięczność jest cnotą, jakiej możemy doświadczać w całej pełni dopiero wówczas, gdy poznamy pełnię Bożej łaski. Jego miłość do człowieka jest tak ogromna, że przekracza nasze normalne zdolności poznawcze. Jedynie dzięki zdolności, jaka otrzymujemy z łaski, możemy uznać Bożą dobroć okazaną nam w Jezusie Chrystusie.

Czas minionych świąt był wspaniałą okazją do głębszych refleksji nad Bożą miłością, jakiej mogliśmy doświadczyć w przebaczeniu nam naszych grzechów. Mógł tego dokonać jedynie Syn Boży, który przyszedł do nas jako Słowo, które „ciałem się stało i zamieszkało wśród nas, i ujrzeliśmy chwałę jego, chwałę, jaką ma jedyny Syn od Ojca, pełne łaski i prawdy” (Jan 1:14). Gdy w pełni zrozumiemy tę łaskę, w sercach naszych rodzi się ogromne pragnienie okazania wdzięczności.

Dzięki temu pragnieniu powstało mnóstwo wspaniałych pieśni. Wielu poetów chwyciło za pióro, aby w pięknych strofach wyrazić pragnienie uwielbienia dla Boga za Jego Ojcowską miłość. Dzięki doznaniu przebaczenia grzechów, doznajemy olśnienia, które daje możliwość patrzenia na wszystko, co nas otacza, zupełnie z innej perspektywy. Gdy w centrum naszego życia stanie Chrystus, jesteśmy w stanie szczerze przyjmować wszystko, czym On nas obdarowuje, jako dowód Jego łaski. Nawet zdarzenia, które w naturalny sposób przyjmowalibyśmy jako nieprzychylny los, odbieramy z wdzięcznością. Zaczynamy pojmować, że poprzez różne okoliczności, jakie nas spotykają, Bóg może nas wychowywać, kształtować nasz charakter, aby dopasować nas do Swoich zamierzeń.

Biblia staje się wówczas źródłem poznania Bożych planów, jakie On ma w Swoim sercu wobec nas. Z pewnością, bliskie stają się wówczas wersety, zarówno ze Starego jak i z Nowego Testamentu, mówiące o Bożym sercu. Jak na przykład zapewnienie przekazane Izraelowi przez proroka Jeremiasza – „Albowiem ja wiem, jakie myśli mam o was - mówi Pan - myśli o pokoju, a nie o niedoli, aby zgotować wam przyszłość i natchnąć nadzieją” (Jer. 29:11). Czy też słowa, jakimi Mojżesz napawał nadzieją naród Boży, gdy wchodzili do Ziemi Obiecanej – „ziemia, do której idziecie, aby ją posiąść, nie jest taką jak ziemia egipska, skąd wyszliście, którą zasiawszy swoim ziarnem, nawadniałeś swoimi nogami, jak ogród warzywny, lecz ziemia, do której się przeprawiacie, aby ją posiąść, to ziemia gór i dolin, zraszana z nieba wodą deszczu. Jest to ziemia, o którą Pan, Bóg twój, się troszczy. Stale spoczywają na niej oczy Pana, Boga twego, od początku roku do końca roku” (5 Moj. 11:11-13).

Wielu bohaterów biblijnych pozostawiło nam wspaniały przykład okazywania wdzięczności za wszystko, co może nas spotkać w życiu. Najlepszym przykładem jest Hiob, który na wieść o nieszczęściach, jakie go dotknęły, zawołał: „Nagi wyszedłem z łona matki mojej i nagi stąd odejdę. Pan dał, Pan wziął, niech będzie imię Pańskie błogosławione” (Job. 1:21). Dawid, pomimo pasma nieszczęśliwych zdarzeń, jakie towarzyszyły mu przez większość jego życia, stworzył jeden z najwspanialszych zbiorów pieśni uwielbiających Boga. Psalmy do dzisiaj stanowią niewyczerpalną studnię pocieszenia i nadziei dla wszystkich, którzy ufają z całego serca swemu Panu. Często znajdujemy w nich słowa pokrzepienia w sytuacjach, gdy nam się wydaje na pierwszy rzut oka, że nie damy rady ich znieść. Możemy wówczas wraz z Dawidem zawołać: „Będę cię wysławiał, Panie, całym sercem swoim, Będę opowiadał wszystkim cuda twoje, będę się weselił i radował w tobie, Będę opiewał imię twoje, Najwyższy!” (Ps. 9:2,3).

