Najważniejsza matura

Matura, to egzamin dojrzałości. Tak przynajmniej nazywa się ten ważny w życiu każdego ucznia test wiedzy zdobytej w ciągu wielu lat nauki. 

Sześćdziesiąt lat temu, gdy ja zdawałem maturę, Seweryn Krajewski wraz z zespołem „Czerwone gitary” śpiewał popularne wówczas słowa: „Hej za rok matura. Za pół roku, już niedługo, coraz bliżej - za pół roku”. Piosenka kończy się tak, jak często zdarza się w życiu wielu uczniów – „Znów za rok matura, za rok cały”. Jeśli chodzi o tę maturę, zdawaną po ukończeniu szkoły średniej, to istnieje możliwość poprawki, lub podejścia do egzaminu za rok. Natomiast istnieje inna matura, którą zdaje się tylko raz w życiu, jest to egzamin z dojrzałości duchowej.

Dojrzałość duchowa jest wyznacznikiem rozwoju naszego życia z Bogiem. Gdy rodzimy się na nowo, jesteśmy wpierw jak niemowlęta, które karmi się mlekiem. W miarę upływu lat „chodzenia z Panem” powinniśmy osiągnąć poziom pewnej dojrzałości, aby nie być uciążliwymi w życiu społeczności Kościoła. Apostoł Paweł, udzialając pouczeń na temat życia we wspólnocie kościelnej, napisał: „Bracia, nie stawajcie się w myśleniu jak dzieci, ale w tym, co złe bądźcie jak niemowlęta. W myśleniu jednak bądźcie dojrzali” (1 Kor 14:20).

Dojrzałość w języku greckim określona jest słowem „teleios”. Dla mnie jest to istotne, gdyż lepiej oddaje treść wielu wersetów, w których w naszym popularnym przekładzie pojawiają się inne wyrazy. Pan Jezus wezwał Swoich uczniów, nas również, aby byli „doskonali, jak doskonały jest wasz Ojciec w niebie” (Mt 5:48). Użyte tu słowo „teleios” wskazuje na osiągnięcie dojrzałości na takim poziomie, jaki nam wyznacza dojrzałość Ojca niebieskiego. Słowo „dojrzałość” najlepiej ilustruje owoc, gdy osiąga ten stan w miarę upływu czasu, oraz odpowiedniego odżywiania. Bóg nie musi osiągać dojrzałości, gdyż On jest doskonały, w pełni dojrzały, kompletny od wieków i na wieki takim pozostanie. My natomiast znajdujemy się przez całe doczesne życie w drodze do pełnej dojrzałości - „Cząstkowe bowiem jest nasze poznanie i cząstkowe nasze prorokowanie. A kiedy nadejdzie pełnia (dojrzałość), przeminie to, co cząstkowe” (1 Kor 13:9,10).

Aby wejść na drogę dojrzewania, musimy wpierw narodzić się na nowo. Później, w miarę upływu czasu i właściwego odżywiania się Słowem Bożym, mamy szansę osiągać dojrzałość. Najlepszym miejscem, można powiedzieć że najlepszą szkołą, w której osiągamy dojrzałość, jest lokalna społeczność Kościoła, Ciała Chrystusa, w którym wzajemnie się budujemy, „aż wszyscy dojdziemy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary dojrzałości wynikającej z pełni Chrystusa” (Ef 4:13). Ten "człowiek doskonały" jest miarą dojrzałości, jaką osiągamy w procesie upodobniania się do Chrystusa, gdyż Ojciec przeznaczył nas do tego, abyśmy „się stali podobni do obrazu Jego Syna, aby był On pierworodnym między wielu braćmi” (Rz 8:29). Dlatego Paweł wzywał wszystkich wierzących, aby trzymali się prawdy, której nauczał, jak to ujął w liście do Kolosan, pisząc o Chrystusie – „którego zwiastujemy, napominając i nauczając każdego człowieka z wszelką mądrością, aby każdego człowieka ukazać doskonałym w Chrystusie” (Kol 1:28).

Podobnie jak w szkole, oprócz zajęć teoretycznych, uczniowie mają szanse poznawać tajniki nauki na zajęciach praktycznych. Osobiście w szkole najbardziej lubiłem różnego rodzaju doświadczenia i zajęcia warsztatowe. Dzięki nim lepiej zapamiętywałem różne zasady działania, o jakich nauczyciele mówili na lekcjach. Apostoł Jakub w swoim liście zwraca uwagę na praktyczną stronę naszego życia, gdy spotykają nas w życiu różne trudności.  Dzieje się tak dlatego, abyśmy wiedzieli, „że z wypró­bowania waszej wiary rodzi się wytrwałość. Wytrwałość zaś niech się przejawia w doskonałym dziele, abyście byli doskonali (dojrzali), abyście byli doskonali, nienaganni, bez żadnych braków” (Jk 1:3,4).

Tak jak rozpoznajemy, czy owoc jest już dojrzały, tak samo w naszym życiu powinniśmy zobaczyć oznaki dojrzałości. Jakub pisze o tym również – „Jeżeli ktoś nie grzeszy słowem, ten jest doskonałym (dojrzałym) człowiekiem, zdolnym do kontrolowania także całego ciała” (Jk 3:2). Mowa świadczy o zawartości i stanie naszego serca, gdyż z obfitości serca mówią usta.

Naszym celem jest osiągnięcie pełnej dojrzałości, a skoro brakuje nam na codzień takiego postępowania, by dać świadectwo duchowej męskości, potrzebujemy największego daru, jakim jest miłość. Wielu zabiega o to, aby prorokować, by znać wszystkie tajemnice i mieć wiarę przenosząca góry, jednak najważniejszym znakiem duchowej dojrzałości jest miłość. Jan, jeden z pierwszych uczniów Chrystusa wiedział o tym i pod koniec swego życia zachęcał wierzących: „My miłujemy, bo On pierwszy nas umiłował” (1 Jn 4:19). Ten apostoł miłości miał na uwadze miłość dojrzałą, która usuwa wszelki strach.

Gdy Bóg wezwie nas na ten najważniejszy egzamin, to z pewnością nie będzie pytać o ilość przeniesionych gór, czy spełnionych proroctw, lecz zapyta o miłość, która jest znakiem dojrzałości, jaką tu na ziemi okazał Chrystus. Apostoł Jan w swoim liście podrzuca nam kontrolne pytania, jak na próbnej maturze. Jedno z nich brzmi: „Jeżeli ktoś mówi, że miłuje Boga, a swojego brata nienawidzi, jest kłamcą. Ten przecież, kto nie miłuje swojego brata, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1 Jn. 4:20).

Pamiętajmy, że tej matury nie będzie można zdawać „znów za rok”, gdyż „tak jak zostało postanowione w stosunku do ludzi, że raz umrą, a potem będzie sąd” (Hbr 9:27).

Henryk Hukisz