Niestety, to co spotyka nas najczęściej w naszym życiu, to pokusa, aby narzekać na los, jaki nas niezasłużenie dopada. Mamy wówczas chęć podnieść w górę pięść, i zawołać: „Boże, gdzie jesteś”. Tak dzieje się w tym świecie, w którym ludzie nie znają Boga i nie wierzą w Jego suwerenną wolę. Wówczas, gdy wydarzy się jakaś tragedia, gdy ginie wielu niewinnych ludzi, gdy ziemia przestaje być bezpieczną ostoją, bo się trzęsie – ludzie wygrażają Bogu, że gdyby był, to nie dopuściłby do nieszczęścia.

Chciałbym wywołać refleksję nad tym, czy nie powinniśmy częściej, a może i zawsze, okazywać Bogu wdzięczność za wszystko, co nas spotyka. Przecież, jak powiedział Pan Jezus, który doskonale znał Ojca, że „słońce jego wschodzi nad złymi i dobrymi i deszcz pada na sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Mat. 5:45). Apostoł Paweł, dzięki osobistemu doświadczeniu łaski narodzenia się na nowo, poznał Boga, w którym „żyjemy i poruszamy się” (DzAp. 17:28). Paweł nauczał później o Bogu, że „niewidzialna jego istota, to jest wiekuista jego moc i bóstwo, mogą być od stworzenia świata oglądane w dziełach i poznane umysłem” (Rzym. 1:20).

Jeśli możemy poznać Boga w Jego dziełach, to powinniśmy rozumieć, że On powiedział o sobie:  „jak niebiosa są wyższe niż ziemia, tak moje drogi są wyższe niż drogi wasze i myśli moje niż myśli wasze” (Izaj. 55:9). Czyż to nie wystarczy, aby bezgranicznie dziękować Mu za wszystko, chociaż nie rozumiemy Jego celów, jakie On realizuje w naszym życiu?

Być może musimy udać się do warsztatu garncarskiego wraz z Jeremiaszem, któremu Bóg powiedział: „Wstań i zajdź do domu garncarza, a tam objawię ci moje słowa” (Jer. 18:2). Boży prorok, przyglądając się pracy garncarza zrozumiał, że tak jak „naczynie, które robił ręcznie z gliny, nie udało się - wtedy zaczął z niej robić inne naczynie, jak garncarzowi wydawało się, że powinno być zrobione” (w. 4). Czyż nie musi Bóg, nasz wspaniały Ojciec, wziąć nieraz i nas w Swoje doskonałe ręce, aby coś poprawić i udoskonalić, abyśmy „się stali podobni do obrazu Syna jego, a On żeby był pierworodnym pośród wielu braci” (Rzym. 8:29)?

Nie wiem, czy potrafimy to zrozumieć bez udziału Ducha Świętego, który wypełniając nasze serca, sprawia, że będziemy mogli dziękować „zawsze za wszystko Bogu i Ojcu w imieniu Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (Efez. 5:20). Tylko wówczas będziemy zdolni zrozumieć wielką prawdę zawartą w słowach: „Nie troszczcie się o nic, ale we wszystkim w modlitwie i błaganiach z dziękczynieniem powierzcie prośby wasze Bogu” (Filip. 4:6).

Jeśli w naszych sercach zabraknie słów wdzięczności Bogu za wszystko, wówczas zamiast słowa „Dziękuję” będziemy zadawać pytanie „Dlaczego?”.

Słowo Boże wzywa nas: „Przez Niego więc nieustannie składajmy Bogu ofiarę pochwalną, to jest owoc warg, które wyznają jego imię” (Hebr. 13:15). Spełnić to możemy jedynie w Chrystusie, który okazał nam ogromną łaskę przebaczenia.

Henryk Hukisz